Drabble→Dzieci / Stonoga / Pająk / Żabka

<*Dzieci*>

Pewien jegomość mieszkał na siódmym piętrze kamienicy. Nerwowy był on. Szczególnie mu przeszkadzały: odgłosy bawiących się dzieci u podnóża budynku, po drugiej stronie jezdni. Z uwagi na wysokość powinien słyszeć niewiele... lecz był wyczulony i słyszał wiele. Stosował różne metody zagłuszające, lecz nic nie pomagało.

Przez ów stres, mało spał, mało jadł, ale dużo pił. Jednym słowem, był dzięki berbeciom: strzępkiem ludzkości. Inne odgłosy mu nie przeszkadzały. Nawet darcie informacyjne sąsiadki, co to ją nic nie obchodziło.

W końcu zdecydował się na desperacką próbę rozwiązania problemu. Wyskoczył przez okno, rozbryzgując mózg na chodniku.

No i faktycznie. Dzieci zaniemówiły z wrażenia.

.............................................................................................................................................................................................................

<*Stonoga*>

– Witam Panią Stonogę. Co pani szanowna sobie życzy?

– Pragnę buty na wszystkie kupić.

– Wiązane czy wzuwane?

– Doprawdy matoł! Oczywiście ze wzuwane. Miałabym tyle codziennie sznurować? Pan zapewne uważa, że jestem niechlujką i mogłabym spać w butach... to znaczy w łóżku?

– Najmocniej przepraszam za insynuacje. Proszę przymierzyć.

Gdy ma komplet założony, wchodzi dwóch ludzi, w tym jeden uśmiechnięty.

– No cóż stary. Przegrałeś zakład. Sprzedawca był łaskaw pomóc. Pięćdziesiąt par na wystawie podkusiło. Widzisz stonogę?

– Widzę.

– Ma buty na wszystkich?

– Ma.

– Czyli płacisz.

– A widzisz... but co został?

.........

– Czyli gówno przegrał. Jedną nogę mi amputowano. Teraz mam w dowodzie napisane: dziewiędziesięciodziewięcionoga.

.............................................................................................................................................................................................................

<*Pająk*>

Dziadek Pająk jest już stary i zmęczony muchami. Rozmyśla o życiu, kiedy to jeszcze z dupki, lepka ślinka leciała. Szósta noga zwisa bezwładnie poza dolny obszar pajęczyny, niczym spróchniała, zupełnie nieprzydatna, rosochata gałąź.

Nagle odczuwa nad sobą ruch. To mucha wierci się nad nim, pyskując niekulturalnie:

– Ej stary fajtłapo... śmierć w oczka zagląda, co? Masz ciało jak zgniła dupa trupa. Spójrz klejówa na mnie... jak ładnie fruwam.

– Czyżby?

– Durnyś? Wzrok niedomaga?

– Nie ruszasz skrzydełkami.

– Co?

– Jajco! Jesteś w objęciach mojego wnuczka... ale nie przejmuj się... dobry z niego pajączek i mimo że naubliżałaś jego dziadkowi, to na pewno ciebie polubi.

............................................................................................................................................................................................................

<*Żabka*>

Zgodnie z codziennym zwyczajem maszeruję radośnie przez las, by przydatne zdrowie ruchem żwawym pielęgnować. Słoneczko świeci, ptaszki śpiewają. Żyć nie umierać. A przynajmniej nie teraz.

Nagle na drodze dostrzegam coś zielonego. Ufoludek Waszyngton? Nie. To żabka. Mówi do mnie:

– Jestem zaczarowaną, stęsknioną miłości królewną. Proszę, poprzytulaj mnie chociaż, bo na co innego w naszej sytuacji... no cóż... sam widzisz jak to wygląda.

– Chętnie bym tobie pomógł... może nawet pogłaskał po udkach, ale spieszę się bardzo. Jeszcze trochę lasu przede mną, a zaś wiele ważnych spraw załatwić muszę.

– Ojejciu! Jakiś ty dobry! Nie martw się. Poczekam. Jestem czynna do dwudziestej trzeciej.