Uparta miłość t.II r. 22 [4]

Po obiedzie bracia brali Jagusię i Henia. przyłączały się dzieci sąsiadów i wszyscy razem szli na wzgórek, by zjeżdżać na sankach. Dla Mirki były to chwile miłego wytchnienia.Patrzyła w okno na wierzchołki ośnieżonych drzew i myślała: - Kocham taki spokojny czas. Rok się kończy, wszystko dobrze się układa. Adam pomyślnie zdał ostatnie egzaminy, ja kończę pisanie pracy magisterskiej, niedługo koniec studiów. Dzieci zdrowe, nie mogą się doczekać, kiedy pójdą do szkoły. Jagusia, przez to, że często przebywa u Kasi, nauczyła się czytać. Rodzice zdrowi, z braci mogę być dumna. Nic tylko Bogu dziękować za jego łaskawość. Następnego dnia skończył się ten błogi czas. Zadzwonił wujek Józef, poprosił, by przyjechali, bo dni Liliany są policzone; a ona sama bardzo chce pożegnać się z rodzina. Mirka była właśnie w trakcie rozmowy, gdy wszedł Stasiu z tymi samymi wiadomościami, do niego dzwoniła ciotka z Czarnkowa.Chłopcy zostali z bliźniakami, a oni skoro świt ruszyli do Poznania.

Lila leżała pod aparatem tlenowym. Gdyby mogła swobodnie oddychać nie byłoby tak źle; lecz były chwile, ze zupełnie traciła oddech i trzeba było liczyć się z tym, ze, przyjdzie moment i udusi się.O rozmowie nie było mowy, kobieta dawała znaki oczyma i lekkimi uściskami ręki. Zresztą lekarz pozwolił jedynie na parominutową wizytę.

Na korytarzu podeszła do Mirki Tatiana.

-Myśmy się poznały, ale pogadać nie było kiedy - przypomniała chrzciny Igorka - a teraz ja mam do ciebie ważną sprawę. Musimy usiąść w spokojnym miejscu i pogadać. - No to w mieszkaniu mego męża; ale jak chcesz, by on był , to po szesnastej, jak skończy dyżur.

- Nie, nie- musimy być same bez świadków.

Siedziały nad filiżankami kawy i długą chwilę milczały; Tatiana patrzyła na Mirkę smutnym wzrokiem.

- Wam jest lżej w takich chwilach, bo wy wierzycie w Boga, w życie po śmierci. A ja katusze cierpię, bo myślę, że Lila zapadnie się w nicość, w czarną studnię. Moi rodzice pomarli, gdy byłam mała, babcia chciała mi opowiadać o Bogu, ale ja byłam pionierką, nie chciałam słuchać. A teraz...ja się zżyłam z tą kobietą, ja bym dla niej... - i Tatiana rozpłakała się dając upust nagromadzonym emocjom. - Widziałaś Tomka, Jarka ? - oni też cierpią, ale mają to przeświadczenie, że to nie koniec trwania. Mirka słuchała, patrzyła i zastanawiała się, czy to już wszystko, czy też jest jeszcze coś.

- Wiesz o czym wciąż rozmyślam ostatnio? - popatrzyła swymi wielkimi czarnymi oczyma i uśmiechnęła się - Chciałabym tak, jak wy, przyjmować komunię. Jestem ochrzczona, myślisz, że to by się dało przeprowadzić.

- Myślę, że potrzebny byłby ksiądz, żeby cię przygotować.

- Tak, tylko, że jak on posłucha, że u mnie więcej strachu, niż wiary, to mnie przepędzi na cztery wiatry.

- Adam jest w dobrej komitywie z księdzem, który posługuje w szpitalu, jak chcesz, to cię z nim skontaktujemy.

- Tak będzie najlepiej. Ja mam do ciebie coś jeszcze...

-Tak myślałam.

Lila błagała mnie, żeby przed jej odejściem sprowadzić tego człowieka - podała Mirce karteczkę.

- Błażej Barański...