Wierszee <*> Niedźwiedzica

mroźna zima śniegiem przygrywa

w białych ubrankach śpiewają gałązki

matka z córeczką wędrówkę zaczyna

nie są świadome bliskiej rozłąki

niedźwiedzica co dzieci swe kocha

rozdrabnia matkę na części miękkie

na czystym śniegu już krwi posoka

karczek córeczki za chwilę pęknie

dziecko stoi przed całą tą zgrozą

głowę swej matki w rączkach ściska

paszcze niedźwiedzia ma przed sobą

ręka zwisa na krwawych zębiskach

nie przejmuj się mamo droga kochana

za chwilę bestia mnie też rozszarpie

na drugim świecie nie będziesz już sama

moje serduszko ciebie przygarnie

niedźwiedzica na dziecko wciąż patrzy

dziki swój instynkt wzruszona skryła

czy ta dziewczynka mi kiedyś wybaczy

głodne mam dzieci dlatego zabiłam

sierotka łezki wyciera rękawem

bierze do rączek ciężkie drewienko

wali zwierzaka z wielkim zapałem

a masz za matkę choć tłuc mi ciężko

niedźwiedzica wiadomą jest rzeczą

choć mogła by zabić muśnięciem łapy

pozwala się młócić aż kłaki z niej lecą

sumienie ją gryzie zębem szczerbatym

z zapałem bije przez skórę po trzewiach

swe uderzenia zemstą nasącza

lecz jednocześnie choć nadal się gniewa

nić przebaczenia w jej duszy się pląta

to prawda że matkę mi rozszarpałaś

pociechy zjadły wszystkie wnętrzności

przez to że dzieciom swą miłość oddałaś

nie dostrzegłaś dwóch innych miłości

i tak została w niedźwiedziej rodzinie

wesoło brykając z dwoma misiami

wierzy że ona w niebie wciąż żyje

choć serce płacze tęsknotą krwawi

niedźwiedzica dla niej jak matka

lecz musi jadać surowe mięso

raz po raz ją tulą włochate łapska

nie chce jej zdusić więc nie za często

*

idzie do lasu bo wiosna już ciepła

pragnie nazbierać jagódek świeżych

słyszy trzy strzały bardzo się zlękła

patrzy z oddali musi uwierzyć

biegnie przed siebie ze łzami w oczach

kolizja uczuć buzować zaczyna

myśli nie każdy zyska tu szczęście

nawet dziewczynka co przebaczyła