Właściwy kolor nieba - rozdział 35

Helena nie mogła zgodzić się z interpretacją Nikki. Nalegała, by to wyjaśnić, choć przecież nie było takiej potrzeby.

- Ciągle uważam, że Inga nie jest żadną zakładniczką. Po prostu ilość miejsc na statku jest ograniczona, a my chcemy przewieźć do pani królestwa jak najwięcej personelu - mówiła.

Selino z roztargnieniem pokiwała głową, to było tylko oficjalne wytłumaczenie. Bogowie jedni wiedzieli, jaka była prawda. Podeszła do starszej mat Warez, która wyprostowała się i pewnie spojrzała jej w oczy.

- Proszę o pozwolenie na odejście, chciałabym założyć mundur - powiedziała formalnie, chociaż przecież już padła komenda “spocznij”.

- Jasne, Inga, i tak miałam cię poprosić, żebyś go wyjęła… Starszy chorąży, proszę wziąć skrzynię i pomóc panience Lin-Mollari przy pakowaniu. Zaopiekuję się twoim karabinem.

Nikka wyciągnęła rękę po broń, którą Breti wręczył jej bez wahania. Kalia dość niechętnie odeszła z żołnierzem, Inga wciąż podziwiała mundur, a Helena obserwowała ambasadorkę Selino z nieodgadnionym wyrazem twarzy.

- Nie podoba się pani, że mamy broń? - spytała ją Nikka najbardziej uprzejmym i niewinnym tonem, na jaki ją było stać. Kobieta odrobinę otworzyła usta, jakby chciała coś powiedzieć, ale się rozmyśliła. - Proszę się nie martwić, pani Kerbi, nie zrobimy niczego głupiego. W końcu jesteśmy rozsądnymi ludźmi.

- Nigdy nie myślałam o pani inaczej, pani ambasadorko.

Nikka uśmiechnęła się, słysząc te słowa. Nie dlatego, że spodobał jej się komplement Heleny. Rozbawił ją sposób, w jaki teraz ją traktowała. Wcześniej była jak namolna ciotka próbująca wtrącać się we wszystko ze swoimi dobrymi radami, teraz wreszcie zobaczyła w niej równorzędną partnerkę do rozmów.

Inga poszła się przebrać, a na ganek wrócił Breti, z niejakim zakłopotaniem informując, że panienka Lin-Mollari potrzebuje pomocy z suknią. Nikka pospieszyła więc do niej, po drodze rzucając Erikowi krótkie i może nieco złowrogie:

- Panie Czen, my jeszcze dziś porozmawiamy.

Na górze zapukała do zamkniętych drzwi pokoju Kalii i poczekała, aż dziewczyna odpowie dość gromkim, bardzo arystokratycznym “Wejść!”. Swojemu adiutantowi poleciła zostać na korytarzu, oddała mu karabin.

Kalia postanowiła założyć niebiesko-fioletową suknię, tę samą, którą miała na sobie na balu u prezidenta Busza, ale nie mogła poradzić sobie z zasunięciem zamka na plecach.

- Kester nie może się doczekać, by cię zobaczyć. To dobry człowiek, dogadujemy się. Nie wspominałaś chyba, że jest dyplomatą… Cieszę się, że dostałam do pomocy kogoś takiego, jak on - poinformowała dziewczynę, zasuwając zamek i poprawiając dół dość obszernej kreacji.

- Tak, to dobrze… Wypytywał o mnie? - W głosie Kalii Nikka wyczuła lekki niepokój.

- Oczywiście, ale nawet nie musiał, sama nie mogłam się ciebie nachwalić. Przecież dobrze wiesz, że bez ciebie nie poradziłabym sobie nawet w połowie tak dobrze z tymi wszystkimi redaktorami i politykami. Aż raz nawet… - Nikka wspomniała przyjęcie z okazji narodzin królewny Idalii i parsknęła króciutkim śmiechem. - Ludzie myśleli, że szukam ci męża, tak cię chwaliłam. Ale spokojnie, to był tylko żart.

- Tak, żart… Czy moje włosy są w porządku?

Kalia wydawała się być spięta, jakby denerwowała się powrotem do domu. Nikka była w stanie to zrozumieć, w końcu dziewczyna spędziła tu kilka lat, a teraz czekała ją zmiana - oczywiście na lepsze, ale zawsze to zmiany. Obejrzała warkocz dziewczyny, wszystko było z nim dobrze.

- Tak, są okej. Jeśli chcesz, to w ambasadzie Samia upnie ci koka. Samia, nasza służąca - wyjaśniła. - A teraz Breti pomoże ci w pakowaniu. To mój adiutant, to znaczy jak jesteśmy w Akurii. Tutaj jest dowódcą straży ambasady… Weź tutejsze ubrania, wiesz, bieliznę i suknie, w których możesz wystąpić publicznie, na pewno się przydadzą - nagle zmieniła temat. - Ja muszę porozmawiać z Ingą. Spotkamy się na dole.

Kalia przytaknęła bez słowa. Nikka rzuciła jej pocieszające spojrzenie i wyszła z pokoju. Na korytarzu na powrót wzięła broń od Bretiego i ponownie poleciła mu pomóc młodej arystokratce. Korciło ją, by zajrzeć do improwizowanej świątyni, ale stwierdziła, że im mniej czasu tu spędzi, tym lepiej. Za swoim pokojem nie tęskniła w ogóle.

