Poprzednie częściHistoria wielkiej miłości (1)
Pokaż listęUkryj listę

Historia lubi się powtarzać - Rozdział 5

Nie jestem tu dla Twojej rozrywki.

Naprawdę nie chcesz dziś ze mną zadzierać.

Po prostu przestań, zatrzymaj się na sekundę.

Wszystko było w porządku, póki nie wkroczyłeś w moje życie.

Ponieważ wiesz, że to koniec

Zanim się to zaczęło.

 

AXEL

 

Stałem pod drzwiami i po raz pierwszy brakowało mi odwagi. Nie wiedziałem co się ze mną dzieje. Jeszcze nigdy nie miałem takiej tremy, a tym bardziej nigdy nie zabierałem kobiety na kolację.

 

Nacisnąłem dzwonek i w drzwiach pojawiła się Amanda.

 

- O witaj Axel – była bardzo zaskoczona moją osobą – Co ciebie sprowadza?

 

- Przyjechałem po Martinę.

 

- Nic nam nie mówiła, że się umówiliście – nie dziwiłem się w cale i byłem na to przyszykowany – Wejdź Axel – wszedłem do środka.

 

- Nie mówiła z tego względu, że jestem tu wbrew jej woli i nie wiem nawet czy ona w ogóle ze mną pójdzie – kiedy wypowiedziałem ostatnie słowa do pokoju wszedł Dominic.

 

- Axel? A co ty tu robisz? Czyżbym zapomniał o jakimś spotkaniu? – wszystkich zaskoczyła moja wizyta. Zresztą nie było czemu się dziwić.

 

- Kochanie czy ty sobie wyobrażasz, że nasza córka idzie na kolację z Axelem?

 

- Wow! – wykrzyknął Dominic – A jeszcze rano wyzywała ciebie od fiutów i kazała mi ciebie trzymać z daleka – obydwoje wybuchliśmy śmiechem.

 

- Aż takie to śmieszne tatku? – odwróciłem się i szczena mi opadła. Przede mną stała najpiękniejsza, najcudowniejsza, seksowna i rozkoszna kobieta jaką kiedykolwiek spotkałem w życiu. W ustach zrobiło mi się sucho. Nie mogłem wydobyć z siebie słowa - Może mamo zaproponujesz naszemu gościowi szklankę wody, bo widzę, że biedny nie może wydusić z siebie słowa – uwielbiałem jej zadziorność.

 

- Amando nie trzeba. Czy jesteś już gotowa?

 

- Oczywiście, że tak. A co nie widać?

 

- Może byś tak coś założyła na ramiona – powiedział jej ojciec.

 

- Mnie jest gorąco, a jak zmarznę to Anderson na pewno będzie chętny, by mnie ogrzać – posłała mi zalotne spojrzenie. Nie poznawałem jej. Czyżby coś się wydarzyło o czym nie miałem bladego pojęcia? Musiałem być czujny.

 

MARTINA

 

Widziałam jak rozbiera mnie wzrokiem, który wręcz płonął z podniecenia, a brak mowy z jego strony bardziej mnie w tym utwierdził. Przyszedł czas na rozegranie mojego planu. Biedny Anderson.

 

- Wezmę tylko torebkę i możemy iść.

 

- Może jednak załóż coś na siebie – czyżby bał się reakcji innych mężczyzn?

 

- A co? Pośladki mi widać? – odwróciłam się tyłem do niego i wtedy myślałam, że zejdzie na zawał. Jego oczy zrobiły się wielkie jak spodki, usta rozchyliły się, a język bezczelnie oblizywał wargi.

 

- O nie moja droga, w tym momencie masz coś założyć na siebie.

 

- O nie mój drogi, nie będziesz mi rządził – ale on mnie nie słuchał, tylko wziął z wieszaka chustę, która wisiała i zarzucił mi na ramiona.

 

- Od razu lepiej – na usta wyszedł mu zwycięski uśmieszek.

 

- Tylko się nie pozabijajcie – krzyknął tata.

 

- Nie martw się Dominicu. Odwiozę ją w całości – obydwoje się zaczęli śmiać.

 

- Może tak, w końcu pojedziemy, bo głodna jestem.

 

- Przecież Marti już wychodzimy – objął mnie w pasie i prowadził do samochodu. O cholercia! To Jaguar C – X 75! Przecież ich nie produkowali, tylko zrobili kilka prototypów. Musiałam się nim przejechać. Setkę osiągał w trzy sekundy, a maksymalna prędkość to 320 km/h

 

- Pozwolę ci mówić do siebie Marti, jeśli dasz mi się przejechać tym cacuszkiem – jego mina wszystko mówiła.

 

- Chyba dziecinko żartujesz.

 

- Boisz się?

 

- Nie, ale mam swoje zasady.

 

- A nie wiesz, że zasady są po to, by je łamać?

