Poprzednie części: Drabble #2 – Reinkarnacja

Drabble #13 - Zupa

W tym wszystkim nie było nadziei, ani też zgody, powiedzmy, że była akceptacja pokropiona złością i żalem. Codzienne gotowanie zupy wspomagało proces przygotowawczy do żałoby. Zje, czy nie zje? Może chociaż troszkę spróbuj, wiem, że chemia zabiera siły… dlatego musisz jeść. Zobacz, dziś pomidorowa, no już... skosztuj. I tak trzy razy dziennie, muskałam jego usta łyżką z ostudzoną zupą. Aż w końcu pewnego ranka zjadł cały talerz. Poczuł się lepiej. Wymieniliśmy kilka świadomych spojrzeń, bez zbędnych rozmów o wiadomej apokalipsie.

Śmierć bywa łaskawa, nie tylko pozwala na ostatni posiłek, ale i daje siłę, by go zjeść.

Już nie gotuję zup.

Następne części: Drabble # 14 - Franuś za sterem Drabble # 15 - Wiatr we włosach Drabble # 16 - Studnia

Komentarze (21)

yanko wojownik 18.04.2019

Smutniaście atmosferą, ale konsekwentnie świtem.

Justyska 19.04.2019

Staram się trzymać wyzwania, dzięki yanko, że tak wiernie czytasz, to dużo znaczy dla mnie:)

betti 18.04.2019

Przypomniała mi się ''Kamizelka'' Prusa. Ładnie, Justysia. Nie wyrywa z butów, ale bije prawdą.

Pozdrawiam.

Justyska 19.04.2019

Witaj betti, nie zawsze się tak da, że wyrywa, ale walczę jak lew z tym wyzwaniem:) Fajnie, że zajrzałaś, dzięki.

pkropka 18.04.2019

Smutne, ale prawdziwe. Sam proces gotowania opisałaś tak, że mam wrażenie, że gotowana jest miłość, nie zupa.
Chociaż ostatnie zdanie jest dla mnie zbyt wprost i zbyt oczywiste. Wszystko jest jasne po tym, o łaskawej śmierci.

Justyska 19.04.2019

Witaj pkropko, ciekawa sugestia, może faktycznie masz rację. Przemyślę.
Dziękuję i pozdrawiam!

Dekaos Dondi 18.04.2019

Justysko. Dwa ostatnie zdania, to jakby ostatnie, przeczyło pierwszemu. Tak to rozumiem.
Drabble Twe są... takie,,, inne na plus:) Pozdrawiam* * * * *

Justyska 19.04.2019

Witaj DD, chyba jestem na równi pochyłej, ale i tak się nie poddam :)
Dzięki i pozdrawiam!

Maurycy Lesniewski 19.04.2019

To prawda, nie wiem czy zawsze ale często organizmy ciężko chorych ludzi, jakby dokonują ostatecznego zrywu tuż przed samym końcem drogi, przed śmiercią. Mój dziadek też miał raka i można powiedzieć, że ta historia jest jego historia. Konał kilka miesięcy praktycznie nieprzytomny, aż pewnego dnia odzyskał przytomność, zjadł przygotowany przez moją mamę obiad, dość wesoło, tak to pamietam porozmawiał z nami i usnął. Tej nocy zmarł...
Bardzo osobiście odbieram ten tekst.
Pozdrawiam

Justyska 20.04.2019

Maurycy wybacz gdzies mi umknął Twoj komentarz... jak czesto sie slyszy: " a tak dobrze zjadl tego dnia, myslalam/łem, ze bedzie lepiej"

Dziekuje Ci za refleksje i pozdrawiam świątecznie

Mia123a 22.04.2019

Oo to drabble też bardzo ładne. Smutne ale tak bardzo prawdziwe. Choroba zabiera z ludzi wszystko co najlepsze. A śmierć bywa łaskawa, dlatego że to przerywa.

Justyska 22.04.2019

"Choroba zabiera z ludzi wszystko co najlepsze. A śmierć bywa łaskawa, dlatego że to przerywa." świetna myśl Mia, dziękuję.

Anonim 24.04.2019

Nie zawsze tak jest. Czasem człowiek powoli gaśnie, aż niezauważalnie przekracza tę granicę. Ale moja babcia, która przynajmniej od 10 lat modliła się o śmierć, a umarła, mając 95, zjadła śniadanie, samodzielnie usiadła na łóżku, westchnęła trzykrotnie i odeszła.
Natomiast a propos końcówki, ja od jakiegoś czasu też czegoś zaprzestałem. I nie to, że nie chciałbym wrócić do tego. Po prostu nie mogę. Kur..., nie mogę!!!
Tekst bardzo dobry. I chyba jego główna siła tkwi we mnie samym...

Pozdrawiam.

Anonim 24.04.2019

Aha. I czas był dla mnie łaskawy. Może nie czas, ale COŚ. W tym, czego zaprzestałem, osiągnąłem największe efekty tuż przed zaprzestaniem.

Justyska 24.04.2019

Witaj Antoni, jasne, że nie zawsze, dlatego napisałam "bywa". Dzięki za refleksję, cieszę się, że trafiło.
Pozdrawiam!

Canulas 29.04.2019

Tutaj mi się bardzo kojarzy z moim "drzewem."
Ubierasz straszne rzeczy w codzienność i przez tę namacalność, czynisz je straszniejszymi. Niby wygładzone, niby światełko w tunelu, ale... Sam mus patrzenia w tym kierunku, myślenia.. Już to robi robotę.

