Zakazana miłość i skarb Rozdział 9 Pożegnanie część 3

- Byłem prostym rybakiem, utrzymywałem się z tego co złowiłem. Pracowałem ciężko, chciałem zapewnić swej jedynej córce lepsze życie, była taka zdolna, chciałem by mogła się kształcić. Moja żona pracowała jako służba w jednej z najbogatszych rodzin, lecz pewnego dnia opuściły ją siły, z każdym dniem była coraz słabsza a na lekarza mogli sobie pozwolić jedynie bogacze. Gdy moja córka miała dwanaście lat, jej mama a moja ukochana żona odeszła. Załamałem się, ale moje dziecko dawało mi siłę i szczęście. Uzbierałem wystarczająco pieniędzy by muc wysłać ją do dobrej szkoły, była taka szczęśliwa. Gdy miała siedemnaście lat…..

- Co się jej stało? Co się wydarzyło?!

- Została napadnięta, zabrano jej nowy płaszcz, lecz ona nie dawała go sobie tak łatwo odebrać, więc została dźgnięta nożem i pozostawiona!!!

- Ja, nie wiem co mam powiedzieć.

- Miała niebieskie oczy i blond włosy, to dlatego tak często ci się przypatrywałem, przypominałaś mi ją. Miałem ci to powiedzieć już podczas naszego pierwszego wspólnie spędzonego czasu w karczmie, ale stwierdziłem, że to nie wypada mówić młodemu chłopcu, że przypomina mi córkę.

- Teraz rozumiem.

- Zawalił mi się cały świat, pięć dni nie wypływałem na może, niczego nie łowiłem. Przez dwa dni nic nie jadłem, siedziałem na ławce w porcie załamany. Wtem poczułem, że ktoś na de mną stoi, ujrzałem młodego chłopca o czarnych włosach i piwnych oczach. Zainteresował się mną choć byłem dla niego tylko obcym człowiekiem , wyżaliłem mu się gdyż nie miałem nikogo do kogo mógłbym się odezwać. Nie miałem nikogo komu mógłbym opowiedzieć o swoim bólu i cierpieniu. Tego dnia dołączyłem do niego, wyruszyłem wraz z nim w podróż. Tak właśnie stałem się członkiem załogi Eryka.

Jim położył kwiaty na grobie, Rozalia się modliła, w drodze powrotnej Jim powiedział.

- Ulżyło mi, teraz czuję się znacznie lepiej.

- Dobrze jest dać upust swym emocjom.

- Dziś spotykam się z przyjacielem w karczmie.

- Z tym co przynosi kwiaty?

- Tak.

- Wie, że jesteś w mieście.

- Wysłałem mu list.

- Zatem miłego spotkania, ja wrócę na statek.

Rozalia zrobiła jak mówiła, udała się na statek i od razu spotkała się z Erykiem.

- Ty nie w mieście? – spytała Eryka.

- Wygląda jakby zbierało się na deszcz, poza tym nie mam ochoty.

-Rozumiem.

- A ty gdzie byłaś?

- Byłam z Jimem.

- Opowiedział ci o swoim życiu?

- Wtajemniczył mnie, to było miłe z twojej strony co dla niego zrobiłeś.

- Przeżył to samo co ja.

- Jak to życie potrafi nagle i gwałtownie zmienić się z dnia na dzień.

Jim udał się do karczmy, przy stole siedział jego przyjaciel. Miał on piwne oczy, haczykowaty nos a na czubku głowy miał roskosmane blond włosy spięte w mały kucyk.

- Amicum! Przyjacielu! – Odparł uradowany Jim.

- Jim! Tak się cieszę że cię widzę. Dwa lata się nie widzieliśmy, dobrze wyglądasz uśmiechnięty jak za starych dobrych czasów.

- Ty też dobrze wyglądasz.

- W dalszym ciągu podróżujesz?

- Zgadza się.

- To pewnie byłeś już wszędzie?

- Prawie wszędzie. A ty?

- U mnie nic się nie zmieniło.

- Nadal jesteś kowalem?

- Tak, a praca wre, cały czas mam zlecenia. Głownie robię groty i miecze dla królewskiej armii.

Nagle drzwi karczmy otworzyły się, w progu stała Pulchrituda.

Ciąg dalszy nastąpi