Opowiw *** Cmentarz Owadów

Nieco inna wersja

Rodzice dopiero dzisiaj opowiedzieli, jaki to wszystko miało początek. Że po jakimś czasie, zdecydowano o wyznaczeniu dodatkowego terenu, usytuowanego w najładniejszym z możliwych miejsc, naszej osady. Wówczas to, ów teren obsadzono wokół owocowymi drzewkami, jakby nieświadomie przewidując przyszłość. Nie zmarniało wiele z nich. Są tam nadal, lecz co roku, bardziej przydatne.

Pamiętam pierwsze dziecko, z którym miałam styczność. Nie chciałabym mówić o szczegółach, bo to dla mnie bolesne, ale miało one pewne cechy, które w miarę dorastania, były bardziej widoczne i mniej ludzkie. U jednych wcześniej, u innych później. Większość rodziców kochało jak umiało, chociaż w pierwszej fazie miłości, wstręt i obrzydzenie, było nie lada przeszkodą, do pokonania. A może cały czas. Tego nie wiem.

Takich dzieci przybywało coraz więcej. Zdrowych też oczywiście. Te unikały zabaw z odmieńcami. Ja zresztą też. Do dzisiaj mnie sumienie dręczy. Dopiero po jakimś czasie przyzwyczajenia, sytuacja uległa zmianie. Z reguły bardzo wesołe i pomocne, u większości wzbudzały sympatię, chociaż zapewne życia łatwego nie miały. Może właśnie dlatego i prawie bez słowa sprzeciwu, przeznaczono kawałek ziemi, na szczególnie ozdobny cmentarz, gdyż dość szybko umierały. Przeważnie między siódmym, a dziesiątym rokiem życia.

Teraz już tyle grobów, że pomału trzeba myśleć o powiększeniu. Zdecydowano jednak, że tylko w jedną stronę. W kierunku wschodu słońca, gdyż reszta terenu, jak wspomniałam, otoczona jest jabłonkami, a na każdym grobie, obrazek z jakim dziecko było związane, swoim wyglądem. Niektóre rysunki są koślawe i trudno rozpoznawalne. Nie każdy ma odpowiedni talent. Czasami zachodzę w głowę, dlaczego owadów, a nie podobizn dzieci, zanim doszło do widocznych zmian. Muszę kiedyś rodziców zapytać, ale ogólnie mało pytam. Duszę w sobie wiele spraw i tak już zostanie.

Dzisiaj właśnie jabłonki zakwitły blado różowo. Pierwszy raz w ten sposób. Kwiaty na grobach także ślicznie wyglądają. Niektóre obrazki sprawiają wrażenie, że przytulają kwiaty, swoją innością. Wiele zależy od powiewu wiatru. Całość cmentarza tworzy ładny, lecz zacieniony tęsknotą, specyficzny klimat. Tym bardziej, że dzisiaj zauważyliśmy nowe cienie. Nie tylko drzew i nasze. Całkiem malutkie, lecz bardzo żywotne. Od dłuższego czasu, raz w roku, nagle przylatują, nie wiadomo skąd, by krążyć nisko nad cmentarzem. Jeszcze żaden z nas nie widział samego momentu pojawienia.

Są ich setki, lub nawet tysiące. Niektórzy wierzą, że są to dusze zmarłych dzieci, niektóre zwielokrotnione, a każda symbolizuje jakiś dobry uczynek lub uśmiech, który zechciały ofiarować komuś innemu. Niektóre lądują nam rękach. Mamy je tradycyjnie skierowane w stronę cmentarza, jakbyśmy chcieli dotknąć tajemnicy, poprzez którą wielu ma nadzieję, że właśnie na nim, przysiadła cząstka duszy ich dziecka.

I nagle ta ciemna, lecz w naszych umysłach, jasna chmura, ląduje na kwitnących drzewach. Słychać jedynie głośny szum, kiedy ocierają skrzydełka o lśniące, delikatne płatki. Po jakimś czasie, wracamy do domu.

Rano nie ma po nich żadnego śladu. Cisza i spokój. Jakby w ogóle ich nie było. Szczerze powiedziawszy, wielu jak co roku zaczyna wątpić, nie wiedząc za bardzo, co o tym myśleć. Przecież to może być zwykły zbieg okoliczności, że akurat w tym czasie, tyle tutaj przylatuję. A może widzimy i odczuwamy coś, czego tak naprawdę nie ma? Ale żeby wszyscy w tym samym czasie? Chociaż nadal czuję na ręce ślad niby chrabąszcza, co wczoraj wieczorem na niej usiadł. A później na dłoniach moich rodziców.

Dodam na koniec, że stanowię jeden z niewielu wyjątków. Mam wrażenie, że żyję poza kres przeznaczenia, ale coś czuję, że już niedługo nowy grób zajmie obszar między jabłonkami. Od tego dnia, Cmentarz Owadów będzie moim domem. A czy owa chmura też? Tego nie wiem.

Wiem natomiast, że mam chitynowy pancerz na grzbiecie. Byłyśmy bliźniaczkami.