Inga uwinęła się bardzo szybko, teraz stała już z Erikiem w salonie i wyraźnie było widać, że czekają na Nikkę. Helena i Samuel też tam byli, właściwie bardziej w holu niż w salonie, ale drzwi były otwarte, mogli więc słyszeć całą rozmowę z oddali. Oczywiście Selino nie spodziewała się niczego innego.

Blondwłosa Akuryjka dumnie prężyła się w granatowym mundurze, jakby na pagonach miała co najmniej pełną gwiazdkę porucznik, nie obwiedzione lamówką dwie belki starszej mat. Komandor Selino rozumiała tę dumę i chętnie uśmiechnęłaby się do Ingi porozumiewawczo, ale gra jeszcze się nie zakończyła, więc, podchodząc do niej, zachowała neutralny wyraz twarzy.

- Starsza mat Warez, panie Czen - zwróciła się do nich dość oficjalnie. - Wybaczcie ciekawość, ale co z waszym ślubem? Jeśli jesteście gotowi, udzielę go wam choćby teraz.

- Dziękujemy, pani komandor, wolimy zaczekać te kilka miesięcy, by moja rodzina mogła być na nim obecna - odpowiedziała Inga za nich oboje.

- Rozumiem. Jeśli zmienicie zdanie, będę do dyspozycji. Panie Czen, czy jest pan świadomy wszystkich obowiązków wynikających z zawarcia małżeństwa przed bogami?

- Nikka!… Oczywiście, że wytłumaczyłam to Erikowi i na wszystko się zgodził - ofuknęła ją Inga. W jej głosie nie zostało ani śladu po uprzejmości sprzed chwili.

- To dobrze - odpowiedziała komandor twardo. - Bo nie chciałabym, żeby jakieś nieporozumienie doprowadziło do śmierci twojego ukochanego. Widziałam, co Pan Reed zrobił z Amerikaninem, który go obraził. Przed wylotem, kiedy zabrali mnie do Płaszczki, ich szef - machnęła dłonią w stronę Heleny i Samuela - powiedział coś tak absolutnie niedopuszczalnego, że później Hill bał się mi to przetłumaczyć. A potem Pan Reed go spalił. Temperatura była tak wysoka, że jakby roztopił się i wyparował w dosłownie pół sekundy.

Ostatnie zdanie wypowiedziała wolniej, wróciła myślami do tamtej chwili. Hill zorientował się pierwszy i powalił ją na ziemię, ale i tak czuła żar boskiej furii. Zdecydowanie nie chciała oglądać tego ponownie i nie życzyła czegoś takiemu nikomu, nawet tym durnym Amerikanom.

- Dziękuję, że tak się o nas troszczysz - powiedziała Inga z lekkim sarkazmem.

- Dopóki pozostajesz na Erf, jestem za ciebie odpowiedzialna - stwierdziła Nikka tak, jakby to wszystko wyjaśniało. - Wrócisz do domu następnym statkiem, razem z narzeczonym. Na razie nie jestem w stanie zapewnić transportu członkom pańskiej rodziny, panie Czen, ale pracujemy nad zwiększeniem częstotliwości przelotów i wierzę, że wasi bliscy będą mogli poznać się za góra pół roku. Usiądźmy, proszę, i poczekajmy na Kalię, pakowanie w jej wydaniu potrwa zapewne dobrą godzinę.

Zajęli miejsca w salonie, wszyscy oprócz Samuela, który gdzieś poszedł. Nikka i Inga rozmawiały o sytuacji w domu, przy czym ambasadorka, opowiadając o zakończeniu wojny, trzymała się wersji oficjalnej. To, o czym mówił jej Irri, nie mogło opuścić jego gabinetu. Pokrótce opowiedziała o swoich obowiązkach na dworze królewskim, bo Ingę z jakiś przyczyn to interesowało. Przyjęła od niej kolejną porcję listów do rodziny i znajomych, obiecała, że trafią do adresatów. Wyjaśniła też kwestę swojej ukrytej tożsamości, bo dziewczyny jeszcze nie rozmawiały na ten temat z redaktorami, ale na pewno będą.

- Musimy przyjąć, że was też oszukałam. Uciekłyśmy z więzienia, powiedziałam, że jestem sterniczką, a że potrafiłam polecieć Płaszczką, to mi uwierzyłyście. Potem wspólnie wymyśliłyśmy bajeczkę to tym, że pracuję dla rodziny Kalii. A dlaczego to ja jako pierwsza rozmawiałam z prezidentem i przemawiałam do Amerikanów? - Nikka zadała to pytanie, bo była pewna, że padnie prędzej czy później. - Inga, to była twoja decyzja. Ty byłaś w Armii Wyzwoleńczej, Kalia to arystokratka, no i była jeszcze praktycznie dzieckiem, więc wysłałaś kogoś w swoim mniemaniu najmniej istotnego. I padło na mnie. - Uśmiechnęła się delikatnie.

- Rozumiem. Kazałam ci się wystawić, żeby chronić siebie i panienkę. Nie podoba mi się to, ale ma sens. Wiele rzeczy mi się tu nie podoba, ale cóż poradzić… - stwierdziła Inga.

Mnie też, Inga, mnie też - pomyślała Nikka, nie chciała jednak mówić tego głośno. Posłała starszej mat spojrzenie, z którego, jak miała nadzieję, wyczyta, że całkowicie się z nią zgadza.

Helena Kerbi nie wtrącała się do rozmowy, ale słuchała z zainteresowaniem. W końcu, po upływie co najmniej pół godziny, na dół zeszła Kalia wraz z taszczącym pełną skrzynię Bretim i mogli wrócić do ambasady.