Wieersz <*> Błękitne niebo

zawadzało w moim życiu

to bezbronne małe ono

krótka była ma decyzja

osamotnić swoje łono

rozczłonkują to maleństwo

świata nigdy nie zobaczy

miną dni i miną lata

śladu swego nie zaznaczy

*

już sumienie rozbudzone

pazurami szarpie duszę

sny koszmarem dręczą umysł

teraz ja pocierpieć muszę

przypomina mi się łąka

taka w kwiatach śliczna cała

gdzie mamusia mnie maleńką

do swej piersi przytulała

i pamiętam słowa matki

gdy bawiła się tam ze mną

nie chodź blisko tej krawędzi

bo ty spadniesz w przepaść ciemną

*

stoję teraz na tej łące

łzy mi kapią w otchłań same

muszę zostać w tej rozpaczy

gdzie jest dziecko me kochane

widzę śliczne małe dziecię

idzie śmiesznie prosto do mnie

jestem małą twą córeczką

czy pamiętasz jeszcze o mnie

czy przebaczysz mi tą podłość

co ja tobie wyrządziłam

życie moje legło w gruzach

ja dlatego cię zabiłam

ty cierpiałaś ja wybaczam

chociaż życie mi zabrałaś

w innym świecie się spotkamy

bo mnie teraz pokochałaś

chcę ci mamo zdjęcie zrobić

żeby spojrzeć trochę z boku

a gdy pstryknę to zapłaczę

już mam łezkę małą w oku

oj mamusiu ja cię całą

w kadrze tym nie mieszczę

czy byś mogła ciut się cofnąć

jeszcze... jeszcze…jeszcze...

*

dziecko patrzy na to zdjęcie

zrobiłam co trzeba

widzi trawę pogniecioną

oraz błękit nieba