Wiersz <*> Ƙաɑśղɑ Ⱳҽɾsjɑ Տłօժყϲzყ

    ––?/––

nie powiem

niczego sobie

kostki cukrowe

lecz cóż z tego

skoro tyle złości każda ma w sobie

przepychają jedne drugie

prostokątnością

tudzież kantami

każda sobą inną rani

przed nimi kostka miodu potężna

złotem zabłysła

słodyczą nieskazitelna

pachnie nią

jak cud rozkwita

cząsteczki cukru

swym blaskiem nasyca

pragną dotknąć

lub chociażby

musnąć

by wybrać drogę

jedynie słuszną

lecz nagle dłoń z wysoka

objawienie obraca

punkt widzenia

inny wyznacza

po drugiej stronie

piołun gówno

i cytryna

wiele kostek

kryształków nie zgina