Trzecie Oko - Rozdział Dziewiętnasty

- Nie, nigdzie nie idę! – zaprotestował. Nawet jak do niego mówił to bolała go głowa. Spróbował usiąść. Wszystkie mięśnie go bolały, poza tym gdyby teraz dostał lustro pewnie by nie poznał swojej twarzy.

- Marcus, błagam cię… zrób to.

- I co jeszcze?! Może mam jej za ciebie wsa…

- Zamknij się na chwilę! – krzyknął.

Między nimi zapadła cisza. Nie pamiętał kiedy ostatnio unosił się w jego towarzystwie, albo na niego samego. No cóż. Chciał się stąd uwolnić i to jak najszybciej. Bez niego na pewno padnie szybciej niż sobie to wyobraża.

- Przekażesz wszystkim to, co ci powiedziałem. – podsumował swoją przemowę i sięgnął po łańcuszek na szyi, na którym spoczywał klucz. – I dasz jej to. – demon wyciągnął po niego rękę.

- No dobra, ale po co? – zdziwił się. – Przecież kluczem nikogo nie zabijesz, ani nic.

- Po prostu jej to daj.

~

Siedział pod drzewem obok budynku. Nie chciał, żeby Angelina wpadła w furie, że smrodzi jej tym świństwem w Danger. Niby to takie małe, ale wkładu ma dużo.

Spojrzał na szklane naczynie i znów się zaciągnął. Pewno znów zacznie gadać od rzeczy… W tym momencie go to nie obchodziło.

Co tu robił Marcus?! Przecież on nie przeżyje długo tak, jeśli go katują.

I w ogóle jeśli jeszcze ży…

- Znów ćpasz, czy mi się tylko zdaje?

Porządnie zakaszlał i odwrócił się. Ava stała nad nim z rękoma skrzyżowanymi na piersi. Czy była zła? Nie… Była wściekła.

Jeszcze raz się zaciągnął, myśląc co jej odpowiedzieć, ale ona tylko westchnęła i odeszła. Wzruszył ramionami i spojrzał w niebo.

- O co chodzi tym kobietom? – spytał samego siebie, ale zanim odpowiedź wpadła mu do głowy, poczuł nieziemski zapach. Był jakieś kilka metrów od niego i się zbliżał. Oblizał swoje wargi.

Kiedy postać wychyliła się zza drzew, bardzo szybko do niej doskoczył. Była to piękna dziewczyna. I na pewno była człowiekiem.

Spojrzała się na niego zaskoczona i otworzyła usta, pewnie chciała się o coś zapytać, ale mogła tylko krzyknąć.

~

Miała już wchodzić do Danger, gdy usłyszała przeraźliwy wrzask kobiety. Odwróciła się i zamarła. Mogła się tego spodziewać. A mówiła Angelinie żeby przeszukać jego pokój i wszystko dobrze schować w innym miejscu, to jej nie słuchała!

Kobieta z całych sił próbowała odepchnął go od siebie, ale nie dawała rady. Wiedziała jaki ból teraz czuje. Wiedziała, że on pamiętał o umowie, sam to mówił. Nadal nie pojmowała, dlaczego ją łamie.

Podbiegła do nich. Dziewczyna już z lekka zaczynała tracić przytomność. Mogła zaraz umrzeć.

- Przestań! Słyszysz?! – krzyknęła mu prosto w ucho. Nie zareagował. – Bart, przestań już! – złapała go za nadgarstki.

Puścił ramiona tej biednej dziewczyny i odkleił się od jej szyi. Upadła bezwładnie na trawę.