Wybacz mi cz 54

Gdy wsiedliśmy, do samochodu na księżyc pięknie oświetlał ziemie. Czułam się jak w bajce o kopciuszku. Może z tą różnicą, że nie uciekałam, bo musiałam, tylko chciałam. Bo ile można znosić upokorzenia? No i jeszcze ta cała niby Ewa. Oraz te głupie gatki o urodzinach Jacka. Tak swoją drogą ta sam zainteresowany do tej pory nie wspomniał o tym ani słowem. Było mi troszeczkę głupio pytać, o co chodzi. Jednak ciekawość wzięła górę.

- Jack jak długo znasz tę czarownicę Ewe? I skąd te koszmarne imie?

- Hrabiankę Ewangeline znam od dziecka. W zasadzie pamiętam ją jako małą dziewczynkę, tracącą zęby. A imie no cóż. Jej matka jest dość specyficzna.

- Masz na myśli jaka matka taka córka?

- Coś w tym stylu. A dwadzieścia lat temu jej matka Georgia natrafiła na rodową księgę imion.

- I mogę się założyć, że w tej książce były inne normalne i czasem piękne imiona. Takie jak Jacklin, Rose, Maria.

- I Lili.

-Haha. Przez skromność nie zaprzeczę. Jest jeszcze jedna rzecz, która mnie ciekawi.

- Pytaj, o co chcesz.

- Co miał twój ojciec na myśli mówiąc. Dzień trzydziestych piątych urodzin jest coraz bliżej. Czy jakoś tak? A ta wiedźma mówiła jeszcze, że mam nie ważyć się ciebie jej odbierać?

- To długa historia a my już jesteśmy na miejscu.

- To chodź, do ogrodu pogadamy na spokojnie.

- Dobra. Zresztą nie śpieszno mi wracać na ten cały bal.

I wyszliśmy z auta. Całe szczęście miałam klucz do furtki i nie musiałam dzwonić na domofon.

- Jack no wchodź. Linda dawno śpi, nawet cię nie zauważy.

- Tak, bo wybuchnąłby skandal.

- Haha. Siadaj w altanie i mów jak na przesłuchaniu.

- Dobrze wysoki sondzie.

- No mów.

- W mojej rodzinie jest taka głupia tradycją, że jedyny dziedzic fortuny musi ożenić się przed ukończeniem trzydziestu pięciu lat. Ewentualnie w do roku od ich sokończenia.

- A co się stanie, jeżeli ślubu nie będzie?

- Fortuna przepadnie.

- Kto ją dostanie?

- Brat mojego ojca, którego moja babka wydziedziczyła.

-To ojciec tego kuzyna co odbił ci dziewczynę?

- Nie. On był synem mojej cioci Belli.

- Jak to był?

- Za dużo pytań, jak na jeden dzień.

- Dora rozejm. I dlatego ta zołza się ciebie uczepiała?

- No tak.

- Wierz, jednego nie rozumie. Normalnie, gdyby dziewczyna piętnaście lat młodsza od faceta jawnie z nim flirtowała byłby skandal. A w tym przypadku nikt nic nie mówi.

- No ty też nie jesteś wcale od niej starsza. W końcu w lipcu kończysz dwadzieścia cztery lata.

- Ale ja nie nie biegam za starszym od siebie o piętnaście lat facetem.

- Bo ty nie jesteś jak te głupie i puste panienki, które znam. Masz coś, co czyni cię zagadką.

- To samo mogę powiedzieć o tobie.

- Uwierz, mi Lili ile ja bym dał, by mieć obok kogoś takiego jak ty.

- Prezrażasz mnie.

- Pierwszy raz w życiu jestem szczery do bólu.

- Nie wiem co mam powiedzieć.

- Nic nie mów. Mów do mnie ciszą, patrz czasami mi w oczy. I to wszystko.

- A jeśli nie znajdziesz tej odpowiedniej kandydatki. I będziesz musiał ożenić z tą, że tak powiem Ewką?

- Jeżeli chodzi o kandydatkę to już ją znalazłem. Ale ona mnie nie chce. I jeżeli stałoby się tak, że w ciągu coś tych paru miesięcy się zmieni. To ja czekam.

- Dobrze wierz, że nie jestem gotowa na nowe uczucie. Tak poza tym ja nic o ciebie nie wiem?

- To może wrócimy jeszcze kiedyś do tej rozmowy. A na razie dobranoc.

- Dobranoc.

Po chwili w ogrodzie zostałam tylko ja, świerszcze i księżyc. Postanowiłam więc iść do domu. A gdy usiadłam na łóżku uświadomiła sobie jedno. Że Jack pod tą maską twardziela kryje smutek i żal.