Trzecie Oko - Rozdział Czternasty

Budynek od środka wydawał się jakiś taki większy. Biegali w te i z powrotem, szukając przyjaciela. Dobra – osoby, której nigdy w życiu na oczy nie widziała.

Ale gdzieś tam w środku czuła, że jednak go zna.

Bart po raz kolejny wleciał do jakiegoś pokoju i – nie ukrywając po raz kolejny swojej złości – zaklął tak głośno, że gdyby ktoś tu umarł, to jego ciało na pewno by uciekło. Wypał znów na korytarz i zaczął biec.

Biegła za nim. Widziała jak jego ramiona ciągle podnoszą się i opadają. Próbował coś znaleźć za pomocą węchu?

No tak. Przecież te wszystkie postaci z fantastycznych książek istnieją.

Nagle zatrzymał się, a ona wpadła na niego.

- Jest tam. – wskazał na drzwi, które znajdowały się na końcu korytarza.

Obydwoje puścili się biegiem. Chłopak oczywiście jako pierwszy znalazł się w pokoju, a ona zaraz za nim. I w tedy zdarzyło się coś dziwnego.

Jakby jakieś sznurki leciały wprost na chłopaka. Wszystko widziała w zwolnionym tempie. Spojrzała się w prawo. Ujrzała tego samego mężczyznę, co w tedy, na stacji i jakiegoś chłopaka.

Miał zawiązane oczy jakąś białą chustą, która miała dużo plam. Odnosił wrażenie nieżywego, ale tak naprawdę jeszcze oddychał. Przyjrzała mu się bardziej i zrozumiała, dlaczego mężczyzna trzyma go za włosy i odchyla jego głowę do tyłu.

Te nici oplatały jego ciało, powodując – a przynajmniej tak to sobie wyobrażała – ból, a nawet okaleczenie.

Po chwili wszystko wróciło w normalny obrót zdarzeń i w ostatniej chwili zdążyła rzucić się na Barta, unikając spotkania z potencjalną bronią ich przeciwnika. Obydwoje runęli na ziemię, a mężczyzna zaczął się śmiać.

Bart przez chwilę nie rozumiał, czemu ona to zrobiła, ale po chwili na pewno przypomniał sobie, co potrafi oprawca jego przyjaciela.

- Niezły refleks, dziewczynko. – zakpił z niej mężczyzna.

Nie zdążyła mrugnąć, a Bart stał przed nim. Oprawca swoją twarzą wyrażał tylko jedno. Zaskoczenie. Po chwili runął na zimne kafelki jak bela drewna. Co on z nim zrobił? Nie chciała wiedzieć.

Zobaczyła jak nitki rozluźniają uścisk na ciele drugiego chłopaka, po czym z cichym brzękiem jedna po drugiej upadają na podłogę. Gdyby nie Bart, też miałby dość niemiłe spotkanie z podłożem.

To nie mogło pójść tak łatwo. To była jakaś zasadzka, albo podstęp.

- Niech by to… - usłyszała głos barta. Wstała i podeszła bliżej. To co zobaczyła, było dla niej szokiem. Nigdy w życiu (nawet w swoich snach) czegoś takiego nie widziała.