Wiersz <*> Egoplumplanie

            ––?/––

zesrywam się na miękko

cuchnącym ego swoim

najlepszy dowód że tak piszę

choć pewnie pisać

tak nie przystoi

plum

plum

leci żwawo

tam i tu

prawie od grzmotów tracę słuch

coraz gęściejsze jest to plum

przez rozbryzgi razem z błotem

to i owo chyba zmoczę

plum

plum

tam i tu

dalej leci

ze mnie znów

nagle spoglądam dziwnie inaczej

w sensy różne

wzruszony płaczę

pod czaszką raźniej a nawet przeciąg

no ja nie mogę

tak jakoś lekko

przecież to istny zbawienny stan

ileż radości ja z tego mam

mimo że stopy zgniliznę chłoną

a skunksem lico ocieram

to jednak walczę swawolną wolą

choć postękać trzeba nieraz

plum

plum

tam i tu

na ślicznej łące pod słońca tarczą

jęczę wśród maków ze zmorą walcząc

oj czysty bocian bliziutko nieba

o ziemi ojców w krysztale śpiewa

i znowu plumy chyba ostanie

tak jakoś pusto o wiele snadniej

*

nadal nie jestem błogim balsamem

na wieki wieków

skarbnicą zalet

nie szybuję jak zwiewne piórko

lecz próbowałem choć było trudno

gdy brudem zajdę znowu się zmuszę

w źródełku czystym ego opłuczę

plum