Właściwy kolor nieba - rozdział 7

Znów ktoś pukał, Hill znów musiał się podnieść i otworzyć. Powoli przyzwyczajał się do myśli, że będzie nikim więcej jak służącym. Akuryjczycy zawsze odzywali się gdzieś obok niego, jakby był tylko narzędziem do tłumaczenia. No ale nikt nie obiecywał, że będzie łatwo. Selino nie raz narzekała, że z powodu swojego pochodzenia była traktowana jak śmieć.

Za drzwiami stał ten sam wojskowy, który wcześniej przyszedł po Selino, chorąży kręcący się ciągle koło kapitana.

– Panie ambasadorze, statek właśnie zbliża się do delty Albii. Jeśli życzy sobie pan popatrzeć, zapraszam na pokład, pogoda dopisuje.

– Dopływamy do celu, możemy popatrzeć, jeśli chcemy. Selino wspominała, że będzie warto.

Zawsze tłumaczył te ich wywody w dużym skrócie, a lakoniczne odpowiedzi Myersa rozwijał, dodając wszystkie formy grzecznościowe. Na szczęście Myers był porządnym facetem i szybko znaleźli wspólny język. Wolał nie myśleć co by było, gdyby musiał znosić fanaberie jakiegoś frajera.

– Dobrze, chodźmy, i tak nie mamy nic lepszego do roboty. – Ambasador zaczął wstawać.

– Dziękujemy, pan ambasador chętnie skorzysta z zaproszenia – odpowiedział chorążemu po amarsku. Prowadzeni przez niego wyszli na pokład.

Od rana Hill czuł się dziwnie, jakby ciągle doświadczał dysonansu poznawczego. Przynajmniej nie miał choroby morskiej… Niby wiedział, że niebo będzie szare, ale nie był w stanie przygotować się na to, że mózgowi będzie ciężko przyjąć to do wiadomości. Myśląc o tutejszych statkach, mimowolnie wyobrażał sobie okręty rodem z początków dwudziestego wieku, a tymczasem znalazł się na jednostce, której bliżej było do nowoczesnej technologii stealth niż do pływającego muzeum. Zauważył cztery gniazda artylerii po dwa działa w każdym. Symetria wskazywała, że z drugiej strony najwyższej nadbudówki było jeszcze jedno. Dwa na dziobie, dwa na nadbudówce, jedno na rufie, wszystko by pasowało. Wyglądały, jakby miały znaczną ruchomość i swoim zasięgiem pokrywały teren trzystu sześćdziesięciu stopni wokół statku. Ciekawe, co z mocą… Jeśli wykorzystują tę samą technologię co karabin plazmowy – a budowa luf na to wskazywała – to ten nieduży w gruncie rzeczy statek dysponował pokaźną siłą ognia. Anteny i radary w kilku miejscach, może zdublowane dla bezpieczeństwa?... Oni nie mówili radar, używali słowa sonar, kolejna marynistyczna naleciałość. Czy korweta też miała osłony? Spytanie o to wprost byłoby chyba sporym nietaktem…

Na dziobie widział już kapitana i Selino w towarzystwie innych żołnierzy, trzymających się trochę z tyłu. Przepuścił Myersa przodem, oni zwracali uwagę na takie pierdoły. Kapitan skinął głową z szacunkiem, Nikka ukłoniła się nieco głębiej. Tylko ona miała na sobie tę niedorzeczną pelerynę i srebrne ozdoby na ciemnym mundurze. Ale za to nie dali jej broni. Wcześniej zauważył, że wszyscy z gwiazdkami i kropkami na pagonach mieli przy paskach kabury z pistoletami laserowymi, a część tych z belkami karabiny. Westchnął w duchu. Już teraz ukłony i mówienie wszystkim na „pan” zaczynały go drażnić, a przecież mieli jeszcze spotkać się z królem… Miał nadzieję, że Akuryjczycy nie są tacy sztywni przez dwadzieścia cztery godziny na dobę.

No ale teraz trzeba było tłumaczyć. Według słów kapitana od wejścia do portu dzieliła ich tylko godzina, może półtorej. Rzeczywiście, ruch na wodzie był tu spory, widział trzy statki pasażerskie, kilkanaście małych, najprawdopodobniej prywatnych jednostek i wielki okręt wojenny, ze dwa razy większy od tej Burzy. A na północnym horyzoncie pojawiła się ciemniejsza kreska zwiastująca bliskość lądu.

