Opoowi *** Okno na świat

Sądziłem, że do wypadnięcia z okna, potrzebny jest tylko pewny lot, okno i ja.

Och, jak bardzo się pomyliłem.

Wszystko zaczęło się od tego, że sprzykrzyło mi się żyć, na tym pokrzywionym świecie

{albo raczej światu, sprzykrzyło się mnie trzymać przy życiu}.

Postanowiłem zakończyć swoją ziemską egzystencje, skacząc z okna.

Nie z parteru.

*

Wchodząc wyżej, usilnie starałem się zapomnieć o tym,

żeby nie przypomnieć sobie o wzięciu spadochronu.

Pół biedy, gdyby był nie do otwarcia.

Ale co by było, gdyby się jednak otworzył – kapkę za późno – a ja bym nadal żył.

Leżałbym połamany, czekając w męczarniach, na następną próbę.

Tego bym nie przeżył. Co to, to nie!

*

No więc zacząłem podchodzić do okna {gdzieś na wysokościach}

słysząc coraz bardziej, dzięcioła stukającego w parapet.

Widocznie od tego stukania, coś mu się pomieszało.

Jednak nie. To kontroler jakości.

*

Nagle poczułem, że wiatr mnie obleciał.

Gdyby strach, to klnę się na wszystkie świętości,

żebym go walnął, aż by zleciał na zbity pysk.

Łajza jedna.

*

Wystawiłem jedną nogę – dzięcioł w nią –> stuk* puk* ok* –> poleciała.

Wystawiłem drugą nogę – dzięcioł w nią –> puk* stuk* ok* –> też poleciała.

Następnie otrząsłem z siebie ręce i pewien szczegół,

bez udziału dzięcioła, bo odleciał na przerwę.

Tułów, wyrzuciła Pani Sprzątaczka.

Na szczęście, coś przeoczyła.

*

Pomyślałem sobie, że jednak zrezygnuję ze samobójstwa.

Świat jest taki piękny i różnorodny.

A ja nie jestem głupi.

*

Mam przecież głowę na karku.

@

P.S. Jedno- 5 - należy do tekstu: Pytanie - 2 - coś mi w nim nie pasowało.