Empatyczny Człowiek

Tego pamiętnego dnia, musiałem jakoś zareagować z uwagi na powstałą sytuację. Tym bardziej, że facet stał. Lecz niestety nie tylko. I w tym cały problem, gdyż poza staniem, ogarniał lustrującym wzrokiem, to co widział przed sobą. Pomyślałem, że nie mogę sprawy pokpić, tylko do dziwaka zagadać, by w ten sposób przerwać, jakże haniebny proceder. Widziałem przecież, że mogą być jeszcze bardziej, jeżeli nie otrzymają pomocy. Dlatego podszedłem do stojącego i grzecznie zapytałem:

–– Po cholerę pan tu stoisz?

–– Nie. Tylko patrzę na nią.

–– Panie, w tym cały problem. Zapewne pan przesadnie pochwaliłeś wygląd. Każesz jej uwierzyć, że jest piękna.

–– Chwila… kto?

–– Pan nie strugaj wariata, bo zapewne od dawna nie musisz. Za chwile po nią przyjadą, wrzucą, zamkną i wtedy biedna zobaczy, jak jest prawda.

–– Jaka biedna?

–– No co pan z takim odlotem intelektualnym, do tylnego przodu. Jak jaka biedna? Trochę przewidywania następstw swoich działań, panie molestujący wzrokiem.

–– Przewidywania następstw? A niby wobec kogo? Przecież tu nikogo nie ma, oprócz nas.

–– Pan tak na poważnie pytania z odpowiedzią nie łączysz? No jak to wobec kogo? Wobec sterty.

–– Tej tutaj na którą patrzę?

–– O właśnie tej, niemiłosiernie panie patrzący. Wreszcie pan kumasz co nieco.

–– Ale…

–– Ale srale, kupy małe. Tu trzeba człowieczeństwem empatycznym zabłysnąć. Spójrz pan, coś narobił. Nie wstyd panu? Jak im teraz trudno posegregować umysły. Są przez pana zupełnie zmieszane.