Justyska 29.04.2019

Tak, pamiętam Twoje drzewo, w moich "Ostatnich rozmowach" też była zupa, coś jest w tych zupach. Dzięki i tu!

Ritha 04.05.2019

Bardzo, bardzo smutne :( I Okrutne :(

Justyska 05.05.2019

Niestety takie życie...

Adelajda 10.05.2019

A mi się przypomniała "Łyżeczka" Nowickiej. Smutne, jednakże prawdziwe.

Justyska 10.05.2019

To z życia wzięte

yanko wojownik 18.04.2019
Smutniaście atmosferą, ale konsekwentnie świtem.
Justyska 19.04.2019
Staram się trzymać wyzwania, dzięki yanko, że tak wiernie czytasz, to dużo znaczy dla mnie:)
betti 18.04.2019
Przypomniała mi się ''Kamizelka'' Prusa. Ładnie, Justysia. Nie wyrywa z butów, ale bije prawdą.

Pozdrawiam.
Justyska 19.04.2019
Witaj betti, nie zawsze się tak da, że wyrywa, ale walczę jak lew z tym wyzwaniem:) Fajnie, że zajrzałaś, dzięki.
pkropka 18.04.2019
Smutne, ale prawdziwe. Sam proces gotowania opisałaś tak, że mam wrażenie, że gotowana jest miłość, nie zupa.
Chociaż ostatnie zdanie jest dla mnie zbyt wprost i zbyt oczywiste. Wszystko jest jasne po tym, o łaskawej śmierci.
Justyska 19.04.2019
Witaj pkropko, ciekawa sugestia, może faktycznie masz rację. Przemyślę.
Dziękuję i pozdrawiam!
Dekaos Dondi 18.04.2019
Justysko. Dwa ostatnie zdania, to jakby ostatnie, przeczyło pierwszemu. Tak to rozumiem.
Drabble Twe są... takie,,, inne na plus:) Pozdrawiam* * * * *
Justyska 19.04.2019
Witaj DD, chyba jestem na równi pochyłej, ale i tak się nie poddam :)
Dzięki i pozdrawiam!
Maurycy Lesniewski 19.04.2019
To prawda, nie wiem czy zawsze ale często organizmy ciężko chorych ludzi, jakby dokonują ostatecznego zrywu tuż przed samym końcem drogi, przed śmiercią. Mój dziadek też miał raka i można powiedzieć, że ta historia jest jego historia. Konał kilka miesięcy praktycznie nieprzytomny, aż pewnego dnia odzyskał przytomność, zjadł przygotowany przez moją mamę obiad, dość wesoło, tak to pamietam porozmawiał z nami i usnął. Tej nocy zmarł...
Bardzo osobiście odbieram ten tekst.
Pozdrawiam
Justyska 20.04.2019
Maurycy wybacz gdzies mi umknął Twoj komentarz... jak czesto sie slyszy: " a tak dobrze zjadl tego dnia, myslalam/łem, ze bedzie lepiej"

Dziekuje Ci za refleksje i pozdrawiam świątecznie
Mia123a 22.04.2019
Oo to drabble też bardzo ładne. Smutne ale tak bardzo prawdziwe. Choroba zabiera z ludzi wszystko co najlepsze. A śmierć bywa łaskawa, dlatego że to przerywa.
Justyska 22.04.2019
"Choroba zabiera z ludzi wszystko co najlepsze. A śmierć bywa łaskawa, dlatego że to przerywa." świetna myśl Mia, dziękuję.
Anonim 24.04.2019
Nie zawsze tak jest. Czasem człowiek powoli gaśnie, aż niezauważalnie przekracza tę granicę. Ale moja babcia, która przynajmniej od 10 lat modliła się o śmierć, a umarła, mając 95, zjadła śniadanie, samodzielnie usiadła na łóżku, westchnęła trzykrotnie i odeszła.
Natomiast a propos końcówki, ja od jakiegoś czasu też czegoś zaprzestałem. I nie to, że nie chciałbym wrócić do tego. Po prostu nie mogę. Kur..., nie mogę!!!
Tekst bardzo dobry. I chyba jego główna siła tkwi we mnie samym...

Pozdrawiam.
Anonim 24.04.2019
Aha. I czas był dla mnie łaskawy. Może nie czas, ale COŚ. W tym, czego zaprzestałem, osiągnąłem największe efekty tuż przed zaprzestaniem.
Justyska 24.04.2019
Witaj Antoni, jasne, że nie zawsze, dlatego napisałam "bywa". Dzięki za refleksję, cieszę się, że trafiło.
Pozdrawiam!
Canulas 29.04.2019
Tutaj mi się bardzo kojarzy z moim "drzewem."
Ubierasz straszne rzeczy w codzienność i przez tę namacalność, czynisz je straszniejszymi. Niby wygładzone, niby światełko w tunelu, ale... Sam mus patrzenia w tym kierunku, myślenia.. Już to robi robotę.
Justyska 29.04.2019
Tak, pamiętam Twoje drzewo, w moich "Ostatnich rozmowach" też była zupa, coś jest w tych zupach. Dzięki i tu!
Ritha 04.05.2019
Bardzo, bardzo smutne :( I Okrutne :(
Justyska 05.05.2019
Niestety takie życie...
Adelajda 10.05.2019
A mi się przypomniała "Łyżeczka" Nowickiej. Smutne, jednakże prawdziwe.
Justyska 10.05.2019
To z życia wzięte

Napisz komentarz

Zaloguj się, aby mieć możliwość komentowania