Pokaż listęUkryj listę

Wieeersz <*> LBnR↔83↔Ʈɾⱬყ

pytam dziś wiatru czemu owiewa

czasem za mało albo zbyt wiele

chichotem losu kiedyś i teraz

gdy klauny mielą by znów zabierać

to nawet wiara bywa zwątpieniem

 

nadal mam błądzić w twoich powiewach

poza horyzont gdzie wciąż pytanie

może jak dziecko uwierzyć trzeba

w życiu o bajce nie zawsze śpiewać

dopóki chwile zaklęte w taniec

 

gdyby tak spłoszyć myśli niechciane

niech poszybują w bezgłośne echa

lecz czy to warto złudnym balsamem

gdy pąki słabe chociaż wciąż całe

to jakoś trudniej kwiatów doczekać

Średnia ocena: 5.0  Głosów: 7

Zaloguj się, aby ocenić

Komentarze (14)

  • Witamy kolejny wiersz w Bitwie i życzymy fajnej zabawy.

    Literkowa
  • Dekaos Dondi 07.02.2021
    Literkowa↔Dzięki:)↔Pozdrawiam:)
  • Piotrek P. 1988 06.02.2021
    Tak jakby międzywymiarowo, podobnie jak wiele razy już było. A to moim zdaniem bardzo dobra forma. Tekst jak odprężający sen. 5, pozdrawiam :-)
  • Dekaos Dondi 07.02.2021
    Piotrek P.1988↔Dzięki:)↔To fajnie, że tak twierdzisz:)↔Pozdrawiam:)
  • Bożena Joanna 07.02.2021
    Całe życie to błądzenie, niechciane myśli przyprawiają o wstyd i zawrót głowy, a czekanie nuży. Ciekawy wiersz!
    Serdecznie pozdrawiam!
  • Dekaos Dondi 07.02.2021
    Bożeno Joanno↔Dzięki:)↔Otóż to, Czasami tak jest. Niestety↔Pozdrawiam:)
  • Szpilka 07.02.2021
    Dekaos, nic mi nie ukradłeś, to pentastych (pentyna), nie ja tę formę wymyśliłam ?

    Do młodych

    Szukajcie prawdy jasnego płomienia,
    Szukajcie nowych, nieodkrytych dróg!
    Za każdym krokiem w tajniki stworzenia
    Coraz się dusza ludzka rozprzestrzenia
    I większym staje się Bóg!

    Choć otrząśniecie kwiaty barwnych mitów,
    Choć rozproszycie legendowy mrok,
    Choć mgłę urojeń zedrzecie z błękitów, —
    Ludziom niebiańskich nie zbraknie zachwytów,
    Lecz dalej sięgnie ich wzrok.

    Każda epoka ma swe własne cele
    I zapomina o wczorajszych snach:
    Nieście więc wiedzy pochodnię na czele
    I nowy udział bierzcie w wieków dziele,—
    Przyszłości podnoście gmach!

    Ale nie depczcie przeszłości ołtarzy,
    Choć macie sami doskonalsze wznieść:
    Na nich się jeszcze święty ogień żarzy,
    I miłość ludzka stoi tam na straży,
    I wy winniście im cześć!

    Ze światem, który w ciemność już zachodzi
    Wraz z całą tęczą idealnych snów,
    Prawdziwa mądrość niechaj was pogodzi:
    I wasze gwiazdy, o zdobywcy młodzi,
    W ciemnościach pogasną znów!

    Adam Asnyk

    A Twój wiersz piękny, na filozoficzną nutkę ??
  • Dekaos Dondi 07.02.2021
    Szpilko↔Dzięki za przytoczony wiersz. Bardzo na tak, jam:)
    No dobra. Nie ukradłem skoro tak, ale gdybyś nie napisała... swego, to bym nie napisał... swego. O!
    Pozdrawiam:)
  • Rozpoczynamy głosowanie!
    Czytamy, komentujemy i głosujemy według zasady: 3 - 2 - 1 - plus uzasadniamy dlaczego?
    Liczymy na obowiązkowe czytanie Autorów i pozostawienie komentarza.
    Głosujemy do 20 luty /sobota/ godz. 23.59
    Dziękujemy za udział i zapraszamy do zagłosowania!
    Literkowa pozdrawia
  • Pan Buczybór 19.02.2021
    Super.
  • Dekaos Dondi 19.02.2021
    Panie Buczyborze↔Dzięki za super komś:)↔Pozdrawiam:)
  • Bardzo pięknie, bardzo zwiewnie i nostalgicznie...
    5
  • Dekaos Dondi 20.02.2021
    ML↔Dzięki:)↔Ojej. Aż tyle bardzo:)↔Pozdrawiam:)
  • Pasja 20.02.2021
    Obraz poszukiwania siebie w swojej wiośnie życia. Jesteśmy tylko na chwilę w tej wiośnie, więc może warto pójść dalej.

    Pozdrawiam

Napisz komentarz

Zaloguj się, aby mieć możliwość komentowania