Wiiieeersz <*> Naturalnie

W szczerym polu obłuda więdnie.

Pług rzeźbi w ziemi życiodajne blizny.

Rani, by wzmocnić.

Burza błyskawicznie rozsiewa deszcz.

Powietrze w zaklęciu ozonem, rozsiewa ożywczy zapach.

Pod sklepieniem nasion,

rozbrzmiewają pierwsze piosenki wzrastania.

Kiełkują maleńkie nuty, w cieniu przyszłych krzyżyków.

Kluczem gęsi natura otwiera drzwi horyzontu.

W okrągłych wysokich szafach,

słoje pełne żywicy, za pomarszczoną zasłonką.

Zapraszają słońce.

Oświetla próg, odległej szarej smugi.

Nasącza życiodajnym ciepłem.

Ponad pościelą z wilgotnej mgły, trąca błękitne dzwonki.

Delikatne dźwięki, ledwo słyszalne, jakby zlęknione nieco.

Nie chcą zbudzić ciszy.

I zająca.

Śni o kapuścianej planecie, z marchewkami zamiast głąba.

Gdzieniegdzie wiatr rozwiewa warkocze wysokiego napięcia.

Coś daleko odrzucone, zdeptane, zapomniane,

oddycha z ulgą, tulone muzyką z kompozycji nadziei.

Nie wątpi w sens wzrastania, w pionowych gałązkach strumieni.

Na każdej zakwita śmiganie jaskółek.

Koszyki z plecionek szybowania,

drgają od trzepotu skrzydeł i niewidocznych śladów na niebie.

Wianki z kwiatów, przeplatane czerwonymi płatkami maków,

tańczą śpiew skowronka.

Powracają pierzaste białe pegazy.

Tętnią kopytkami wyśnionych jednorożców.

Niewidzialne zauroczenia, przezroczystym, nieuchwytnym pięknem,

tulą delikatnie zawołania zagubionych doznań.

Tamują fałszywą krew, w poranionych łąkach umysłu.

Jeżeli człowiek nie przeszkodzi,

idąc za daleko, by wrócić w naturalny sposób.