Opowiw *** Wyjątkowy Wywiad Drobiowy

Stoję w okowach wioski, przed domostwem i nie wiem, czy udusić guzik dzwonka, czy szukać dalej. Dumam już dłuższy czas, aż mnie nogi rozbolały od wzmożonego myślenia. Po prostu nie jestem pewien, czy trafiłem pod właściwy adres. Spoglądam w niebo, bezgłośnie prosząc o jakiś znak. Faktycznie. Widzę znak. A nawet po chwili czuję. Ścieram znak z twarzy, lecz moje błaganie zostało wysłuchane. Dostrzegam tabliczkę z napisem: ''Proszę z łaski swojej nie zagryzać mojego psa. To już trzeci''. Po lekturze moja dusza jest radosna. To na pewno tu. Nie mam wątpliwości.

Dzwonię trzy razy. Tak na wszelki wypadek, gdyby dwa poprzednie były zepsute. Całkiem nagle wychodzi gospodarz. Uśmiechnięty od ucha wokół głowy, bo ma tylko jedno. Mnie to akurat nie martwi. Przyszedłem tutaj w ważnej sprawie. Nie po to, żeby liczyć komuś słuchy.

Podchodzi bliżej, ale nic nie mówi, tylko spoziera podejrzliwie. Robię to samo. Nie chcę go przytłaczać rozmową. Wreszcie przybyły zadaje pytanie:

– Wie pan może, gdzie mój pies?

– Dopiero przyszedłem.

– Aha. Bo już byłem pełen obaw. A zresztą pies mu mordę lizał. Pan w wiadomej sprawie, tak?

– Rzeknę bez ogródka: chciałbym z nią pogadać.

– Oczywiście. Dobrze pan trafił. Właśnie chodzi na podwórku i wcina robaki.

– Rozumiem. Jam też głodny, ale wywiad ważniejszy.

– W rzeczy samej dla pana tak. Pan na pewno ją zrozumie, bo ja nie.

– Czyli mogę?

– Naturalnie, chociaż nie sądzę, żeby to miało wpływ na jakość smaku. Proszę za mną. Pokażę która.

Idę za nim na tył domu, zapewne na obszerne zaplecze. Jak bym zgadł. Wzrokiem objąć nie nadążam. Może dlatego, że jestem nieco zdenerwowany lub nawet psychicznie podniecony. Takie wywiady to raczej rzadkość. Tak mi szepcze stan mojej wiedzy. Już sobie zapewniłem prawo do wyłączności. Nie wiadomo jaka jest. Czy nadal skromna, czy wręcz przeciwnie. Ale cóż. Trzeba robić swoje.

– To tamta – gospodarz wskazuje paluchem. – Ta co najszybciej dziobie.

– Dzięki za informacje. Czyli ta, tak?

– Nie. Tamta. Ta to kogut.

– Ojej. Przepraszam. Podejdę do niej, co pan mówi?

– Człowieku. Ona nie będzie czekać w nieskończoność. No idź pan. Bez wstydu i lęku. Nie ugryzie.

Człapię podenerwowany, upał jak diabli, pot ścieka na wszystko, co napotka na swej drodze, a ona coraz bliżej. Nie wiem co powiedzieć na wstępie. Żeby nie wyjść na głupka.

– O witam, witam – zagaja pierwsza. – Co tam słychać w szerokim świecie. Robaki w brzuszku nie dokuczają? Bo jakoś mizernie pan wygląda.

– A dziękuję. Idzie wytrzymać. Mizernie? To od upału.

– Pan chce ze mną pogadać, tak? A o czym, że zapytam?

– O wszystkim. O sensie życia na przykład.

– Mój pierwszy były, to sens w rosole znalazł.

– A pani nie ma obaw, że też...?

– To zależy z jakim wermiszelem. Rozumie pan?

– Naturalnie. Każdy prędzej czy później w półmisku wyląduje.

– Pan też?

– Jestem człowiekiem. No co pani kura opowiada.

– Proszę mi tu nie wyjeżdżać człowiekiem. Zwierzęta patrzą. Jeszcze pan ich zgorszy lub na manowce wyprowadzi.

– Gospodarz z rodziną, też ludzie przecież.

– Lecz pan przyjezdny. Z szerokiego świata. Ci nasi, to prawie jak my. Zżyci jesteśmy.

– Powiedziano mi kiedyś, że kury żyją na dwóch płaszczyznach: jak siebie widzą oraz jak je inne dostrzegają. To prawda?

– Ja tam w kurniku siedzę na najwyższej płaszczyźnie. To znaczy grzędzie.

– Aha. Czaję. Pozwoli pani, że przejdę do rzeczy.