Dzielił uwagę pomiędzy obowiązki tłumacza a dyskretną obserwację otoczenia. Selino właśnie mówiła coś o pogodzie… Nadal było chłodno i obawiał się, że tu przemarzną, zwłaszcza że mieli na sobie jedynie garnitury. Mundury Akuryjczyków zrobione były z czegoś przypominającego cieńszy i lepiej układający się gore-tex, co zdawało się być dobrym wyborem na takie warunki atmosferyczne. Przynajmniej świeciło słońce, wiszące już dość nisko na horyzoncie, ale wciąż można było ogrzać twarz. Musiał pamiętać, że to nie było ziemskie Słońce, lecz tutejsza gwiazda centralna, lokalne słońce, pisane małą literą. W jego promieniach morze nabrało intensywnego ciemnobłękitnego koloru.

Myers wspomniał coś o wiośnie i zbliżającym się lecie, kapitan sprostował twierdząc, że do wiosny zostały jeszcze dwa miesiące, a teraz jest miesiąc dębu, co wywołało dyskusję o dacie.

– Selino właśnie próbuje ustalić, jak długo jej nie było. Mamy różne kalendarze – powiedział ambasadorowi.

– Kiedy ona do nas przyleciała? W dwa tysiące czwartym?

– Tak, jedenastego września. Też sobie datę wybrała… Postawiła na nogi wszystkich na Wschodnim Wybrzeżu. Na początku chcieli ją zestrzelić. – To już powoli przestawało być pilnie strzeżoną tajemnicą, więc mógł o tym powiedzieć ambasadorowi.

– Dobrze, że się nie udało, jeszcze mogłoby się to obrócić przeciwko nam. Powiedz mi Hill, chciałbyś walczyć z czymś takim? – Myers wskazał mijający ich w odległości około pół mili okręt.

– To jeden z Huraganów, duma naszej floty – wtrącił kapitan, widząc zainteresowanie ambasadora.

Ethan przetłumaczył, dodając na końcu:

– Który na pewno ma jakieś słabe punkty. Ale i tak wolałbym na razie z nikim nie walczyć.

– I to jest odpowiednie podejście. Pochwal im tego Huragana, bo robi wrażenie.

Pochwalił. Zauważył, że Selino nie bierze już udziału w rozmowie. Stała wpatrzona w zbliżający się coraz bardziej ląd. Chciałby podejść i zagadać, ale miał obowiązki… Szkoda, dziś przez chwilę rozmawiało im się naprawdę dobrze.

Też spojrzał przed siebie. Jeszcze nie zauważył budynków, plaż, bulwarów ani zabudowań portowych, jakich można było się spodziewać w stolicy. Na horyzoncie wciąż rosła linia zieleni, jakby stała przed nimi solidna, zwarta ściana lasu.

– Panie Hill, proszę popatrzeć. Widzi pan te kolory? – Nikka zdawała się czytać mu w myślach. Załapał, o co chodzi, chwilę przed tym, jak powiedziała to głośno.

– Taki widok musieli zastać nasi przodkowie zasiedlający deltę Albii. Zieleń drzew, błękit wody… Umieściliśmy te kolory na fladze, by mieć go ciągle przed oczami. To pierwsze, co widzą wszyscy wracający szczęśliwie z morza. Nie jest może tak skomplikowana, jak wasze gwiazdki i paski, ale dla nas znaczy naprawdę dużo.

Kapitan Korus-Lukari uśmiechnął się z dumą, słuchając jej krótkiej przemowy. Hill był daleki od wzruszenia, ale docenił tę historię. Opowiedział wszystko Myersowi, bez skrótów.

– Oni wydają się być dumnym narodem, przywiązanym do swojej historii i tradycji. Obawiam się, że to nam trochę utrudni pracę. Podziękuj za opowieść.

Podziękował, ciesząc się, że Robert Myers traktuje go jak partnera, chociaż doskonale wiedział, kim jest, i że nawiązywanie stosunków dyplomatycznych bynajmniej nie jest jego priorytetem w trakcie tej misji.

