Trzecie Oko - Rozdział Siedemnasty

Rozłożył się na schodach. Było bardzo późno, a Angelina jakiś kwadrans temu skończyła rozmowę z Abigail. On też miał iść spać, ale nie mógł jakoś zasnąć. Zawsze bardziej lubił noc niż dzień i zastanawiał się, czemu światło go nie razi, tylko osłabia.

Dziwna sytuacja…

Najpierw komuś udaje się zabrać Jima, teraz ta sytuacja z dziewczyną. Po prostu żyć, nie umierać.

I właśnie to pomyślała istota, która tak naprawdę nie żyje… I co jeszcze? Może Jim ma tylko rozdwojenie jaźni, a nie rozmawia z demonem, co?!

To wszystko było jakieś dziwne i niewyjaśnione. Ta zbieżność zdarzeń nie mogła być przypadkowa. Nigdy wcześniej czegoś takiego nie przeżyli w Danger. Może to sprawka smoków?

Z oddali korytarza usłyszał jakieś kroki, echem odbijające się od marmuru. Kiedy wciągnął powietrze poczuł zapach, który odpędził go od wszelkich rozmyślań. Wiedział już, kto jeszcze nie śpi.

Kiedy kroki stały się głośniejsze, a osoba miała już schodzić po schodach, zapytał się:

- Jeszcze nie śpisz?

Dziewczyna podeszła do niego i usiadła na schodach stawiając zapaloną świeczkę obok siebie.

- Jak widać. – odpowiedziała.

- Zły sen? – zaciekawiony spojrzał się na nią. Z rozpuszczonymi włosami wyglądała jeszcze ładniej.

Dziewczyna przecząco pokręciła głową.

- Raczej ciężki dzień. – odpowiedziała z przekonaniem. – A ty?

To pytanie nie zaskoczyło go.

- Ja przeważnie w nocy nie śpię. Ale z tego co wiem, zawsze człowiek po ciężkim dniu pada na twarz i śpi do rana.

Zaśmiała się. Bardzo rzadko to robiła. Jej śmiech był zaraźliwy, bo on też się zaśmiał.

- To chyba nie w moim przypadku.

No tak… To była jej praca. Nie dość, że musiała posprzątać ten cały dom, to jeszcze po nocach pomagała Angelinie. Jej organizm chyba przyzwyczaił się do takiego obrotu spraw.

Usiadł i na chwilę zapadła cisza.

- Nadal będziesz udawał?

- Ale co? – spojrzał się na nią i zmarszczył brwi. Nie wiedział o co jej chodziło.

- Kiedy ostatnio…

- Miesiąc temu. – odpowiedział szybko, przerywając jej. Nie chciał tego słyszeć, poza tym wiedział o co chciała się zapytać.

- Wytrzymujesz jeszcze? – w odpowiedzi pokiwał głową. – Nie mów mi, że znów za…

- Za kogo ty mnie masz?! – wrzasnął znów nie dając jej skończyć. – Nie krzywdzę innych!

- Pamiętasz tą umowę?

- Tak. – spojrzał się w sufit. Nie chciał dalej kończyć tej rozmowy. Zaczął się podnosić, ale dziewczyna złapała go za nadgarstek. Gdyby nie to, co do niej czuł, na pewno by sobie poszedł. Ale tego nie zrobił. Został.

- To dlaczego kłamiesz?

Nie lubił tego pytania. Musiał się zawsze tłumaczyć. Widząc jego minę, dziewczyna próbowała go zmusić, żeby na nią spojrzał. To zadanie okazało się trudniejsze niż ona myślała.

Próbowała odwrócić jego twarz w swoją stronę, nie pozwolił jej na to. Siłowała się z nim kwadrans, aż w końcu usiadła na nim i wbiła swoje palce w jego ramiona.

Nie zdążył podtrzymać się rękoma, więc znów poleciał na schody. Zaskoczyła go. Nie wiedział jak ma się teraz zachować.

- Powiedz prawdę!

- A jak nie to co mi zrobisz? – zawsze tak robił, gdy nie chciał nic mówić, albo nie miał argumentów. Teraz nie tylko chodziło o te dwie rzeczy. Było coś więcej.

- Przestań się wymigiwać!

Złapał ją za ręce i uwolnił swoje barki z jej uścisku.

- Chcesz znać prawdę?! – dziewczyna ze ściągniętymi brwiami pokiwała głową.

Jednym szybkim ruchem podniósł się znów do pozycji siedzącej, przyciągnął ją do siebie i pocałował.