– Przecie pan nie goły. Co innego to ja. Jeno w piórach. Proszę tak na mnie powabnie nie spoglądać, bo mi dziób szczerwienieje.

– Raczej ten czubek grzebieniasty.

– Pan mnie wyzywa od czerwonego czubka. Wypraszam sobie! A wie pan, że ja tu wszystkimi rządzę. Tak jak potrafię najlepiej.

– Czyli jak?

– Bez sensu pytanie. Nieprawdaż?

– Bardzo przepraszam. Nie wiedziałem, że z pani taka ważna persona.

– No ba! Potrafię mówić. Oni tylko myślą.

– Raczej gdakać. Kury przecież gdakają.

– To prawda. Tylko żeby skutecznie gdakać, to trzeba mieć odpowiedni dziób.

Ja też nie wiem co myśleć. Wywiad zmierza na inne tory. Z tą kurą jest chyba coś nie tego. Dobrze, że pozostałe zwierzaki nie potrafią gadać. Dopiero byłby zamęt. A może umieją. Tylko milczą. Obserwują. Muszę rozwinąć tą kwestię.

– Skąd kura wie, że nie potrafią mówić.

– Bo milczą.

– Fakt. Słuszna odpowiedź. Lepszej ze świecą szukać. A wiesz kuro... żeby udawać wiarygodnie głupka, to trzeba być naprawdę mądrym.

– Pan mi zarzuca, że muszę udawać. Wcale nie muszę. Jestem jaka jestem.

– Tylko spokojne. To jeno...

– Pan tu ze starą mową nie wyjeżdżaj, bom nowoczesna.

– Nie mam zamiaru póki co.

– Uważa pan, że jestem stara? Stare gnaty, cienka skórka, trochę piórek. Takie siu fit? To jakieś insynuacje pod moje skrzydło? Wypraszam sobie. Jeszcze chwila, a zawołam koguta. Dostanie pan w dziób i dalszej konwersacji ni w pazur. To miał być piękny wywiad. Robaki mają w sobie więcej ogłady. Aż zakrztuszonam od pańskiego beztaktu. Muszę wypluć resztkę na pana but.

– Ależ o co te nerwy. Zachowajmy spokój. Zwierzęta patrzą z różnych kątów. Co sobie pomyślą. Rządzi nami taka... nieopanowana.

– Tak pan myśli?

– Oczywiście. A tak w ogóle... jak tam sprawy z kogutem.

– Czasami jaja sobie ze mnie robi. Lecz ogólnie nie narzekam.

– Jaja? Z pani? Chyba głupi i nierozważny jakiś?

– Nie taki znowu głupi. Mówi, że jestem piękna.

– Jak to mówi? Przecież...

– Ruchami ciała mówi.

– Aaa... a właśnie... a te inne... sprawy. No wie pani...

– Sprawy... aaa... pianie? O kuźwa, naprawdę potrafi. Nie mogę spać do południa, przez łobuza. Jam medialna, to mam prawo.

– Jak najbardziej, ale nie o to pytałem. Ja tak z dobrego serca. Dla wywiadu. Chodzi o jaja na przykład.

– Co pan tak ciągle jajami przede mną wymachuje?

– Bardzo przepraszam. Niczym takim nie wymachuje. Ciekawi mnie tylko, jak tam pani kury, stosunki z kogutem.

– Jakie znowu stosunki. One są ważne między: mną a resztą zwierząt. Ochraniam wszystkie. Moją wiedzą, doświadczeniem, obyciem towarzyskim. Jak już panu wspomniałam, ja nimi rządzę. Bo tak postanowiłam. Tak jest moja misja.

– A przed lisem też pani je obroni? Sama jedna.

– Drogi panie. Pan nie zna moich możliwości. Lisa to trzeba dialogiem zbałamucić... albo serem i uciec.

– A te dziesięć zagryzionych kur, co leżą przed kurnikiem. To co one tam robią?

– Jak to co. Leżą. A niby co mają robić. Przecież nigdzie nie pójdą w takim stanie.

– Gospodarz wie?

– Chyba nie... szybciej z tym wywiadem, bo jak przyjdzie i zobaczy, to może być nieco zdenerwowany.

– I skończy pani w rosole?

– Owszem, ale bardzo smacznym. Mądrym. Wyjątkowym. Cudownym. Skrzydło lizać.

– Oczywiście. Aż mam apetyt.

– No co też pan mówi.

– No dobra. To przejdźmy do pytania zasadniczego.

– A odpowiem?

– Nie wiem kuro. Mam nadzieję. Otóż: co było pierwsze...

