Wiersz - jaskrawo szary

zadumany umysł rozprawi filozofię

udowodni regułę za pomocą wyjątku

obali teorię mniej płowych

wrażliwe serce spłodzi poezję

wyciskającą łzy z oczodołów kamieni

tonących w monotonnym dniu

wykonywałem dziś mechanicznie

co powierzono

z założenia bezcelowe

nieefektywnie

nie myślałem o niczym

nie doświadczyłem uczuć

pot jedynie i własny smród

nie wiele jest więc do powiedzenia

słońce świeciło

praca jak praca

nic to nic

w przerwie oglądałem jaskrawe ogrody

winorośle oplatające tarasy

klomby rabaty trawka od linijki

blankowane żywopłoty

w towarzystwie uporczywej myśli

ileż oni muszą mieć w domach robactwa