Wieeersz <*> Rօzҽժɾցɑղíҽ

błękitna cząstka farby

rzucona na wiecznie drgający obraz

kwadratowych kół

kapią gorące krople wątpliwości

skwierczą niby oczywiste prawdy

nie wszystkie dania dostępne

trzeba się obyć smakiem

a obiad stygnie niezrozumiały

na krawędziach przeistoczenia

płoną tajemnice

blizny wytaczają nowe ślady ran

lęki zagradzają drogę

otaczają błędnym kołem

dławią i wyciskają odwagę

pastę z tubki na spróchniałe zęby

biedronka startuje z zielonego pasemka

rozbryzgując skrzydełkami kropelkę rosy

skwierczy siedem nieskalanych kropek

myślała że tam gdzie jasność

to musi być szczęście

a to gówno prawda

albo nawet tego nie ma

żadnych reguł i człowiek w tym

~~~

ożywcza trumna

zapach lasu

krawędzie umykają do góry

szelest poduszki

świeże drewno ścian

zapach ostatniego świerka

pachnący sad rześkie powietrze

nasycone słodyczą owoców

czereśni śliwek i jabłek

nieopodal tancerki na łąkowej scenie

uplecionej z porannej mgły

oświetlone poświatą w kształcie pięciolinii

dźwięcznych drgających nut

same w sobie dziełem sztuki

nad drogami wirujących drogowskazów

pośród kwiatów w odcieniu słońca

pszczoły w kolorowych sukienkach

nakładają łyżeczkami z wosku

łezki miodu do kryształowych kubeczków

wyżłobionych w kawałkach wiatru

strumyk przezroczysty tak bardzo

że widać myśli ryb

unosi ożywczą wstęgę

ukośnie do falującej trawy

srebrzysty wąż

obmywa drzewa z cuchnącego brudu

koi rany

owija migoczącym lśnieniem

są też stada piranii

kawałki mięsa i skóry

szybują w kryształowej wodzie

ciągnąc za sobą

czerwone wstążeczki

skowronek na fali wznoszącej

dosięga śpiewem daleki brzeg

klucz wiolinowy

drąży tunel

do błękitnego kresu piosenki

gdzie szybują niewiadome

a w przezroczystych skrzydłach

migocze tik tanie czasu

jak to możliwe że tak pięknie

aż zalatuje wierszem

яуຕᴜᴊє ωɪᴏѕηу ᴊᴜᴛrᴢєηᴋę