Zakazana miłość i skarb Rozdział 9 Pożegnanie część 4

Nagle drzwi karczmy otworzyły się, w progu stała Pulchrituda. Spokojnie przeszła przez środek sali, mężczyźni nie mogli oderwać od niej wzroku, byli zaślepieni jej pięknem. Również Amicum się na nią zapatrzył, lecz nie z zachwytu a z ciekawości i lekkiego niepokoju. Gdy go mijała spojrzała na niego, on zaś widząc jej rubinowe oczy przeraził się. Kobieta usiadła przy ladzie i poprosiła o napój, wówczas Jim powiedział zupełnie spokojnie.

- Panna Pulchrituda również przyszła.

- Pulchrituda?! – spytał Amicum przerażony.

- Tak.

- Skąd ją znasz?!

-Cóż, została przydzielona do nas wraz z przewodniczką przez zleceniodawcę tej wyprawy.

- Zleceniodawcę?

- Tak płyniemy na prośbę pewnego bogacza. Czy coś się stało wyglądasz okropnie?

- Oczy rubinowego koloru, widziałeś już kiedyś takie?

- Nie.

- Znam pewną historię która wydarzyła się niecałe sto lat temu.

- Legenda?

- Podobno ci którzy ją opowiadali zarzekali się że to prawda.

- Cóż to za legenda?

- Mówi ona o kobiecie z innego świata, pięknej i pełnej wdzięku, rozkochującej w sobie wszystkich mężczyzn i z zimą krwią zabijającą inne kobiety. Jej cera była blada, usta krwiste, włosy czarne a oczy jak rubiny. Nazywano ją złodziejką młodości i piękna.

- Myślisz, że to prawda? Ludzie lubią wymyślać takie historyjki. Uważasz, że to mogła by być ona tylko dla tego, że jej wygląd odpowiadaj tej kobiecie z legendy?

- A widziałeś kokoś o takim kolorze oczu?!

- Niby, że ona miała by być wiedźmą? Przecież to niemożliwe! To jakiś absurd!

-Jim chciał na nią zerknąć, lecz gdy to zrobił zbladł.

- Co się stało?! – Spytał Amicum.

On również spojrzał do tylu i również się przeraził. Kobiety już nie było.

- Nie ma jej!

- Przecież gdyby wyszła postrzeglibyśmy to!

- Z karczmy nie ma innego wyjścia?!

- Nie.

Tymczasem Pulchrituda była już na statku, w swej kajucie i obserwowała ich z magicznej kuli.

Ciąg dalszy nastąpi