Opowiw *** Problemy Rycerza

Strasznie jestem senny – mamrocze taki sobie Rycerz, na takim sobie koniu. – Nocka zapada ciemna, legnę śpiący na między, głowę zdejmę z hełmu, kopiami nakryje strudzone ciało, by zające czupryny nie targały…

– Kopiami?! – słyszy jakiś gderliwy Głos. – Raczej klonami Rycerzu. Żyjesz w jakimś niedzisiejszym świecie, co?

– Klonami? – dziwi umysł ten, do kogo mowa. – A skąd ja wezmę tyle klonów na pustym polu. Oj Głosie. Tyś pijany lub z premedytacją głupoty wygadujesz.

– Przestańcie konwersować, kłótliwie nicponie, bo bajki nie skończę, łachudry zatracone.

– A co nas to obchodzi – burknęli obaj. – I w ogóle ktoś ty?

– A powinno obchodzić. No to cześć nieroztropni w mowie!

– O psia mać. Zaczekajcie autorze! Nie możesz zacnych bohaterów, w szczerym polu tekstowym na pastwę losu zostawiać… lub czegoś gorszego

– Raczej na pastwisku, gdzie być może rozum rośnie. Może trochę nazbieracie, co?

– No dobra, na pastwisku… napisz kochany, co mamy robić dalej.

– W porządku. Łaskawy będę dla was, bo dobra ze mnie istota, gdy patrzeć.

– A gdy nie patrzeć?

– Znowu zaczynacie, niepohamowani w mowie!

– Przepraszamy! Ojejku, zaraz wielka obraza.

– Rycerzu! Kładź ciało na pole, masz przecież zasnąć – delikatnie sugeruje autor.

– Nie mogę z tej zgryzoty, bo autor na mnie naburmuszył lico.

– No już dobrze. Nie płoszę gniewu na kochanego rycerzyka... jeżeli takim pozostanie.

– Naprawdę?

– Naprawdę

– Ale i tak nie mogę zasnąć. Coś mnie uwiera.

– Może mysz. Ta co wpadła przed chwilą po ser? – pyta Kot nie wiadomo skąd.

– Właśnie

– Ta już nie może uwierać, nawet gdyby chciała.

– W takim razie zasnę – rzeczy Rycerz. – Tylko niech mnie ogłuszy jakiś Głos.

– Słyszysz Głosie, walnij go wreszcie – grzmi ten Ten Co Pisze Te Głupoty.

– W takim hałasie na pewno nie zasnę – biadoli Ten Obok Snu.

– Daj mu melisssssę wężową, Głosie!

– Skąd mam wziąć takie coś? Głupiś ty?

– Wyczaruj!

– No już dobrze. Dałem!

– Rzeczywiście dał – sapie Rycerz poprzez woalkę zasypiania. – Zbroję obok siebie ułożę, bo drogą strudzona wielce. Byle mi tylko zające czupryny nie targały, kapusty szukając.

– Raczej głąba jak już. I zdejmij najpierw ten metalowy garnek z głowy i resztę złomu. W przeciwnym wypadku, szare bestie nie będą miały okazji, nie zrobić ci krzywdy.

– Mówisz? To zdejmę.

– Niech cię zbroja skoro świt obudzi, bo ja precz idę – żegna Rycerza Głos.

– Mogę na to liczyć – mruczy niepewnie Rycerz.

– Tak. Już idę.

– Że zbroja mnie obudzi?

– Wystarczy, że zacznie wstawać. A teraz śpij. Cześć!

– Rycerz śpi.

– Rycerz śpi.

– Rycerz śpi.

– Autorze, bez przesady!

– Właśnie myślę, o czym pisać dalej. A łaj! Do diabła. Włożyłem rękę między żelastwo!

– Trzeba było nie tkać łap do opowiadania. Nie widziałeś, że zbroja wstaje, a Rycerz przebudzony z tej samej przyczyny?

– To ty Głosie? Wróciłeś? – autor pyta zdziwieniem.

– Musiałem. Poszczuto mnie zającami. To znaczy starsze poszczuły młodszymi.

– No tak... rozumiem.

Wracając do rycerza, to przebudzony, lecz na nowo zasnął, gdyż oniemiał całościowo i globalnie. Natomiast autor , o mało co, straciłby wątek oraz rękę.

