Poprzednie częściAri odcinek 1

Ari odcinek 56

Dookoła niego coś uległo zmianie, zawłaszcza dochodzące z różnych kierunków dźwięki i zapachy. Odgłosy szumu lasu zanikły, a ich miejsce zajął delikatny pogłos rozmów. Natomiast wdychane powietrze nie było gorące, albo zimne tylko przyjemnie ciepłe i z radością wciągało się je do płuc. Pierwszy raz w swoim życiu pragnął następnego oddechu, ponieważ po każdym kolejnym czuł się stale lepiej i samo powietrze niosło z sobą radość. Wojsław po chwili skupienia i smakowania pierwszych nieznanych bodźców, otworzył oczy. Przed sobą zobaczył szereg jednopiętrowych niedużych budynków, stawianych szeregowo w wzdłuż ulicy, które dość powszechnie występowały w czasach jego dzieciństwa, jako dziedzictwo pokomunistyczne. Jedynie bryła domów była znajoma, lecz ich kolorystyka oszałamiała. Wszędzie występowały intensywnie nasycone jasne barwy. Jednak fasady nie były jednolicie nimi pokryte, w sposób do jakiego był przyczajony, tylko zostały pomalowane fragmentarycznie w postaci niedostrzegalnych prostokątów, albo kwadratów. Każdy z nich był inny i wyraźnie odcinał się od poprzedniego chociaż współgrał z nim. Zaraz za i nad nimi powietrze traciło przejrzystość jakby z powodu drobinek piasku o ciepłej barwie zawieszonych w powietrzu i z tego powodu widoczność było mocno ograniczona. Odczuwał czyjąś bliską obecność z prawej strony. Ktoś mu towarzyszył, lecz nie był w stanie spojrzeć w tym kierunku, jakaś siła powstrzymywała go od tego. Dlatego podniósł wzrok i spojrzał w lewą stronę. Budynek jaki zobaczył był znacznie bliżej od dostrzeżonych wcześniej. Został pomalowany podobnie jak poprzednie. Kolorystyka jego była równie zróżnicowana i intensywna. Wzrok skupił na oknie znajdującym się w środku jednego z kwadratów. Wyglądało jakby ktoś tam mieszkający pragnął zaznaczyć w nim swoją obecność, coś na wzór adresu zamieszkania. Okno jak wszystkie inne nie miało okiennic, tylko było przedzielone w środku czymś przypominającym dwuskrzydłową ościeżnicę. Podobnie i w nim nie zobaczył odblasku szyby, a wnętrze tonęło w mroku. Przez jego głowę przetoczyła się myśl, że gdyby tą intensywność barw zobaczył w swoim świecie na ścianach miejskich domów, z pewnością rozbolałby go wzrok nie przyzwyczajony do takiego nasycenia.

Nagle wzrok miał skierowany na szczupłą, ładną, około trzydziestoletnią kobietę stojącą przed budynkiem o ścianach w piaskowej barwie. Ubrana była w niesamowicie niebieską suknię, która swoim krojem przypominała kreacje greckich niewiast z okresu świetności państwa, przed rzymskim podbojem. Jednak patrząc na nią i porównując z posagami jakie widział, był przekonany, że, ten fason musiał być noszony znacznie wcześniej niż powstała starożytna Grecja. Włosy miała ciemne sięgające poniżej ramion pracowicie umodelowane, a na czubku głowy misternie splecione i ułożone w niewielki kok. Lewe ramię miała zgięte i na nim wisiał kosz z warzywami, a prawą dłonią odruchowo zmniejszała jego ciężar. Kilka centymetrów przed nią stał dość sporych rozmiarów kontener wysoki do jej ramion, podobnie szeroki i dwa razy dłuższy. Został wymalowany w kolorowe kwadraty, jak budynki. Powierzchnię miał mniejszą od domów, więc format z konieczności został pomniejszony. Korpus prawdopodobnie został wykonany z metalu sądząc po kanciastych kształtach, lecz coś nieznanego przeczyło temu. Najdziwniejsze w tym widoku było, że kobieta z tym czymś prowadziła konwersację. Zaledwie na chwilę skupił się na rozmowie i nie mógł uwierzyć, jak usłyszał o czymś przypominającym zamawianie usługi na następny dzień. Niesamowita maszyna albo dziwny stwór wymienił listę wcześniej przyjętych ofert i gotowość przybycia określił w granicach południa. Odruchowo spojrzał na dół chcąc dostrzec koła pojazdu, lecz niczego takiego przy gruncie nie było. Zamiast tradycyjnych kół czy gąsienic w tym miejscu znajdowały jakby malutkie nóżki przypominające stonogi, będące stale w ruchu. Pomimo widocznego szurania o bardzo gładką powierzchnię przypominającą piaskowiec nie widać było unoszącego się kurzu czy pyłu.

Nagle Wojsław poczuł dotknięcie oznaczające niebezpieczeństwo, w podświadomości przechowywał konieczność natychmiastowego rozbudzenia w takim przypadku. Mocno szarpnął ciałem i poczuł, że do ust nalewa mu się woda. Natychmiast wstrzymał oddech i otworzył oczy.

