Uparta miłość t.II r. 18 [3]

Uparta miłość tII r.18[3]

Panie poczuły si e w obowiązku dotrzymać towarzystwa Mirce. Nadbiegł ów jasnowłosy chłopczyk. Jean przedstawiła go po angielsku gościowi.

- To jest mój syn Harry Mirka poczuła, jak jej zasycha w gardle. Matko kochana, co ten Waldek robi: kobieta dużo starsza do tego z przychówkiem, nie za dużo tego wszystkiego? - myślała trwożnie. Gospodynie spostrzegły, jakie wrażenie to wywarło. Matka stanęła po drugiej stronie stołu i powtarzała dobitnie.

- To jest nasz ukochany wnuk! Moja córka jest dumna, że ma to kochane dziecko. Wiem, ze wy tez macie dzieci, wiec wie pani, co my wszyscy odczuwamy.?! Starsza pani najwidoczniej pogubiła się ,w tym, co chciała Mirce uświadomić.

Wniesiono kawę i wina. Tace uginały się od różnych ciast. Ojciec wyszedł, by zaprosić resztę gości. Adam i Waldek wciąż stali na górnym tarasie i rozmawiali.

-Patrz na plac przed domem. Widzisz te wzory z kamieni? W środku gwiazda, dalej takie jodełki z małych, ciemnych kamyczków; widzisz?Dopiero z wysoka wszystko dobrze widać. To Jean zaprojektowała. Potrzebne były kamienie i ludzie do roboty; od tego wszystko się zaczęło. Ojciec z racji zawodu - jest inżynierem od dróg o mostów - kontaktuje się z dowództwem południowej bazy wojsk radzieckich. Wiesz, co Ruscy robią z drogami?! no i tam uzyskał zgodę, że na placu poligonowym można zbierać kamienie. Żadnego Niemca do tej roboty nie namówisz, bo miejscowi wiedzą, że tam można się natknąć na niewybuchy. Szukali wiec wśród obcokrajowców. Mieszkałem wtedy w barakach przy nowo powstałej cukrowni. Najpierw zarabiałem ładując kamienie, później zatrudnili mnie i do układania wzorów; tak poznałem Jean.

- Trzy lata temu, a teraz co, pewny jesteś, że chcesz z nią być/