Wiersz <*> Łąka

Trochę inna wersja

po cóż kolcami ranisz nie mało

choć delikatne

są twoje płatki

chcesz by sączyły przez mgielną szarość

łzy niczym rosę

brzaskiem ostatnim

wstążką srebrzystą ożywczy strumień

marzenia tuli

złotawym nurtem

błękitny motyl piosnki formuje

w oddechu łąki

chciane i trudne

przygarnąć ciernie do nagich dłoni

czerwonym makom

wybaczyć zaraz

może jutrzenka światłem wyzwoli

rozjaśni ciemność

aż do świtania

nie płacz już łąko że kwiaty więdną

dziś tajemnicą

doświadczą ciebie

przecież nadziei jesteś kolebką

w śnie nieprzerwanym

nowym kwitnieniem