 

- Ja ich nie łamię – podeszłam do niego bliżej opierając się o maskę Jaguara. Zdjęłam buta i nogę zadarłam do góry, dotykając jego brzucha. Sukienka na tyle się wysoko podwinęła, że było widać moją bieliznę. Axel kluczyki schował do marynarki i zaczął masować moją stopę. Nie powiem, że nie było to przyjemne. Opuściłam nogę, a on nachylił się nade mną. Objęłam go i przycisnęłam usta do jego warg. Pocałunek był zachłannie namiętny, jego dłonie pieściły mi plecy, a ja wyczekując odpowiedniej sytuacji, wyciągnęłam kluczyki i oderwałam się od niego. Rozczarowany Anderson odsunął się ode mnie.

 

- W co ty dziecinko ze mną pogrywasz? – jego oddech był przyśpieszony.

 

- W nic chłoptasiu – stanęłam na równe nogi, poprawiłam sukienkę i musnęłam jego usta – Po prostu nie lubię, kiedy ktoś mi czegoś zabrania – przeszłam na drugą stronę wozu i zaczęłam wymachiwać kluczykami. Mina jego była bezcenna. Tym razem to ja się zaśmiewałam w głos.

 

- Oddaj mi kluczyki! – jego głos był podniesiony.

 

- Zapomnij. Wsiadaj i zamknij się w końcu – otworzyłam drzwiczki i wsiadłam na miejsce kierowcy. Fascynacja, którą przeżywałam siedząc za kierownicą była nie do opisania.

 

- Jeśli znajdę chociażby jedną ryskę to przysięgam, że zrobię ci krzywdę.

 

- Nie panikuj dupku. Sądzisz, że mogłabym zarysować to cudo? – posłałam mu uroczy uśmiech i odpaliłam wóz.

 

- Ok, zaufam ci. Chociaż wiesz gdzie będziemy jeść kolację? –bezbarwnym tonem zapytał Anderson.

 

- Zabiorę ciebie w moje ulubione miejsce – dodałam gazu i w trzy sekundy na liczniku było sto na godzinę. Wyjechaliśmy na autostradę.

 

- Może byś tak zwolniła?

 

- Nie wierzę, że nie masz jaj, Axel.

 

- Mam i to całkiem niezłe – a fuj, co za świnia z niego. Zmieniłam bieg i wcisnąłem pedał. Prędkościomierz pokazywał 150km/h, ale mnie było mało. Dobiłam do 220km/h. Kochałam szybką jazdę.

 

- A co ty taki blady jesteś? – zatrzymałam się na parkingu i rzuciłam Axelowi kluczyki. Jeszcze trochę, a facet by mi zawału dostał.

 

- Uwielbiam szybką jazdę, ale kiedy ja prowadzę.

 

- Wiesz co? Dupek z ciebie – wyjęłam z torebki papieros i go podpaliłam.

 

- Co ty kurwa robisz? – chłopak wyrwał mi papierosa i przydepnął go butem.

 

- Palę, wolny kraj i mogę robić co mi się podoba.

 

- Jeśli jesteś ze mną, to robisz tak jak ja mówię – co za fiut. Nie pozwolę sobą rządzić.

 

- Wal się Anderson – ruszyłam w stronę autostrady, aby złapać stopa.

 

- Martina! Do cholery jasnej! Co ty wyprawiasz?

 

- Wracam do domu.

 

- O nie dziecinko, tak dobrze nie ma – złapał mnie i przerzucił przez ramię. Zaczęłam się wiercić i szarpać.

 

- Puść mnie dupku – ludzie w koło patrzyli się na nas z wielkimi uśmiechami na twarzy.

 

- Puszczę ciebie wtedy, kiedy obiecasz mi spokojną i miłą kolację.

 

- Po moim trupie – wyrywałam się, ale to nic nie dawało. W głowię mi się już kręciło i było mi nie dobrze.

 

- No to jak? Zgoda? Czy mam ciebie zanieść do lasu? – głos Andersona brzmiał bardzo poważnie.

 

- Dobra, poddaję się – nie miałam innego wyjścia. Po nim można było się wszystkiego spodziewać.

 

- I to mi się podoba, dziecinko - ale on mnie drażnił. Z chęcią to bym go wykastrowała i te "wielkie jaja " zakopała w lesie. Ale dałam obietnicę, której nie miałam zamiaru dotrzymać.

 

 

Udało mi się napisać jeszcze jeden rozdział. Co mnie bardzo cieszy, bo nie wiem kiedy będzie kolejny. Za dużo spraw na głowie. Szkoła dziecka, moja praca i do tego moja szkoła. Obiecuję jeszcze w tym tygodniu dodać jeden rozdział. Może uda się dodać i drugi.

Średnia ocena: 5.0  Głosów: 3

Zaloguj się, aby ocenić

Komentarze (4)

  • Rebley 14.09.2015
    Miłe zaskoczenie;5
  • levi 15.09.2015
    niezła kobietka, z charakterem :) 5
  • Szalona123 15.09.2015
    Myśle że to bedzie tak samo wspaniała historia jak Amandy i Dominica
  • kesi 15.09.2015
    Też mam taka nadzieję

Napisz komentarz

Zaloguj się, aby mieć możliwość komentowania