Trzecie Oko - Rozdział Siódmy

Angelina już po raz kolejny w tym miesiącu musiała przyjść na Złotą. I nie, gdyby nie miała dobrego powodu – nie przyszłaby tu nawet w niedzielę!

Smith powinien dobrze sobie nastawiać budzik, żeby nie zrywać każdego z łóżka na swoje zawołanie tylko dlatego, że jest przewodniczącym!

Już widziała jego zdziwioną minę…

Westchnęła i zapukała w wielkie żelazne drzwi.

Po chwili wrota otworzyła jej Sophie – młoda czarodziejka z dużą wiedzą.

- Pani Sparks! Co panią tu sprowadza? – przywitała ją ciepłym uśmiechem, ale w jej oczach widziała zdziwienie. – Przecież dzisiaj nie ma…

- Sophie, ja dobrze wiem, że dzisiaj nie ma Złotej. – przerwała jej. – Ale jak sądzę, Antony jest u siebie?

- Tak, tak. Proszę wejść, a ja zaparzę pani herbatki.

Kiedy weszła, dziewczyna pobiegła do kuchni a ona sama skierowała się do gabinetu mężczyzny. Wspinając się po schodach, mijała potężne obrazy. Na wszystkich z nich, był pokazany skład Złotej i rok, w którym dany skład działał.

Ona sama w niej działała już dwadzieścia lat. Smith przebijał ją o dziesięć. Zarozumiały dziad…

Stanęła przed drzwiami jego gabinetu i zapukała.

- Wejść! – krzyknął, a kobieta z odrazą otworzyła drzwi.

Mężczyzna jak zwykle był elegancko ubrany. Wstał z krzesełka zanim weszła, ale kiedy ją zobaczył – nie ukrywał swojego zdziwienia.

- Angelina. Nie spodziewałem się ciebie tutaj o tej porze. Co cię do mnie sprowadza?

Zamknęła drzwi i weszła w głąb pomieszczenia.

- Chodzi o Abigail. – zaczęła bez wstępów. Czekała, co powie, bo gestem ręki nie dał jej dojść dalej do słowa. Chwilę się zastanowił, a potem zaczął pytać:

- Kiedy ją znalazłaś?

- Wczoraj przyjechała. Jeśli chodzi ci o to, czy jej powiedziałam, kim dla niej jestem to nie – nie mówiła.

- Rozumiem… - powoli pokiwał głową. – Zdajesz sobie sprawę, kim ona może być, prawda? – spytał niepewnie.

- Tak, niestety o tym wiem. – przytaknęła i westchnęła.

- Oni na pewno będą chcieli ją zgarnąć dla siebie. – dopowiedział Antony.

- Dlatego na razie nie dowie się, kim jest. – podsumowała kobieta.

~

By zapomnieć, że jest sama, poszła do biblioteki. Pomieszczenie było dość spore, a regały sięgały niemal sufitu. Czuła, że spędzi tu dużo chwil.

Stała jeszcze tak kilka chwil, uśmiechnęła się i… Poleciała w półki.

Książki były jej rajem na ziemi. Znalazła tu też tytuły, które kiedyś sama miała na własność. Wróciły wspomnienia, ale na krótko. Poszła wzdłuż regału. Było tu mnóstwo przeróżnych książek – wesołych i smutnych, przerażających, jak i dramatycznych. Ale tylko jedna przykuła jej uwagę.

Nie była pewna co do tego, czy powinna ją wziąć czy nie – w sumie to nie wyglądała jak książka, bardziej jak dziennik. Był oprawiony w jakąś skórę, która bardzo mocna zbrązowiała.

Ciekawość ostatecznie wygrała i wzięła ją do ręki. Kartki były żółte. Widziała to zanim otworzyła tą książkę, ale najpierw dokładnie obejrzała ją z zewnątrz. Widniały na jej środku jakieś ozdobne inicjały:

A . C

Wzruszyła ramionami i otworzyła księgę. Na samym dole pierwszej strony było napisane:

Ange, nie pozwól, by ona kiedykolwiek zobaczyła ten dziennik. Schowaj go dobrze i znajdź ją!

Podniosła lekko jedną brew i przewróciła kartkę.

~

Z każdą przeczytaną stroną, miała zmienne zdanie co to osoby piszącej. Opisywała tu swoje życie – co zrobiła dobrze a co źle, że jeśli TA OSOBA to czyta, niech wie, że istnieje świat istot nadnaturalnych.

Natrafiła na stronę, na której nie było nic, oprócz:

Kilka miesięcy później…