A to dlatego, że z lasu z drzewami podąża Królewna– tzn: drzewa zostawiła na polance, by rączkami swobodnie machać – nie wiedząc jeszcze, czy na powitanie, czy na co innego.

– Ojej, ojej!!! Co ja biedna pocznę – biadoli gorzej niż wygląda, aż misiu w gawrze sennie podskoczył. – Dwóch na między leży, a ja nie wiem doprawdy, którego me serduszko pokochać ma. Kto mi pomoże kto!? Hop hop jest tam kto!?

– Ja Tobie pomogę – jęczy zając, który nie potargał czupryny i snu. – Bierz tego żelaznego, bo na dłuższą metę trwalszy. Byle w czasie deszczu nie łaził, bo już i tak zardzewiały

– Co!? – wrzeszczy Królewna, bez żadnej świty o świcie. – Jam płocha i zardzewiały mi nie potrzebny, by trzeszczał w czasie...

– Ale chociaż nie śpi, to już coś – przerywa jej zając.

– Wiatrem ruszany, od co! – dokrólewuje konkluzję Królewna.

– Oj Królewno, z tobą to ciężki los. Śpiącego chcesz całować? A niech oczy otworzy przerażony?

– A kto tu mówi o całowaniu?

– Ja

– Kicaj słuchy!!!

– Przestań wnerwiać serduszko królewskie, Królewno. Dla Twojego dobra me starania.

– Co powiedziałeś poddany? Mów mi zaraz!

– Że spokojności ducha potrzebujesz, o najjaśniejsza z ciemniejszych.

– Co przedtem?!

– Przedtem… a… no… coś o przerażeniu chyba.

– Licem mym?! Jak śmiesz szaraku. Doprawdy chcesz, żebym ci nóżką miedzę rozkopała?

– Sytuacją rzecz jasna. A co to… cinóżka?

– Kicaj słuchy!!!

– Już to mówiłaś, słodyczy ty moja. Ojej! Popatrz! Grzebień!

– Gdzie?

– W tej kupie złomu.

– Wyjmę go zaraz… ojej… zbroja przebudzona sobie poszła. No to mam pecha!

– Biedny Rycerz sobie śpi i go ominie – lamentuje zając.

– Pocałuj go w tej chwili – rzecze do niego, dziewczę królewskie.

– Kto? Ja? Żeby mnie zjadł. Skoro tak długo śpi, to głodny zapewne. A poza tym, zające ludzi nie całują. To kwestia higieny.

– W bajkach tak.

– No dobra, w bajkach tak, ale i tak nie pocałuje.

– Chcesz żeby zjadł mnie!?

– No nie tak za jednym razem. Duża jesteś. Ojej Królewno, przyszła następna Królewna! Całuje Rycerza, on wstaje, nie wygląda na przerażonego. Wręcz przeciwnie. Wsiadają na konia i odjeżdżają. Co za ulga, wreszcie mi ustąpił miejsca na między.

– Oj ja biedna nieszczęśliwa, głupia i samotna. Co ja pocznę. Na pewno nie potomka. . Dopiero z tyłu widzę jaki przystojny.

– Trzeba było kuć żelazo, póki gorące.

– Zającu! Zbroja wraca. Żelastwo rozpalone – wzdycha wrzaskliwie Królewna.

– Gdy nie można, co odeszło, to zostaje to, co przyszło.

– Kicaj słuchy!!!

– Wyszło na moje – rzecze zając i na miedzy zasypia ze słuchami pod głową, zamiast poduszki.

– A łaj! – wrzeszczy poparzona namiętnością, Królewna.

– Mnie nawet do głosu nie dopuścili – miauczy koniokot, gdyż w bajkach wszystko jest możliwe

– Nie wytrzymam w tym całym zgiełku bezsensu – smęci płaczliwie zbroja. – Chociaż przyznać muszę, że Królewna, przy spuszczonej przyłbicy, jest całkiem niezła .

– Trzeba się chłopie uzbroić w cierpliwość – nadmienia autor i durną bajkę kończy.

– Hurrrrrra!!!!→No wreszcie!!!! – wiwatują uradowani czytelnicy. – Po kiego myśmy te bzdury czytali. Ma tu ktoś jedynki na podorędziu.

– Ja mam w szczęce, ale potrzebuje do zagryzienia autora!