Uwaga, utwór może zawierać treści przeznaczone tylko dla osób pełnoletnich!

cień żołnierza - fragment 6

Wyszedł bez słowa. Jacob starał się teraz przetrawić wszystkie jego słowa. W międzyczasie wyjął rację żywnością. Metalowe pudełko włożył do folii i mocno potrząsnął. Po chwili wyciągnął gotowe, ciepłe danie. Po kolacji zamknął wejście, przy użyciu blachy leżącej nieopodal. Położył się w poprzek, jednego z fotelowych rzędów. Zasnął przy kojących odgłosach wiatru, przedzierającego się przez dziury w nowym schronieniu.

 

Sen pierwszy

 

Cisza.

Zobaczył ogromny budynek zniszczony, zarośnięty bluszczem i inną roślinnością. Cały świat, budynek i wszystko wokół. Nie miało żadnego koloru, nie było ani bieli, ani czerni. W środku było jedno łóżko, na nim leżała dziewczynka. Zdawało się, że śpi. Spała i czekała. Czekała na coś lub na kogoś. Był blisko niej, czuł że coś ich łączy. On chciał być blisko niej, jej to było obojętne. Jak bardzo jest samotna.

 

Jacob – dzień drugi

 

Wstał równo o godzinie siódmej rano. Poranek był odwrotnością, wieczora. Odsłonił blachę, zjadł posiłek i podał jedzenie wielbłądowi. W międzyczasie szykował juki na dalszą podróż. Po wszystkim wyruszył w dalszą drogę. Dzisiejszy dzień nie był spokojny, gryfy skrzeczały głośniej niż zwykle, a i dzikie psy zdawały się przeczuwać coś złego. Nawet wiatr był przeciwko Jacobowi, rzucany przez niego piach za każdym razem trafiał go prosto w oczy. Jedną ręką zasłaniał się przed atakiem, zaś drugą trzymał na rękojeści karabinu schowanego w kaburze przy jukach. W pobliżu zobaczył gęsty dym ogniska, który przy wschodzie słońca mienił się kolorami złota. Udał się w jego kierunku, wyjął karabin. Był gotów do strzału w każdym momencie. Podłoże coraz bardziej zapadało się pod ciężarem zwierzęcych kopyt. Wierzchowiec szedł coraz wolniej, wtedy jego głowę przeszył bełt. Zwierzyna wraz z całym balastem upadła na ziemie. Jacob stracił przytomność, jego nozdrza i usta wypełniły się piaskiem.

 

Poczuł siarczyste uderzenie otwartą ręką. Ocknął się, w ustach czuł posmak ziarenek piasku. Siedział na krześle, z rękoma zakneblowanymi za plecami. Przed sobą widział trzech mężczyzn, w cywilnych ubraniach. Nieco dalej stała młoda kobieta, wyglądem przypominała dziecko. Jacobowi zdawało się, że widzi dziewczynę ze snów i listu.

 

- Skąd jesteś? - spytał mężczyzna.

- Co cię to? - odpowiedział Jacob – Co to za miejsce?

- Najpewniej twoje ostatnie – usiadł na krześle, naprzeciw niego – powtórzę pytanie, skąd jesteś?

- Z okolicy, jestem pielgrzymem – odpowiedział od niechcenia.

- Bo ci jeszcze uwierzę – drugi raz go uderzył – wielbłąd i juki pełne wojskowego sprzętu. Nie chcę... przy niej nie chcę, nikogo zabijać – spojrzał na dziewczynkę.

- Twoja córka, co? Gratuluje – zaśmiał się, jednocześnie czując jak z ust, pociekła mu krew.

- Dzięki, ale nie moja. Młoda przypałętała się ze starą, kilka lat temu. Stara zdechła, na pustkowiach a córkę zostawiła. Powtórzę jeszcze raz, skąd jesteś? - Ostatnie zdanie, wykrzyczał mu prosto do ucha.

- Już mówiłem, jestem pielgrzymem. Zabiłem żołnierza i wziąłem sprzęt – znowu poczuł uderzenie, tym razem pięścią.

- Pielgrzymi... Pierdoleni katole! Oni, nie zabijają! Rura – powiedział do jednego z mężczyzn.

- Ja jestem inny – powiedział, a potem napluł na twarz rozmówcy.

- Dispersar, no matar, y luego a una celda. Haz lo que quieras, no te mataron – zwrócił się do mężczyzn z tyłu.

 

Wstał, uderzył Jacoba rurą po głowie. Rzucił przedmiot na ziemie i wraz z dziewczynką wyszli z pomieszczenia. W tym czasie dwójka pozostałych przy użyciu rąk i różnych ręcznie robionych przedmiotów. Tłukli go do krwi, odrywali skórę, wbijali gwoździe w ciało. Potem używali na nim, druków leczniczych i ponownie się znęcali. Wszystko trwało godzinę, dla zbójców była to chwila dla Jacoba, który nie okazywał żadnych większych oznak bólu czy cierpienia. Po wszystkich wynieśli go na korytarz. Był o wiele jaśniejszy i zniszczony w porównaniu do pokoju, z którego wyszli. Położyli go na brzuchu, przywiązali nogi sznurem i w ten sposób ciągnęli go do celi. Po drodze jeden z nich poszedł w innym kierunku. Ostatni, z bandytów wrzucił Jacoba do celi i odwiązał sznur.

 

- Te deseo una muerte rápida, pedazo de mierda – odszedł i zamknął drzwi celi.

Średnia ocena: 5.0  Głosów: 3

Zaloguj się, aby ocenić

    Napisz komentarz

    Zaloguj się, aby mieć możliwość komentowania