– E tam. To ja znam. Jestem zawiedziona, gdyż odpowiedź banalnie prosta. Tylko oczywiście, trzeba mieć ten rozum, co ja mam. Rozumie pan?

– Naturalnie, że tak. Jestem pod wrażeniem pani intelektu. Przytłacza mnie jak głaz. Tchu nie mogę złapać. O chwilę przerwy proszę.

– A ja pod pana wrażeniem nie jestem, szczerze powiedziawszy. Taki trochę z pana... dupek.

– Doprawdy? A czemu to?

– Bo zadał pan pytanie, co ja z kogutem robię. A sam pan nie wie?

– Co tak tu błyszczy, że aż oślepia oczęta me?

– Moja inteligencja, człowieku. Bo niby kogo jeszcze.

– Dlatego zaniemówiłem na chwilę.

– Na chwilę?

– Na dłuższą chwilę.

– To już lepiej. A wie pan, niektórzy głupki nawet mówią, że kury są głupie.

– Oni nie mówią. Oni wiedzą.

– No właśnie.

– Skoro jestem taki ludzki matoł, siedzący jeszcze na drzewie...

– Gdzie pan tu widzi drzewo... a tym bardziej, siebie na nim?

– To taka metafora, droga pani.

– Metafora? Tylko proszę z takim stworem do kurnika nie włazić. Przegonię raz dwa.

– W porządku. Proszę wreszcie odpowiedzieć, co było pierwsze: jajko czy kura?

– Ja jestem pierwsza na tym podwórku. Tyle razy panu powtarzałam, ale takiemu, to ze sto razy można do łba tkać i zrozumie tyle, że ma w tyle myślenie.

– Nie o to pytałem. Tak ogólnie... co było pierwsze... że powtórzę: jajko czy kura?

– Ależ drogi panie. Jajko było od razu drugie i kura była od razu druga. Nie było żadnych pierwszych. Wszystko na ten temat. A teraz żegnam. Do koguta mi spieszno.

– Co za odpowiedź. Jestem doprawdy pod wrażeniem. Całe wieki ludzie niepotrzebnie błądzili.

– Mogli mnie zapytać. Naprawdę, muszę już iść.

– A co to jest: czas, pani kuro?

– Czas na mnie. Żegnam.

***

Gospodarz trochę zmieszany, podchodzi do pana dziennikarza. Stoi on samotnie na podwórku i coś mówi. Nawet kur nie widać.

– Głodny jestem! – doleciał nagle głos z podwórka.

– To pana pies umie mówić?

– Ma to po mnie, ale to nie jest pies.

– O! Faktycznie. A skąd gospodarzu go macie?

– Wysiedziałem.

– Jak kura?

– Właśnie. Na zimnym betonie i dostałem wilka… ale hola, hola, pan mi przerwał. Dzwonili stamtąd. To jednak pan. Pewności nie miałem, ale powiedzieli, że taki jeden uciekł i gdyby stał przed moją chałupą i chciał rozmawiać... no wie pan z kim... lub raczej z czym... to mam go zatrzymać.

– Ależ ja naprawdę rozmawiałem z kurą. Proszę koguta zapytać. Popatrywał na nas z daleka. Piał wewnętrznie z zazdrości. Niby o co? Tfu!! Zbereźnik jeden!

– Naturalnie, że pan rozmawiał. Pan o tym powie, gdzie trzeba.

– Idę sobie. Pan mi nie wierzy.

– Ależ wierzę. Ooo... przyjechali. Zaraz pana załadują. Nawet kaftanik niosą, z możliwością ruszania. Pan mi nie wygląda na groźnego.

***

Dom Radosnej Opieki - Wesoły Czubek

[Gabinet dyrektora]

– Jak babcię kocham, dyrektorze. Ja z nią rozmawiałem.

– Z babcią może tak, ale nie z ptakiem. Proszę ze mnie jaj nie robić.

– Ależ doktorze dyrektorze. Wariatowi należy przytakiwać. Nie wie pan o tym?

– Wiem, ale pusty śmiech mnie bierze, gdy słucham tych pańskich bzdur!

– Przepraszam, że zapytam... a co robi wiewiórka w klatce na pana biurku.

– No właśnie drogi panie. Pan chce mi wmówić, że z drobiem rozmawiał. Toż to nie możliwe. Absolutnie wykluczone. Ja rozmawiając z o wiele mądrzejszą wiewiórką, mam pewne problemy ze wzajemnym zrozumieniem, a pan chce mi wmówić, że niby z głupią kurą gadał.Proszę nie strugać ze mnie wariata.

– Nie widzę potrzeby strugania... no już dobrze... oczywiście, że kura jest głupsza.

– Naprawdę?

– Ależ tak. Proszę mi wierzyć.