- Przepraszam – powiedziała stojąca przed nim Ari i dodała – pierwszy raz coś podobnego robiłam, źle zsynchronizowałam przemieszczanie w czasie ze zmianą miejsca. Dlatego przeciągnęłam ciebie przez jezioro polodowcowe, które dwadzieścia tysięcy lat temu znajdowało się w pobliskiej dolinie zanim po ustąpieniu lodowca, około dziesięć tysięcy lat temu, woda popłynęła na północ.

Skorupko uważnie rozglądnął się dookoła chcąc upewnić się z której strony zbliża się zagrożenie. Kiedy niczego nie dostrzegł, uważnie popatrzył na siebie. Ubranie jego, podobnie jak reszta ciała było suche i nic nie wskazywało na przebywanie pod wodą.

- Spokojnie nic nam nie grozi, lecz zbyt długim staniem w bezruchu zwróciliście na siebie uwagę kruków – powiadomiła wcześniej nieobecnych szeptem Prima.

Wojsław przełknął trzymaną w ustach wodę i przez chwilę powstrzymywał chęć zanegowania słów Naznaczonej. Miał, tak jak inni współcześni mu ludzie, zakodowaną potrzebę odrzucania wszelkiej nieznanej wiedzy, a właściwie prawdy nieuznawanej i negowanej pomimo dowodów przez oficjalną naukę. Gdzieś jego proces myślowy oraz naturalna potrzeba dążenia do prawdy w trakcie procesu kształcenia i wychowywania została zastąpiona wielokrotnym powtarzaniem bzdur do tego stopnia, aż to się stało jedyną prawdą.

- Gdzie byliśmy? – zapytał.

- W miejscu, do którego zamierzam fizycznie przenieś tury wraz z ich schronieniami.

- Przecież tam nie było pastwisk?

- Gdybym tylko je pokazała, a nie siedziby ludzi, nie byłbyś w stanie zorientować się w jakim przebywałeś czasie. Z jakieś nie znanej mi przyczyny mogłeś i miałeś ujrzeć tylko to.

Skorupko wyczuł moment, w którym powinien zaprzestać zadawać pytania o wizję jakiej doświadczył i był uczestnikiem. Dlatego postanowił obejść niewypowiedziany zakaz pytaniem.

- Dlaczego obory mają zostać również przeniesione?

- Wszystko na Ziemi musi i powinno istnieć w swoim czasie. Sasquaty chcąc zapewnić jak najlepszą ochronę dla turów, stworzyły dla nich, korzystając z prastarej wiedzy, żywe schronienia. Kiedyś na ziemi wszystko było żywe, a nie martwe jak teraz. Tamci ludzie i zwierzęta odżywiali się i otaczali jedynie materią ożywioną. Pokarm musiał posiadać w sobie zgromadzoną energię słońca i ziemi. Ubrania były pochodzenia organicznego i wykonywane były w taki sposób, że nie stawały się martwe przez wykorzystywanie ich jako odzienia. Każdorazowe użycie wiązało się z koniecznością odstawiania ich do swojej enklawy w celu regeneracji, inaczej obumierały i kolory blakły.

- Ludzie i zwierzęta nie jedli mięsa? – wtrącił pytanie Azyn.

- Oczywiście, że jedli, inaczej zostałaby zachwiana równowaga między roślinożercami i mięsożercami. Tylko wszystko musiało odbywać się z zachowaniem pełnej równowagi. Inaczej łańcuch pokarmowy ustanowiony przez pramatkę zostałby zakłócony i tak się stało wraz z upadkiem rządów Naznaczonych. One pilnowały ustalonych zasad stwórczyni, która przydzieliła określone role dla wszystkich swoich dzieci. Jednak nie wszystkim podobało się ustalone prawo i w większym, lub mniejszym stopniu starano się zdobyć więcej dla swoich. Takie zachowanie przy usprawiedliwianiu wykroczeń, nazywano ewolucją gatunku i przystosowaniem do nowych terenów. Wyjątkowo często ekspansja jednych odbywała się kosztem innych, zwłaszcza słabszych. Rada pilnowała żeby do czegoś takiego nie dochodziło. Wraz z jej upadkiem przestało obowiązywać prawo i nastąpiło masowe wyniszczanie nastawionych bardziej pokojowo i przyjaźniej do odmiennych.

Średnia ocena: 5.0  Głosów: 3

Zaloguj się, aby ocenić

Komentarze (2)

  • Pasja 13.04.2019
    Witam
    Pomyłka Ari i złe zsynchronizowanie przemieszczania w czasie pozwoliła Wojsławowi poznać miejsce, gdzie zostaną przeniesione obory z turami. Opowieść o równowadze czasu i istnieniu jest bardzo zagadkowa.
    Pozdrawiam
  • ładny ten opis na początku...
    Jak mało potrzeba aby zaburzyć, zakłócić równowagę tak w przyrodzie jak i wszędzie indziej. Natura, przez ewolucję miliony lat dopracowywała każdy szczegół życia, a człowiek, w ciągu sekundy swojego istnienia zburzył to wszystko. Jeśli spojrzeć na to tak bez napinki, to jesteśmy(my ludzie) najgorszą plagą jaka dotąd spotkała Ziemię...

Napisz komentarz

Zaloguj się, aby mieć możliwość komentowania