Tymczasem był już w stanie rozróżnić poszczególne drzewa. Co to było, namorzyny? Chyba nie, ale musiały jakoś przystosować się do słonej wody, każdy przypływ na pewno zalewał kawał brzegu. Jakieś liściaste, lecz nie był w stanie rozpoznać gatunku.

Zauważył, że nie kierują się tam, gdzie inne, mniejsze statki. Obrali kurs bardziej na wschód. Kapitan powiedział, że za chwilę wpłyną w jedną z odnóg rzeki, a potem do portu zostanie jeszcze półtorej mili. Na razie nie zredukowali prędkości. Nie musieli, bo owa odnoga okazała się być szeroka jak cała porządna rzeka. Jeśli to tylko odnoga, to jak będzie wyglądać sama Albia? Czyżby była ogromna jak Amazonka? Chyba nie, Nikka rysowała mapy, zaznaczała rzekę, i nic nie wskazywało na taką skalę. Chociaż kto wie? Nie pytał nie chcąc wyjść na ignoranta, zresztą wciąż tłumaczył uprzejmą wymianę zdań pomiędzy ambasadorem i kapitanem. Obaj byli dobrzy w gadaniu o niczym.

Wreszcie teren na brzegu zaczął się podnosić, słonolubne drzewa powoli ustępowały miejsca innym gatunkom. Rozpoznał bardzo europejsko wyglądające sosny i brzozy. Las przerzedzał się i w końcu zobaczyli pierwsze budynki. Spodziewał się stali i szkła, ale znów przeżył małe zaskoczenie, bo postawiono je z drewna i kamienia.

To była jakaś baza wojskowa, ogrodzona i strzeżona przez uzbrojone patrole. Przy wysokim nabrzeżu cumowało kilka statków podobnych do tego, którym tu przypłynęli. Hill otaksował je wzrokiem, starając zapamiętać jak najwięcej szczegółów konstrukcji i uzbrojenia. Przydałby się aparat, ale został w bagażach. Wcześniej zapewniano go, że wszystkie ich rzeczy będą czekać nietknięte w pałacu.

– Cieszę się, że mogłem was gościć na moim statku. Życzę miłego pobytu w Akurii. I niech bogowie nam sprzyjają. – Machinalnie tłumaczył pożegnania kapitana, bo za chwilę mieli już schodzić na ląd. A potem w drugą stronę: – Pan ambasador jest wdzięczny za miłe przyjęcie, dziękuje za wszelką pomoc, i niech bogowie strzegą pana, kapitanie, i pańską załogę.

Starał się być miły, bo poza zamknięciem w kajucie nic złego ich nie spotkało. Oczywiście nikt nie powiedział im, że nie mogą stamtąd wychodzić, ale obecność straży na końcu korytarza mówiła sama za siebie. Teraz kapitan żegnał się z Nikką, wylewnie jak na Akuryczyka. Posłał mu jadowite spojrzenie znad ramienia dziewczyny. Więc musiała o wszystkim opowiedzieć… Trudno, może być czarnym charakterem w tej historii.

Zeszli na ląd. Na wodzie nie czuł się źle, ale miło było poczuć wreszcie stały grunt pod stopami. Przywitali się z ubranym w kolorowy, żółto-czerwono-brązowy strój mężczyzną, który przedstawił się jako Karamyr Pereno-Lan, zastępca zarządcy skrzydła dyplomatycznego, i zabrał ich na łódkę, którą mieli płynąć dalej. To była mała jednostka z odkrytym pokładem i niewielkim zadaszeniem dla sternika, więc rejs raczej nie miał trwać długo. Myers usiadł na jednej z ław, Selino podziękowała zarządcy, który proponował jej miejsce. Wolała stać w milczeniu i patrzeć przed siebie. On musiał tłumaczyć kolejną grzecznościową konwersację, aż w końcu ambasador zauważył, że nie sprawia mu to żadnej przyjemności.

– Chciałbyś porozmawiać z nią, co? Poproś niech powie coś o mieście, w końcu tu się wychowała – zaproponował.

– Pani komandor. – Odruchowo chciał powiedzieć po nazwisku, ale będzie się musiał od tego odzwyczaić. – Ambasador życzy sobie, by pani opowiedziała mu o waszej stolicy. To pani miasto rodzinne, tak?

