Uparta miłoś t.II r.18 [2]

Nazajutrz, z samego rana, przyjechał Waldek, gdzieś się śpieszył; wręczył rozespanemu kuzynowi „ Dresden Card” i wyjaśnił, że mogą jeździć cały dzień za darmo wszystkimi tramwajami i autobusami; mogą też zwiedzać wybrane muzea i wystawy. Zaprosił ich w imieniu Jean na uroczysty obiad do rodziców na sobotę. Mirka obejrzała karnet i wyjrzała przez okno – padał deszcz.

– Wspaniała pogoda, by pozwiedzać. No co wzdychasz? Popatrz , jaki ładny widok; niby zwykły skwerek, a krzewy tak dobrane, że mają różne odcienie zieleni i tworzy się taki piękny kwiat. Widzisz? A zwróciłeś uwagę w holu na te gabloty. Nie? To musisz popatrzeć Porcelana z Miśni. Cudeńka! Tam są adresy sklepów, gdzie można dowolny serwis kupić. Kotku, co dają, bierzemy! A za nasze marki i dolary kupimy sobie taki maleńki serwisik! Co? – i Mirka przygładziła rozwichrzoną czuprynę męża.

– Jak byliśmy na spacerze, to widziałem taki sklep z porcelaną, ale napis głosił, że to z Saskiej Fabryki Porcelany w Dreźnie – odrzekł.

– O widzisz, pójdziemy i zobaczymy – ucieszyła się.

Po śniadaniu poszli do sklepu z porcelaną; wybór był ogromny! To były wyroby z Drezna i Miśni: wazy, talerze, misy , dzbany ze szlachetnej biało – błękitnej porcelany, tak piękne, że zachwycona Mirka nie mogła się zdecydować, co kupić. Jedna z ekspedientek przyglądała im się dyskretnie, po czym podeszła i niby doradzając, rzekła cicho po polsku:

- Kupując tu słono przepłacicie. Wybierzcie się parostatkiem do Miśni; cudów się napatrzycie po drodze i kupicie, co dusza zapragnie w tamtejszym sklepie za pół ceny. Okazało się, że pochodzi ze Śląska i mieszka w Dreźnie od kilku lat. Pomysł im się podobał i po krótkich przygotowaniach, ruszyli, by go zrealizować. Tramwajem dojechali do Teressenufer, do przystani parostatków. Uprzejma pani w kasie widząc Drezden Kartę skinęła głową i potwierdziła, ze mogą płynąc za darmo! Pasażerów było, jak na lekarstwo, widocznie poranny deszcz ich zniechęcił. Teraz, przed obiadem, wiatr porozrywał ciemne chmury, zdarzały się nawet chwile ze słońcem.

Parowiec sunął po spokojnych wodach Łaby mijając przybrzeżne parki, ogrody tarasy. Wraz z innymi Zalewscy stali przy burcie i czuli się, jakby przed oczami przesuwał się fantastyczny film. Nadrzeczna mgła opadła i można było podziwiać most zwany Błękitnym cudem, zaraz za nim ,pięknie położony na stoku kościół – Maryi Nad Wodą. Pojawił się przewodnik – tęgi , brzuchaty pan i zaczął wykrzykiwać po niemiecku i angielsku nazwę największej na trasie atrakcji: letnią rezydencję pałacu królewskiego- Pillnitz.

Statek zwolnił, by turyści mogli obejrzeć pałac na wodzie.