Zakazana miłość i skarb Rozdział 7 Marzenie część 4

Południem Miranda była bardzo zestresowana gdyż Rozalia udała się do Eryka, serce waliło jej jak dzwon, czuła ogromne ciepło na przemian z zimnem.

- Eryku musimy porozmawiać – odparła Rozalia, wchodząc do jego kajuty.

- Czy coś się stało? – Spytał spokojnie.

- Oj stało się stało. I to całkiem sporo.

- Co znowu takiego zrobiłem?!

- Nie bój się, chodzi o twoją siostrę.

- Co ona ci znowu zrobiła?

- Nic, w sumie to chyba nawet się zaprzyjaźniłyśmy.

- Naprawdę! to rewelacyjnie. Więc w czym problem?

- Postaram się to powiedzieć najszybciej i najprościej jak to możliwe.

- Tak będzie najlepiej.

- Miranda chce opuścić statek i załogę by ułożyć swoje życie.

- Naprawdę?

- Tak.

- To wspaniale, jestem za.

- Naprawdę? I nie masz żadnych sprzeciwów??

- Przecież to moja siostra a nie niewolnica, poza tym jest starsza, to ja zawsze byłem jej posłuszny. Dziwię się dlaczego sama nie chciała mi tego powiedzieć?

- Bała się.

- Czego?!

- Tego, że cię zawiedzie, zresztą nieważne, idź do niej szybko bo nam zaraz umrze!

Miranda nie mogła dłużej znieść czekania, postanowiła iść do Eryka, lecz nagle zauważyła, że to on idzie w jej stronę. Po chwili stanęli twarzą w twarz.

- Mirando, dlaczego nigdy mi o tym nie powiedziałaś? Jestem twoim bratem, komu chciałaś się zwierzać jak nie mi?

- Przepraszam, ja nie chciałam cię rozczarować. Bałam się porażki i…

Eryk mocno ją przytulił.

- Kocham cię, byłaś mi jak mama. Byłem szczęśliwy mając cię u swego boku. Ale jeśli masz być nieszczęśliwa to ja również będę. Popłyńmy do wiecznego miasta, niech to będzie nasza ostatnia podróż, później zdecydujesz. Nie ważne co wybierzesz ja zawsze będę tobą.

- Tak się cieszę – odparła zapłakana.

- Życzę ci abyś się szybko zakochała, lecz pamiętaj jeśli jakiś mężczyzna złamie ci serce albo cię uderzy to odwiedzę go z cała załogą.

- Żartowniś, jak zwykle

Ciąg dalszy nastąpi