Wiiieeersz <*> Tak śmiesznie mrużysz oczy

Dawny tekst, nieco zmieniony

Trzy dni przed Bożym Narodzeniem. Okolice pokryte śniegiem, tworzą magiczny, mroźny nastrój. Nawet daleki horyzont, jest bardziej tajemniczy. Właśnie zaczynam wędrówkę na wierzchołek góry, gdy nagle słyszę odgłosy kroków. Spoglądam do tyłu, lecz szlak jest pusty. No cóż. Dziwnie jakoś ze mną ostatnio. Może akurat jakiś kamień obluzowany, był przyczyną takich dźwięków.

Nagle widzę jakąś postać. Nie mogę uwierzyć szczęściu. A jednak przyjechała za mną. Moja ukochana. Widzę wyraźnie. Jest coraz bliżej. Podchodzi do mnie, ubrana w ulubioną, zwiewno żółtą sukienkę. Burza powabnych włosów, faluje intensywnie, od ledwie wyczuwalnego wiatru.

–– Cześć kochanie –– słyszę ciepłe słowa. –– Postanowiłam zrobić ci niespodziankę. Wiedziałam, że tu będziesz. W naszym ulubionym miejscu. Na początku nowej wspinaczki.

–– Nie ma we mnie odpowiednich słów, żeby wyrazić należycie, tak ogromną radość.

–– Dlaczego tak dziwnie mówisz? Tak… elegancko? To do ciebie niepodobne. Aż mi głupio.

–– Przepraszam kochanie. Jestem trochę zdziwiony i roztrzęsiony twoim widokiem. Sam już wiem dlaczego.

–– Hmm… to mnie zaczyna martwić. Chciałam tylko, żebyś w końcu...

–– Przepraszam. Przecież to świetnie, że jesteś.

–– Hmm… pamiętasz, jak zawsze śmiesznie mrużyłeś oczy, gdy słońce ci zaświeciło prosto w… gałki?

–– Oczywiście, że pamiętam… jak prosto w gałki. To cię zawsze tak uroczo bawiło.

–– Wiesz co. Zacznijmy wreszcie wędrówkę. Dobrze nam zrobi taki spacer. Może więcej zrozumiesz. Tak sądzę. Nie uważasz?

–– Masz racje. Ty sobie nawet nie zdajesz sprawy, ile szczęścia w tej chwili ofiarowujesz.

–– Nawzajem kochanie. No ale idźmy, bo coś pogoda fiksuje.

***

–– Wiem co mówię. Proszę, uwierzcie mi. Moja ukochana zaginęła. Czy to do was nie dociera? Nagle była, bo chciała mi zrobić wspaniałą niespodziankę.

–– Panie kochany. Dzisiaj wigilia, a pan nam głowę zawracasz jakimś zaginięciem. No dobra. Jak wyglądała?

–– Tak jak ją pamiętałem. Cudownie.

–– No jasne. Co było dalej?

–– Po krótkiej rozmowie, zaczęliśmy iść w kierunku jednego z wierzchołków. Prawie cały czas szła przede mną, ale po jakimś czasie zaczęła mnie denerwować. To był nasz rytuał. Rodzaj zabawy w upierdliwkę.

–– W co?

–– Upierdliwkę. Przecież mówię. Słyszała za sobą moje marudzenie, że ma iść szybciej. Finał był taki jak zwykle. Maszerowała za mną i smęciła, że idę za wolno. Jednak tym razem, gdy spojrzałem do tyłu, żeby wypowiedzieć tradycyjną kwestię, nie było jej na szlaku. Szukałem jak mogłem najlepiej. Patrzyłem w przepaść. Wszystko na próżno.

***

–– Sprawa wygląda tak, że rozmawiałem telefonicznie z pańskim przyjacielem.

–– Nie wiem jak mam dziękować. Czyli jego numer jest w porządku?

–– Hmm… powiem tak. Numer jest ten sam i w porządku.

–– I co? Ma jakiś pomysł, co mogło zajść? W końcu kto, jak nie on.

***

Stoję u podnóża góry. Idzie na burzę. Ciemne chmury zasłoniły niebo. Mam już odchodzić, lecz ostatni raz spoglądam w stronę dalekich wierzchołków. Naszych ulubionych. Wtem, ni stąd ni zowąd, przestrzeń między nimi, rozświetla promień słońca. Mam absurdalne wrażenie, że pragnie lśnieniem coś powiedzieć i na coś uparcie czeka, jakby z niewypowiedzianą, acz uroczą wymówką. Nagle wiem, co mam robić. Śmiesznie mrużę oczy. Dopiero wtedy znika.

Chociaż widzę pustkę między wierzchołkami, to jest mi tak jakoś, lżej na sercu.