Opowiw – Foto-zabawa↔6↔O wilku, który ukradł świst
Jestem Świstakiem. Wołali na mnie: Słupek, lecz od dzisiaj: Dupek. Wędruję od jakiegoś czasu, bardzo zdyszany i wnerwiony. A czym? Ano Wilkiem. Na niego, to wołają: Niecnota. A czemu? Bo nią jest. A czemu jeszcze? Bo ukradł mi ladaco, mój własny świst. Dlatego jestem Dupkiem. Pozwoliłem na ten niecny precedens.
Tak mi grono współbraci i współsióstr ubliżało świszczącym śmiechem, że w końcu sprowokowali do działania. Jeno świstać melodyjki marszowej nie mogę. A jak próbuję mruczeć, to marsz żałobny, tyłkiem wylatuje. Co prawda jakiś odrzut jest, lecz nieprzydatny. Tak po prawdzie, ten cały złodziej kłaczaty, to raczej poczciwa bestia, ale pełno ma figli durnych w głowie. Tak samo, jak świrnięty odjechany autor, co pisze ów tekst. Przyspiesz wreszcie akcje, pacanie jeden grafomański, gdyż chce spotkać Niecnotę.
Dzięki!
Dostrzegam go w dali. Śpi jak nieżywe zwłoki. Podchodzę słupka, dając ciche kroki. Stoję przy nim. Wstrętnym kradzieju. Tylko mam w mordę świstaka, problem. Przecież nie mogę wsadzić łapę w ten nieogolony pysk i mój świst stamtąd wyjąć. A niech się przebudzi i wysięgnik zostanie w środku.
Nagle widzę rzecz niebywałą. Przecież on ma skórę owieczki na sobie. To chociaż figlarzowi, płaszczyk ukradnę, skoro nie mogę, co moje. Staram się jak najdelikatniej. Mam szczęście. Gołemu marznie dupa, a ja wyciągam przenośne laboratorium chemiczne i jak te afrykańskie główki, wdzianko zmniejszam. Wracam do swoich, elegancko ubrany. Może docenią i zapomną, żym ułomny z własnej winy. Do jasnej ciasnej. Autorze przyspiesz akcję. Nużyć zaczyna.
Dzięki!
— Coś ty za szkarada – wrzeszczą na mnie. – Mini owieczka, stojąca słupka. Normalnie boki zrywać.
–– To ja. Słupek.
–– Dupek tak nie wyglądał. Tyś nie tyś. Wypad stąd.
–– Zdejmę wdzianko do gołego. Wtedy mnie poznacie.
–– Wypad! Mini baranie!
Autorze! Ratuj! Przyspiesz!
Dzięki.
Niecnota biegnie prosto na nas. Głośny świst, błyszczy donośnym dźwiękiem, w otwartej groźnie paszczy, a w krwawych ślepiach, tańczą ogniki pożogi, zniszczenia i rozszarpywania.
Co ja Słupek Dupek, najlepszego zrobiłem. Mogłem mu tej owczej skóry nie zdejmować.
Nagle bestia staje słupka i wypluwa mój świst. Podnoszę go z ziemi, kładę do ryjka i świszczę puentę bez puenty.
Komentarze (20)
wszakże to, że
tekst jest krótki,
ale niesie wielkie skutki.
Toż to czasem wiele lepiej
aby wilk pozostał owcą,
wódka pozostanie w sklepie,
a ma gęba nadal mocną.
O mój Boże, autorze,
pójdę pieszo nad to morze,
i na piachu się położę.
Wiersz ten mógł się skończyć gorzej.
A Twój tekst jak zwykle odjechany i jak zwykle o zwierzętach. Czy to znaczy, że ja dałem jakieś zdjęcie ze zwierzętami???
Pozdrość ;)
Wszak jest jak jest... ze zwierzakami)↔Dołożyłem: słupka → w przedostatnim zdaniu, co na upartego, może zmienić wydźwięk tekstu. Jeżeli w ogóle jakiś jest:))↔Pozdrawiam?:)
toż to komjentator się nie lęka.
Ale swoją drogą mój tekst też mógł byc odczytany na wiele sposobów, mimo humorystycznego zabarwienia zaplanowanego przez autora ;)
Pozdrość
chodziło mi o wierszyk jako komentarz. ;)
Dekaos, fajoskie masz pomysły i teksty fajoskie ??
Przebywanie w tej sferze grozi zerwaniem boków. ?
Pozdrawiam ?
⭐️ ⭐️ ⭐️ ⭐️ ⭐️, pozdrawiam ? ? ? ? ? ? ?
Napisz komentarz
Zaloguj się, aby mieć możliwość komentowania