wiersz - spokój nareszcie

chwytając rozkołysane korony

pamiętaj jak wysoko jesteś nad ziemią

upadek tym boleśniejszy

im więcej poświęciłeś by się wspiąć

pośród ruin dawnej świetności

pierzastych zdobień do kapeluszy

dziś jest dzikość najprawdziwsza

zmieszana z wentylem dla twórczej natury ludzkiej

nie da się skutecznie konserwować mandarynek

fragmenty idealnie pasują między zęby

z każdym milimetrem rozlewają się słodko

tylko teraz