Opowiw *** Tańczący na gzymsie z gołębiem

spadaj ludziu spadaj

póki słonko świeci

ciałko będzie wiedzieć

gdzie za chwilę zleci

– Przecież panu tłumacze, że ja wcale nie chce spadać. Rozumie pan?

– No jak to? Stoi pan na gzymsie→Te słowa wypowiedział pan, który patrzy przez okno blisko tego pana, który stoi na rzeczonym gzymsie. Od strony zewnętrznej.

– W rzeczy samej, stoję. Mam myśli samobójcze, ale się boję jak jasna cholera. Niech mi pan poda rękę. Wejdę do pana mieszkania, ochłonę, to może później skoczę.

– Nie podam panu ręki, bo jeżeli mimo wszystko pan skoczysz, to mi przedtem rękę wyrwiesz. Polecisz z nią i protezę mi potrzaskasz?

– Przeszliśmy na ty? To nawet fajnie... w ostatniej godzinie...

– A co! Ja też chciałbym wyskoczyć. Ale nie mogę. Pies mnie trzyma za nogawkę.

– Nie możesz wyskoczyć razem z nim?

– To bernardyn. Nie mam tyle sił w jednej nodze. Gdyby mnie mały kotek trzymał…lub mysz.

– No coś pan. Kotka chciałbyś zabić.

– Proszę się nie wymądrzać na tym gzymsie. Ludzie z dołu patrzą. Ciekawi, czy pan spadniesz.

– Znowu jesteśmy na per pan?

– A co! Tak weselej. A tak a propos… gołąb na twojej głowie usiadł. Nawet wiem co robi.

– Grucha? Bo nie słyszę. Rajwach na dole.

– Też.

– Co też?

– Bo poza tym chyba zdechł.

– Na mojej głowie?

– No przecież nie na mojej. Jestem łysy. Zanim by zdechł, to by spadł. A nawet wcześniej domniemam. Ruszaj głową, to spadnie. Chcesz mieć trupa we włosach. Co innego, gdybyś leżał na chodniku. To byście pasowali.

– Aleś dowcipny jesteś.

Pan na gzymsie głową rusza na boki. Zbiegowisko na dole, oddycha z ulgą. Chociaż nie wszyscy. Kiwa, że chyba zaniecha. Tyle tylko, że martwy gołąb zaplątuje się w bujną czuprynę i teraz zwisa temu panu poniżej czoła. Pan wypowiada słowa:

– Teraz zamiast widzieć piękne zbiegowisko, to widzę dupę gołębia. No niech pan rzuci okiem. Co mam robić? Ręce mam przy ścianie. Boję się oderwać.

– Nie rzucę okiem, bo mam sztuczne. Większość członków mam sztucznych. Dlatego chce skoczyć. Zbrzydło mi to ciągłe mycie, żebym wyglądał na człowieka.

– Tego też?

– Co tego? Co mi tu pan… aaaa nie, proszę pana. Ten z ciała od małego.

Obydwaj panowie na chwilę milkną, by posłuchać konwersacji oddolnej. Wiatr akurat dziwnie zasuwa, z dołu do góry, to prawie wyraźnie słyszą.

– Aby go pokręciło. Nowa chałupa, świeżo pomalowana, a on po gzymsie łazi. Jeszcze z martwym gołębiem na oczach. To jakaś paranoja. Nawet butów nie ma…

– Gołębie przeważnie nie mają – odzywa się starsza kobieta. – Czasami tylko obrączki. Ale to już na całe życie. No chyba, że amputacja.

– Co pani gada za głupoty – rzecze sąsiadka z rzeczonej chałupy. – Niech pani spojrzy na tego, co po gzymsie łazi. Od razu mówiłam, że jakiś dziwny. Ludzi unika. Taki jakiś… zewnętrzny.

– Kobiety! Zewnętrzny to jest teraz. Może ma kłopot na głowie albo co.

– Czy ma kłopot, to ja tam nie wiem – mówi inna sąsiadka. – Do głów ludziom nie zaglądam. Ciekawa nie jestem. Ale gołębia na pewno.

– Przestańcie trzeszczeć. Za chwilę możemy mieć trupa na widoku. O cholera! Już leci!

– To tylko płaszcz ktoś wyrzucił. Chciał go zachęcić.

– Ja już jestem starszą kobietą i swój rozum mam. Skoro chciał skoczyć, to powinien. A on co? Nic. Tylko stoi. Głupków z ludzi robi. To po co ja tu stoję?

– Niech się wreszcie zdecyduje. Jak długo mam czekać. Ja też mam swoje plany w życiu.

Głos z góry – z gzymsu:

– No to nie czekaj. Spadaj stamtąd. Mądrala się znalazła. Myślisz, że specjalnie dla ciebie skoczę? Niech ci dziadek naskoczy. Co za babsko!

Głos z dołu:

– Patrzcie go. Co za niewychowany cham. Tak się odnosisz do staruszki, kiedy ci śmierć w oczy zagląda. Wstydu nie masz. Ale co tam wstyd. W piekle cię nauczą być zdecydowanym i jaj sobie z ludzi nie robić. Będziesz spadać z wysokiego kotła jak miło. Prosto w smołę, która będzie w drugim. I tak do usranej śmierci.

– Zobaczcie co wyprawia. Tańczy na gzymsie! Swój łabędzi taniec.

– Jakby włosy z głowy chciał zrzucić, a pióra powinien skoro tak.

– Biedny gołąb. Chwili spokoju. A niech mu nasra i już!

Głos z góry – z okna:

– Cicho tam, popaprańcy jedne. Nawet człowiek w spokoju samobójstwa popełnić nie może. Bo ciągle jazgacie, jak stado baranów dolinowych. Ja tego człowieka znam. Od całej godziny. Może jego ostatniej, jak się za chwilę namyśli. A może by mnie ktoś odwiedził i bernardyna kiełbasą skusił. Szansa, że puści nogawkę się wytworzy. A tak w ogóle wiem, czemu gołąb zdechł. Przejął samobójcze fluidy. Mój pies jest bardziej odporny… niestety.

– Przestań pan wreszcie. I gdzie w ogóle jesteś? Wiem tylko gdzie jest gołąb. Zaczyna śmierdzieć. Masz pan pożyczyć perfumy?

Głosy z dołu:

– Ja ci dam perfumy, zarazo jedna. Spadasz czy nie, łachudro niezdecydowana!

– Jak się pani zachowuje. Tam człowiek cierpi. Albo dwóch, bo ten drugi to już zupełnie nie wiadomo. Może pranie będzie wieszać?

– Na tym, co stoi na gzymsie? To musiałby ręce wystawić na boki i nogi ustawić prostopadle do ściany. Ale tego nie zrobi, bo się boi. Zwykły tchórz i tyle!

– Zaniosę mu suszarkę do bielizny. Co wy na to?

– Lepiej nie, bo jak skoczy to ci pogniecie.

– Ze świeżym praniem nie skoczy. Mógłby się zaplątać nieborak.

– Tylko gdyby spadał, to się cofajmy. No chyba, że ktoś chce dostać mózgiem po oczach.

– Od przybytku głowa nie boli.

Głosy z góry:

– Co to była za smuga?

– To pewnie ci, co skoczyli wczoraj, z bardzo wysokiej chałupy. Teraz dopiero przelecieli obok nas.

Głosy z dołu:

– Uciekajmy! Aż tyle przybytku, to my nie chcemy! Może głowa rozboleć!