Wiersz <*> Տყʍҍíօzɑ – 1 , 2

             ––?/–– 

         {Symbioza}

złudzeniem mijają chwile

w ogniu płonie wciąż nowa

ciepłym popiołem zakryta

przeszłość czasem uśpiona

płomień po lodzie się ślizga

żar wpada w przerębel i tonie

zmrożone myśli znów płyną

chłodem pchane są one

mroźny powiew wskazuje

horyzont gorący w oddali

na drzewach jest tajemnica

chce jedno i drugie ocalić

na skraju rzeki widoczne

roślinki zielone i młode

przy brzegu łódka cumuje

jej boki skute są lodem

ślady powstają człowieka

zapewne zmian to zapowiedź

myśli patrzy kalkuluje

on swoją wersje opowie

{Symbioza - 2}

           1

niepewnie jakoś

wokół przestrzeń

dziwne odgłosy

ciemne złowieszcze

brudne ściany

wciąż odrapane

malarz płótno wzmocnił

na obrazie

malując ramę

           2 

zapewne dzisiaj jest ci łatwiej

jeszcze przed chwilą

wiele spraw

gnębiło

nadziei żadnej

podziękuj jeśli słyszysz

delikatnym dźwiękom ciszy

to także ty

szczęściem płaczą łzy

dla ciebie dla nich

stał się cud

wchłonęły twój

ból