Ona Część 37

Wokół szalała burza. Błyskawice rozświetlały wnętrze salonu, który teraz był niemal pusty. Wszystkie meble, dywan, kwiaty i ozdobne lampy zniknęły. Wszechogarniająca ciemność wyzierała z każdego zakamarka, oplatając Laurę ciasnym, dusznym kokonem. Bała się. Nie poznawała swojego dawnego domu. Deszcz bębnił o szyby, zagłuszając szaleńcze bicie serca. Nagle zauważyła, że podłoga w salonie wypełnia się wodą. W jednej chwili całe pomieszczenie zalała szaro-bura, mętna ciecz. Kobieta rzuciła się do ucieczki, ale wszystkie drzwi pozostawały niewzruszone. Poziom wody podnosił się i już sięgał do połowy ud. Szukając ratunku, dotarła do schodów, ale nogi ciążyły jej tak bardzo, że z mozołem wspięła się zaledwie na kilka stopni. Złowrogi szum niósł się echem po całym domu. U szczytu schodów zobaczyła Adama. Stał i beznamiętnie patrzył na jej nierówną walkę z wodnym żywiołem. Nie był sam. Obok kręcił się mały chłopiec. Podskakiwał wesoło, co jakiś czas zerkając w stronę schodów.

— Zobacz. Mamusia nie potrafi pływać — wychrypiał. — Bez tatusia sobie nie poradzi.

Chłopiec spojrzał na niego i uśmiechnął się szeroko. To nie był uśmiech Adama. Ani jej. Rezolutny maluch przypominał Kajetana. Miał takie same piwne oczy i dołeczki w policzkach, kiedy się śmiał.

— Adam! Pomóż mi — zawołała błagalnie.

Mąż wykrzywił twarz z odrazą i chwytając chłopca, przerzucił go przez balustradę. Ogłuszający plusk przeszył powietrze. Laura rzuciła się na pomoc, ale chłopca nigdzie nie było. Mętna woda zalewała jej oczy, a ręce i nogi omdlewały z daremnego wysiłku.

— Nie! — krzyknęła. — Kajetan!

Nagle poczuła szarpnięcie. Pierwsze delikatne, a kolejne mocniejsze i szybsze. Otworzyła oczy.

— To tylko sen. Już dobrze.

Kajetan dotknął jej rozpalonego policzka. Laura rozejrzała się nieprzytomnym wzrokiem po ciemnym pokoju. Powoli wracała do rzeczywistości. Dochodziła druga w nocy. Po wczorajszej kolacji zasnęli podczas oglądania telewizji. Kobieta mocnej naciągnęła gruby koc i oparła głowę na ramieniu Kajetana.

— Co ci się śniło?

— Nie pamiętam — skłamała. — Czasem tak mam. Będziesz musiał się przyzwyczaić.

— Wołałaś mnie przez sen.

— Tak?

— Tak.

— Widocznie mi w czymś podpadłeś — zaśmiała się.

— Znowu to robisz.

— Co?

— Ironizujesz.

Laura spojrzała na niego z ukosa.

— Wcale nie.

— Owszem. Poważne pytania zawsze zbywasz błahymi odpowiedziami. Już kilka razy to zauważyłem.

— Naprawdę?

— Mhm.

— Nie zauważyłam. Chyba samo tak wychodzi.

— Ja mam inną teorię.

— Jaką?

— Nie chcesz mnie zachęcać. Starasz się panować nad sytuacją. Stąd ta ciągła ironia.

Laura odwróciła wzrok. Pomimo ciemności wiedziała, że Kajetan zauważył jej zmieszanie. Czytał z niej jak z otwartej księgi. Bezbłędnie rozszyfrowywał emocje, umiał ją wyciszyć, gdy wpadała w dramatyczny ton. Adam nigdy tego nie potrafił. Zawsze czekał, aż to ona poda mu się na widelcu, a on łaskawie zechce rozpatrzyć jej racje. Do tej pory myślała, że tak właśnie powinno to wyglądać. Nie nawykła do sytuacji, w której mężczyzna sam rozumie jej potrzeby i emocjonalne stany. Kajetan miał trochę racji. Podświadomie jeszcze się przed nim broniła. Stare mechanizmy utkwiły w niej zbyt głęboko, by z dnia na dzień pozwolić jej na nowe rozdanie. Z tyłu głowy wciąż kołatał się Adam. Rozwód, który jak najszybciej chciała przeprowadzić, wciąż stał pod znakiem zapytania. Każdego dnia budowała mentalną zbroję, by stanąć w pełnym rynsztunku, gdy nadejdzie czas konfrontacji. Pojawienie się Kajetana spowolniło ten proces. Szykowanie zbroi odwiesiła na kołek. Wiedziała, że to błąd.

— To nie tak.

— A jak? Wytłumacz mi.

— Wiesz, jaka jest moja sytuacja. Nie mam rozwodu. Wszystko wskazuje na to, że nie będzie mi łatwo uwolnić się od Adama… I jeszcze…

— I jeszcze ja, tak?

— Tak… Nie w takim sensie jak myślisz. Boję się, że jeśli on się o nas dowie, to z czystej złośliwości będzie przeciągał sprawę. Ja nie mam na to siły…

— Co proponujesz?

— Nie wiem… Może nie mówmy o nas nikomu. Na razie.

— Nawet Ance i Markowi? Przecież oni coś podejrzewają — zaśmiał się.

— Jak to?

— Ostatnio Marek wsadził mi jakieś miski do samochodu, żebym ci oddał. Stwierdził, że przecież i tak tu będę, to on już się nie będzie fatygował.

— Serio?

Kajetan pokiwał głową.

— No to mamy przechlapane.

— E tam. Nie potwierdziłem przecież.

— Ale miski wziąłeś?

— No wziąłem.

Laura roześmiała się w głos.

— No to potwierdziłeś.

— W sumie racja — zachichotał. — Będę leciał. O szóstej trzydzieści muszę być już na działce. Jakiś szurnięty ten architekt, żeby bladym świtem się umawiać.

Laura podniosła się z kanapy i owinięta kocem, poszła do kuchni. Wieczorem spakowała mu resztę makaronu z kolacji. Wyciągnęła pojemnik z lodówki i spoglądając na niewielkie pudełeczko, uświadomiła sobie, że gotowanie już dawno nie sprawiło jej takiej frajdy. Z nim wszystko wyglądało inaczej.

— Proszę. Jutro nie będziesz musiał niczego gotować.

Podała mu plastikowy pojemnik i razem ruszyli w kierunku wyjścia. Z pokoju matki dochodziło miarowe pochrapywanie. Laura zaglądnęła do środka i przymknęła drzwi, by nie obudziło jej światło z korytarza.

— Mam prośbę — odezwał się Kajetan.

— Jaką?

— Obiecaj mi, że pomyślisz o nas poważnie. Może nie od razu ślub i dzieci — zaśmiał się. — Chciałbym, żebyś przestała nas negować. O tutaj.

Mówiąc to, dotknął jej czoła. Ciepła dłoń przesunęła się po policzku i musnęła rozchylone w oczekiwaniu usta. Laura zesztywniała, bo Kajetan po raz kolejny odczytał jej obawy. To właśnie rozum toczył z nim najbardziej zaciekłą walkę. Serce już dawno wywiesiło białą flagę.

— Obiecuję — wyszeptała. — A teraz pocałuj mnie w końcu.