Opoowi *** Zapachy

Zapach pieczonego chleba, rozchodzi się po całej kuchni. Maleńkie nóżki, w ubranku ze złocistego przypieczenia, z radością w całych drobinkach maku, kroczą wytrwale po blacie stołu. W białym puchu mąki, zostawiają maciupeńkie ślady, z postrzępionymi brzegami. Jak małe białe dolinki o zapachu zboża. Po zostawionych śladach, podąża zapach świeżo zaparzonej kawy. Dosłownie przed chwilą, strumień gorącego wrzątku, szybował w kierunku dna, mieszając się z okruszkami zmielonych ziaren. Ów zapach miał problem, z wydostaniem siebie z kubka. Wytworzył małe łapki, które wystawił poza krawędzie, wciągając się na powierzchnię. Teraz wędruje po gładkiej poprószonej powierzchni, równolegle do zapachu chleba. Poprzez szparę, między drzwiami a futryną, prześlizguje się zapach wędzonej szynki. Jego lekko otłuszczone ścianki, umożliwiają łatwiejsze przenikanie między różnymi przeszkodami, będącymi w kuchni. Zapachy chleba i kawy, mają znaczący problem do rozwiązania. Stoją na krawędzi stołu. Jak mają z niego zejść. Woń szynki czyni różne akrobacje, w różnych kątach i zakamarkach. Ma trochę łatwiej. Jest bardziej gładki. Z wiklinowego koszyczka w kształcie jabłka, kula się zapach pomarańczy. Jego kuliste wywijasy, siłą odrzutu wyrzucają kawałeczki eterycznych cząstek, na wszystkie spragnione, takich doznań, strony. Przysiadają na chwilę, w różnych miejscach, nasycając całym sobą, wytęsknione powierzchnie. A dwa zamyślone zapachy, nadal błądzą w rozterce, przy rozpadlinie między stołem a krzesłem. Litościwy zapach świeżych kwiatów, widząc ich wielki smutek, przeobraża się w wirujące zielone skrzydełka, z cienką łodyżką jako ster. Podwieszone mają, na warkoczykach z pajęczych nici, pachnące siodełko z gęstej woni, lepkiego miodu. Uwięzieni zostają uratowani. Na opuszczonym blacie, jeszcze jakiś czas, snuje się biało – przezroczysta mgła, będąca wynikiem podmuchu z szybującego nad przepaścią pojazdu ratowniczego. Przez otwarte okno, wlatuje rześki zapach łąki. Miesza się z innymi, nadając jeszcze bardziej niecodziennie brzmienie tej dziwnej muzyce, dodając nutkę gościnnego zapachu. Na papierowym wieczku, leżącym na szkiełku z czarnym pieprzem, jedna klaustrofobiczna wnerwiona okruszynka, wypala małą dziurkę, swoim ostrym spojrzeniem. W konfiturach już rozbudzony, zapach leśnych poziomek. Przeciąga się rozkosznie, między kleistymi, pachnącymi fałdkami swojego łóżeczka. W papierowej torebce, da się odczuć, woń zasuszonych kapeluszy z urwanymi nóżkami i z nie blaszanymi blaszkami, między którymi zasnął na wieki, teraz już zasuszony robaczek. Posłuży jako dodatek do smacznej kapusty. W kącie stoi pachnąca cytrynka, blisko fontanny, w której wykąpały się wszystkie zapachy. Teraz tam ich nie ma, ale plumpki wody, zachowały w sobie pachnące wspomnienia.

*

Do kuchni wchodzi mała dziewczynka.

– O jejciu. Czemu jesteście takie wymieszane. Co ja z wami mam. Jak tylko zostawię same, to od razu takie coś. Będę musiała was znowu rozplątać.

Ach wy… no… ale i tak was kocham.