Myers wstał i podszedł do Selino z życzliwym uśmiechem na twarzy. Wyglądał jakby naprawdę miał ochotę posłuchać jakiejś historii. Hill dołączył do nich, a i zarządca przysunął się bliżej.

Kiedy opuścili teren wojskowy, rzeka zwęziła się, a na brzegach pojawiły się zwykłe domy i magazyny. Po wodzie kręciło się kilka niedużych łódek oraz większe sztuki, przewożące towary w skrzyniach i beczkach. W końcu ta odnoga połączyła się z inną i wpłynęli do czegoś, co bez żadnych wątpliwości można było nazwać miastem.

– Port Albis, stolica naszego królestwa… Tak, mieszkałam tu całe życie, aż do wybuchu wojny. Nigdy nie myślałam, że będę podróżować… Po tym świecie, ani po żadnym innym. Dobrze jest wrócić do domu – dodała po chwili milczenia.

Hill nie zauważył murów miejskich, ani żadnych pozostałości takowych, ale całe otoczenie wydawało mu się znajome. Znów miał skojarzenia z Europą. Trochę Wenecja, trochę Dubrownik… Skrzeczące i kręcące się wszędzie mewy wyglądały identycznie.

– Są na Ziemi takie miasta, w których poczułaby się pani prawie jak w domu – zapewnił ją.

Selino tego nie skomentowała, zaczęła opowiadać o miejscach, które mijali. Nieczynny już o tej porze targ rybny z dziesiątkami łódeczek przycumowanych do nabrzeża, na którym wraz z matką miały swój kramik z jedzeniem. Częściowo zrujnowana, ale dzielnie powracająca do życia dzielnica portowa. Sam port, jak domyślał się Ethan, był gdzieś za nimi, w dole innej odnogi rzeki.

Jedna budowla wyróżniała się jasnoszarymi ścianami spośród otaczających ją ciepłych barw piaskowca, cegieł i drewna. Była też wyższa od zwykłych domów i zwieńczona kopułą. Wydawała się dość stara i chyba nie ucierpiała w czasie wojny.

– Świątynia… Przychodziłam tutaj, ale niezbyt często – westchnęła komandor.

Chętnie poszedłby do świątyni. Zobaczyć, jak wygląda, pomyśleć, pomodlić się. Wybierze się do jakiejś, jeśli tylko nadarzy się taka okazja.

Nikka mówiła dalej. Według niej kolejna dzielnica przeszła sporą przebudowę: targ rzemieślniczy przesunięto, poszerzono bulwary, wzniesiono nowe kamienice. Całość wyglądała całkiem przyjemnie, jak dobre miejsce do życia dla klasy średniej. Tutaj prawie nie było widać wojennych zniszczeń, zauważył tylko kilka ruin, na których już trwały jakieś prace budowlane.

– No i… Tak, to będzie mój pomnik – oznajmiła w końcu.

Rzeczywiście na niewielkim placu postawiono statuę młodej kobiety z warkoczem. Ubrana w prostą koszulę i spodnie, w rękach dzierżyła karabin plazmowy. Podobieństwo nie było oddane idealnie, twarz posągu wyglądała nieco poważniej, ale na pewno wykonał go ktoś, kto chociaż raz widział Selino na żywo. Jej pozycja na cokole, lekki skręt tułowia, jedna noga do przodu, wydały mu się trochę znajome.

– Nikka wiodąca lud na barykady – zażartował, wiedząc, że nie zrozumie kontekstu.

– Faktycznie mam tu większe cycki – mruknęła pod nosem niemal w tym samym momencie. Kusiło go, by pociągnąć ten temat, ale nie mógł zająć się pogaduszkami, miał na głowie ambasadora. Pominął więc kwestię rozmiaru biustu i wrócił do obowiązków tłumacza.

