Wieersz <*> O Zakłóceniu Szkielecików Balu

my jesteśmy szkieleciki

tańcujemy sobie żwawo

zajadamy paszteciki

popijając miazgą krwawą

oj radośnie w takiej ciżbie

przeciekamy jednak srodze

czasem jakiś się poślizgnie

leży biedak na podłodze

usia siusa usia siusia

klekotają nam piszczele

każda czaszka szczęką rusza

śle uśmiechów wokół wiele

nam przygrywa tu orkiestra

jeden dmucha w kościodudy

a ten drugi na piszczelach

rytm wybija chociaż chudy

a w miednicach woda plumpla

nie ma prawa nam zaszkodzić

gdy pot siódmy ścieka z kumpla

może w tańcu kości schłodzić

kto jest kto w tym całym tłumie

gdyż bez ciała są ludziska

chociaż jeden rozpoznany

złoty ząb mu w gębie błyska

jest tu kościej co z miłością

w oczodoły patrzy cudne

ta jedyną jest mu kością?

czy wrażenie jeno złudne?

wtem tu włażą groźne one

czyżby jakieś obce duchy

czaszki wielkie i czerwone

chcą nam złamać kręgosłupy

nagle ściana się rozkłada

z niej podroby fruną śliskie

nie szybują na sąsiada

lecz na drogą swą kościznę

już na jednej czaszce skórka

w innej widać gałki oczne

na piszczelach mięśni górka

żyłki krwiste też widoczne

bim bam bi bam to serduszka

mięsko kościom ciepła daje

gdzieś wątroba flaczki trzustka

tam paluszek mały staje

wszystko skórką już okryte

na parkiecik nie wypadły

tamci stoją jak psy zbite

szczęki z lęku im opadły

oni nadal gnatów kupą

przestraszone zęby mają

myślą sobie nas zatłuką

kręgosłupy nam połamią

trzeba uciec stąd szybciutko

może nawet gdzieś do lasu

stado wrogów prędko znikło

przestraszyli się grubasów

*~~~~~~~~~~~~~~~~~~*

ślicznych kwiatków z nas zakątek

my tradycję w sobie mamy

gdy już lata jest początek

to balladę o kościejkach

tańcujących i wesołych

pod słoneczkiem

wciąż śpiewamy