Trzecie Oko - Rozdział Trzeci

Angelina chodziła po pomieszczeniu od ściany do ściany, nerwowo zaciskając i otwierając pięści. Jeśli oni na nią czekali, to jest źle. Jak on zdąży zareagować, może nic jej się nie stanie. Ale, jeśli oni go zdenerwują i nie będą chcieli ich przepuścić…

Usłyszała jak głośno ugryzł jabłko i spojrzała się na niego ze ściągniętymi brwiami. Chłopak podniósł ręce, jakby chciał powiedzieć „przepraszam”, ale nie mógł, bo miał pełną buzie. Kobieta znów wróciła do rozmyślań.

Stresowała się. Pamiętała ostatnie słowa swojej siostry tak doskonale, że wydawało jej się, jakby wypowiadała je wczoraj…

Błagam cię, znajdź ją.

Wiedziała, że kilka razy trafiła do rodzin zastępczych, ale od dłuższego czasu była w sierocińcu. Długo jej szukała, nie mogła znaleźć, a ten chłopak, co ciągle wcina jabłka usiadł przy tych wszystkich papierach, komputerze i po paru minutach znalazł.

Zastanawiała się, jak on to robił. Nigdy w życiu nie widziała takiego dzieciaka. Jednak coś miał po swoim ojcu. Odwróciła się i spojrzała na niego.

Nadal jadł owoc w zamyśleniu.

~

W końcu, po tylu godzinach jazdy wyszła z pociągu. Nogi jej zdrętwiały i potrzebowały chwili, aby znów normalnie pracować. Założyła torbę na ramię i skierowała się do autobusu. Było ciemno, na szczęście uliczne lampy dawały chociaż trochę światła.

Pare metrów przed nią, stała grupka mężczyzn. Kiedy jeden z nich ją zobaczył, zaczął się do niej zbliżać, a inni podążyli za nim. Kiedy było między nimi tylko kilka kroków odstępu, chciała ich wyminąć, ale nie pozwolili jej na to.

- Przepraszam… - znów spróbowała ich ominąć, ale jeden z nich złapał ją za ramiona i znów zatrzymał. Torba z hukiem upadła na ziemię. Zorientowała się, że była blisko ściany dopiero w tedy, kiedy poczuła jej zimno na plecach. Mężczyzna puścił ją.

I tak nie mogła się ruszyć, bo z każdej strony ktoś stał. Musiała coś wymyślić.

- Może to nie ona. – powiedział któryś z tyłu.

- Trzeba to sprawdzić. – rzucił inny.

- Właśnie! Ja się zgłaszam!

Podniósł się lekki harmider, a ten co stał najbliżej niej uciszył wszystkich jednym ruchem ręki. Zmrużył oczy i przyjrzał jej się.

- Dokąd idziesz? – spytał nieuprzejmie.

- A co cię to obchodzi?! – ofuknęła.

- Słuchaj no, dziewczynko. – zbliżył się do niej bardziej, złapał ją za włosy i pociągnął tak, aby na niego spojrzała. – Albo pójdziesz z nami po dobroci, albo nie będę taki miły.

Nadepnęła swoim butem na jego palce u prawej stopy. Mężczyzna krzyknął, puścił jej włosy i cofnął się. Nic dziwnego, że go to zabolała. Miała glany, a gdyby miała trampki, to by tak się nie skończyło. Nieznajomy wydała się dość zdenerwowany. Otworzył usta, jakby chciał coś powiedzieć, ale nagle wszyscy zdziwili się.

Przed Abigail stał chłopak. Nie wiedziała, jak on tak szybko znalazł się w ich towarzystwie, ani jak przedarł się przez ten „krąg” ciał. Miała wrażenie, że gdzieś go już widziała. Trzymał ręce w kieszeniach i był od niej wyższy o głowę.

- Mama nie nauczyła cię kultury, jak widać. – powiedział skwapliwie. – Wydawało mi się, że dziewczyna nie chce iść z wami.

- Nie twoja sprawa! – warknął mężczyzna.

- Twój argument nie jest przekonujący. – odpowiedział ze śmiechem.

- Ty mały… - mężczyzna zamachnął się, chcąc uderzyć chłopaka, a ten zatrzymał jego rękę tuż przed swoją twarzą. Napastnik próbował się oswobodzić z uścisku, ale na próżno. Nagle krzyknął, a chłopak puścił jego rękę. – Połamałeś mi palce! – krzyknął z wyrzutem. Jego palce były powyginane w różne strony.

- Owszem. – przyznał. – Teraz odejdziecie z tond?

Napastnik wraz ze swoją grupą zaczął się oddalać, ale po kilki krokach odwrócił się i krzyknął:

- Zobaczysz! Jeszcze się zobaczymy, a w tedy dostaniemy to!