Trzecie Oko - Rozdział Szósty

Abigail obudziła się koło trzeciej w nocy. Nadal to wszystko nie miało dla niej sensu. Dręczona takimi myślami po cichu wyszła z pokoju.

Oparła się o ścianę i zastanowiła, co może zrobić w zaistniałej sytuacji. Wiedziała, że nie zaśnie, a jeśli już to się stanie, to co chwila będzie się budzić.

Po chwili jej uwagę przykuło tlące się światło przy lekko uchylonych drzwiach do innego pokoju. Podeszła po cichu do ściany, gdzie znajdywały się te drzwi i usłyszała:

- … kim jest.

- Jak to? – usłyszała zdziwiony głos jakiegoś chłopaka.

- No tak to! – to był Bart. Niemalże krzyknął, ale po chwili zniżył głos do półszeptu. – Angelina jest jej…

- Czekaj chwilę. – przerwał mu jego rozmówca. – Myślę, że nie powinieneś tego mówić na głos, bo to już wiem.

Chwila ciszy.

- Nie rozumiesz? – odezwał się znów jego rozmówca.

- Nie za bardzo. – przyznał.

- Ktoś nas podsłuchuje i to na pewno nie Ava i Angelina.

Ups… Trzeba się zmywać. Słyszała już jego kroki, więc szybko wskoczyła za zakręt korytarza i przytuliła się do ściany. Miała nadzieję, że chłopak jej nie zauważy.

Była głupia. Nie znała tych ludzi, a chłopak dość szybko się poruszał. W mgnieniu oka pojawił się przed nią.

- Nie ładnie podsłuchiwać. – pogroził jej palcem w żartach.

- Powiedział co wiedział… - mruknęła pod nosem. Wyminęła go i chciała już iść do pokoju, ale on zastąpił jej drogę.

- Co znowu? – wywróciła oczami.

- Tu jest pewna zasada, która jak na razie dotyczy tylko ciebie. Nie waż się podsłuchiwać naszych rozmów, jeśli nawet nie wiesz, kim jesteś.

~

W końcu udało jej się zasnąć i następnego dnia obudziła się dość późno. Spóźniła się na śniadanie, na dodatek wszyscy gdzieś wyszli. To było dziwne.

Jakby tego było mało, to po jej głowie wciąż chodziły słowa Barta i zastanawiała się, z kim mógł rozmawiać.

Potrząsnęła głowa. Przecież miała już o tym nie myśleć. To miejsce było dziwne. Nie wiedziała, co ma robić, gdzie są wszyscy i to ją przerażało. Nie lubiła siedzieć sama, szczególnie w tak wielkim budynku jak ten.

Ta cisza… Cisza zawsze była dla niej najgorsza, bo właśnie po takim zawieszeniu jakiegokolwiek dźwięku, w sierocińcu działo się coś złego.

Ale to sprawdzało się nie tylko tam…