Na wodzie zrobiło się tłoczno, może nie jak w zakorkowanym mieście w godzinach szczytu, ale sternik musiał uważać. Obok przepłynął właśnie prom pasażerski i Selino rozgadała się o tym, jak pływała takimi do szkoły. Słyszał już te historie, ale Myers był zainteresowany. Zdaniem Ethana Nikka wyolbrzymiała swoje szkolne dramaty. Nie ona pierwsza i nie ostatnia próbowała wyrwać się z biedy i natrafiła na bogaczy, którym to nie pasowało. Przy tym chyba nie zdawała sobie sprawy z faktu, że to wszystko dobrze przygotowało ją na późniejsze doświadczenia wojenne. I na to, co spotkało ją w Stanach…

Otoczenie znów się zmieniło. Rzeka rozgałęziała się, ciężko było już stwierdzić, czy były to naturalne odnogi, czy stworzone ludzką ręką kanały. Nieco przypominały weneckie, ale były zdecydowanie szersze, przystosowane do intensywnego ruchu. Na brzegach zaś zaczęły pojawiać się okazałe budynki. Były wśród nich pięknie utrzymane rezydencje, takie w trakcie remontu, gdzie mimo już dość późnej pory wciąż uwijali się budowlańcy, oraz zupełne ruiny, wypalone zgliszcza straszące swoim wyglądem w tej eleganckiej dzielnicy.

– Rzadko tutaj bywałam, nie mam za wiele do opowiedzenia – stwierdziła Nikka i zamilkła. Przekazał to ambasadorowi, który pokiwał głową ze zrozumieniem.

– Za to ja znam dobrze tę okolicę – wtrącił się Pereno-Lan. Wstał z ławki i podszedł do nich. – To był mój pałac. – Wskazał ruinę na lewym brzegu. – To znaczy nadal jest, ale już niedługo… Muszę go sprzedać.

Och, czyżby zabrakło funduszy na odbudowę? – pomyślał ironicznie, ale za nic w świecie nie powiedziałby tego na głos.

Zarządca mówił dalej, o kolejnych mijanych rezydencjach i zamieszkujących je – lub już nie – rodach. Zapamiętywał nazwiska arystokratów, chociaż na razie nic mu nie mówiły. Ciekawsza okazała się być kolejna świątynia. Duża, pomalowana na jasnoszaro, kryta zdobioną srebrem kopułą, stała pośrodku brukowanego placu i zdawała się nie pasować stylistyką do reszty, dokładnie tak, jak tamta świątynia w dzielnicy portowej. Przywodziła na myśl rzymski Panteon skrzyżowany z meczetem lub cerkwią. To miało sens… Bogowie nie byli jak zwykli ludzie, potrzebowali więc niezwykłych miejsc kultu. Przepłynęli już chyba pół miasta, a jeszcze nie widział normalnego domu pomalowanego na biało lub szaro.

A za kolejnym skrzyżowaniem kanałów znajdował się cel ich podróży. Ten budynek też się wyróżniał, w najwyższej części miał sześć pięter i zajmował całą wyspę. Okazały front zdobiły zwisające pionowo zielono-niebieskie flagi doskonale widoczne na tle żółtego kamienia, który posłużył za budulec. Hill zauważył też kilka wież, niezbyt strzelistych, będących raczej przybudówkami niż pełniących funkcję obronną. Może z tyłu był jakiś most, ale z tej strony dało się dotrzec do niego tylko drogą wodną.

– Pałac trochę się zmienił – oświadczyła Nikka nieco nieśmiałym głosem.

– Tak, pani komandor, odbudowaliśmy go według nowego projektu. Nie wszystkie skrzydła są jeszcze wykończone wewnątrz, ale jest już w pełni funkcjonalny – odpowiedział zarządca.

– Wygląda na to, że jesteśmy u celu. – Hill zagadnął Myersa.

– Taa, zamek królewski, tak?

– To raczej pałac niż zamek, ale niewątpliwie mieszka tu król tego kraju – wolał nie używać imion i nazw własnych, żeby Akuryjczycy nie domyślili się, o czym rozmawiają. Ot, takie kolejne paranoiczne przyzwyczajenie.

– I od dziś my również. No no, nie spodziewałem się, że kiedyś trafię w takie miejsce – podsumował ambasador.

Dwóch mężczyzn w szaro-niebieskich strojach pomogło cumować łódź, a potem wszyscy wspięli się po schodach wykutych w nabrzeżu. Nad miastem powoli zapadał zmierzch, więc przed fasadą pałacu okrągłe latarnie rozbłysły ciepłym, żółtym światłem. Przed okazałym wejściem czekało na nich kolejnych dwóch mężczyzn i to właśnie w ich stronę kierował się zarządca. Chcąc nie chcąc podążyli za nim – ambasador, on, i wlokąca się na końcu komandor Nikka Selino.