Trzecie Oko - Rozdział Ósmy

Ava latała po korytarzach i piętrach w tę i z powrotem. Trochę go to bawiło, ale dość często wołała ją Angelina. Nie dość, że musiała posprzątać, to jeszcze musiała przynosić jej papiery porozrzucane wszędzie. Na dodatek wszyscy zauważyli zniknięcie Abi. Tylko on się tym nie przejął.

Rozłożył się na schodach i patrzył się w sufit, gdy nagle… Mokra, śmierdząca ściera chlasnęła go po twarzy.

- EJ! – zerwał się i z wściekłością spojrzał na dziewczynę. – Serio?! To już kolejny raz w przeciągu dwóch dni!

- No to ruszyłbyś ten twój zadek i też jej poszukał! – dziewczyna skrzyżowała ręce na piersi i zmarszczyła brwi. Bart chciał już coś powiedzieć, ale nagle z biblioteki usłyszał jakiś trzask.

Spojrzeli po sobie porozumiewawczo i ruszyli do pomieszczenia. Zastali w nim śpiącą Abi, a na podłodze u jej stóp leżała jakaś książka.

- No i zguba znaleziona. – zażartował.

- Co to za krzy… - Angelina stanęła pomiędzy nastolatkami i zamarła. Wbiegła do biblioteki i wzięła książkę. Dokładnie ją obejrzała. – Ava, zadzwoń do Lilly i powiedz jej, że znalazła dziennik swojej matki. Możliwe, że go przeczytała.

Rudowłosa skinęła głową i pobiegła po telefon. Angelina spojrzała na śpiącą dziewczynę.

- Może ją obudzić, w tedy poszłaby do swojego pokoju. – zaproponował chłopak.

- Nie. Niech zostanie tu. Pewnie niedługo się obudzi.

~

Siedzieli naprzeciwko siebie i patrzyli sobie w oczy. Jeden obojętnie, a drugi ze zmarszczonymi brwiami. Robili tak, gdy czekali na jakieś wieści, albo jak im się nudziło. Bart przewrócił oczami, co oznaczało: Poddaję się. Jego przyjaciel z uśmiechem opadł na oparcie krzesełka.

- Dobra, dobra. Nie ciesz się tak.

- Ale wiesz, że to już kolejny raz? – zaśmiał się.

Tak, faktycznie. On miał więcej cierpliwości. I też miał talent. Tylko, że jego twórczość została wykorzystana i nie robi teraz tego dla siebie.

Sztuka jest naprawdę piękna ale tylko w tedy, gdy ktoś robi to prosto z serca, a nie na zawołanie. Jeśli ktoś wywiera na kimś presje, to to piękno wyparuje.

Tak właśnie definiował swoją twórczość, która przestała go cieszyć.