Uparta miłość IIr. 1[2]

Tramwajem kołysało; spojrzał przelotnie na dwoje ludzi na przednim pomoście – i zdrętwiał To był Adam! Obok stała wysoka, postawna brunetka.To, że sylwetki kołysały się i muskały, to by jeszcze można złożyć na karb ruchów pojazdu, ale, że na drążku, którego się trzymali –jego ręka obejmowała jej dłoń?

Zgnębiony, opowiedział żonie, co widział. Ta też aż czoło potarła, jakby i jej ten fakt nie mógł się w głowie zmieścić.

– Lusia tak nas prosiła, byśmy go przyjęli pod swój dach, bo , jak powiedziała: Strzeżonego, Pan Bóg strzeże. I co teraz? Może to nic poważnego?

Choć początkowo mieli zamiar jechać do Rostowa na Roczek bliźniaków, zrezygnowali. Pojechał Tomek z Lilianą. Zaraz po tym zdarzeniu, sprzątając, ciocia znalazła klipsy. Oddała je Admowi bez słowa. Podziękował i popatrzył z niemym błaganiem, by o nic nie pytała.

A to było niedopatrzenie, gdyż Ania towarzyszyła mu w wyprawie do Warszawy. Tam, w bardzo dobrym szpitalu wojskowym , na Szaserów przebywał Przemek; miał mieć odtwarzane ścięgna w obu rękach

.Anię klipsy uwierały w uszy, włożyła je do kieszonki adamowej marynarki. Widać zemściło się to, że marynarki nie powiesił, a tylko rzucił na krzesło. Oboje państwo Bondosowie rozmyślali, co począć, jak działać, by nikomu nie uczynić krzywdy, a osiągnąć zamierzony cel.

Postanowili, że ośmieszą pannę; w tym celu trzeba ją zwabić do mieszkania. Powiedzieli Adamowi, że jadą do Jarka, do Warszawy na jakieś dwa, trzy dni. Tymczasem wrócili następnego dnia i jak się spodziewali – zastali oboje w mieszkaniu.

Ania była bardzo zawstydzona i zmieszana, lecz wuj Józef nie zdąży przemówić jej do rozumu, bo ulotniła się tak szybko, że można by pomyśleć, że była zjawą. Wziął więc Adama na męską rozmowę. Ten błagał i zaklinał, by nikomu o tym zdarzeniu nie mówić. To nic nie znacząca przelotna przygoda. Właśnie zakończona! Państwo Bondosowie uwierzyli i odetchnęli

Minął dobry miesiąc w całkowitym spokoju; Adam informował o rozkładzie dyżurów i wracał, jak zapowiedział. Jedynie do kuchni prawie nie zaglądał i unikał wspólnego spożywania posiłków.

Ciocia Jadwinia cierpiała z tego powodu, gdyż do tej pory lokator, jak nikt, potrafił docenić jej kunszt kucharski! Wszyscy widzieli, jak nabrał wigoru i siły , odkąd zamieszkał u wujostwa i korzystał z posiłków, które ona szykowała.

– Dużo pracuje, mało je; z domu też ostatnio rzadko coś przywozi. Podkopie sobie zdrowie i to pod naszym dachem – ubolewała, rozmawiając z mężem.

– Daj mu trochę czasu, niech uporządkuje swoje sprawy, a wszystko wróci do normy – uspakajał pan Józef.

Kiedy więc któregoś dnia Adam zapowiedział, że po nocnym dyżurze musi zostać na naradzie u ordynatora, a po południu znów idzie do pracy – postanowiła, że zawiezie mu coś niecoś do jedzenia.

Portier nie był zbyt uprzejmy i nie miał ochoty na rozmowę. Pani Jadzia odcięła spory kawałek ciasta przeznaczonego dla Adama i starszy pan zaraz się ożywił. Potwierdził, że istotnie lekarze i pielęgniarki mieli jakąś naradę u ordynatora, ale już się skończyła. Widział, jak gromadnie wychodzili.

A torbę, jak najbardziej przekaże doktorowi Zalewskiemu; tu ludzie ciągle coś zostawiają i dla pacjentów i personelu – a wszystko trafia do kogo trzeba!

Dzień był, jak na maj, dosyć chłodny, tylko klony rozsypując wokół swoje żółto –zielone kwiatuszki, uparcie przypominały, że to wiosna.

Ciocia wyszła przed szpitalne budynki i już miała przejść przez skwer i udać się na przystanek autobusowy,gdy mignęła jej znajoma sylwetka.

Adam przechadzał się po pobliskiej alejce z wysoką , postawną panią. Była w beżowym, wiosennym płaszczu, on w białym fartuchu. Tak, to ona! Nadjechał tramwaj, Adam objął swą towarzyszkę i pocałował, po czym pośpiesznie wrócił do szpitala, pani wsiadła do tramwaju.

Ciocia Jadwinia stała przy bramie, jak wmurowana.

– Po co mnie tu diabli przynieśli?! – rozmyślała roztrzęsiona. –Lepiej, żebym tego nie widziała! Co teraz? Tak mi żal tej poczciwej Mireczki. Łajdus, zdradza ją nadal. Jedzie do domu na dwa, trzy dni i pewnie zgrywa się na wzorowego mężusia i tatusia; a tu robi swoje. Lusi tego nie powiemy, bo zrobiłaby taka awanturę, że pewnie małżeństwo to by się nie ostało. Co robić? Milczeć, jakby nigdy nic?

W domu, po długich naradach, postanowili powiedzieć o wszystkim rodzicom Adama. W połowie czerwca, jadąc na wczasy, nadłożą drogi i zajadą do Stargardu. Bagaże dali znajomym do samochodu i zrobili, jak umyślili.

Starsi państwo Zalewscy, niezwykle mili na początku wizyty; w miarę, jak poznawali jej powód, stawali się coraz sztywniejsi. A przy pożegnaniu byli już bardzo oziębli. Mówiło się o podwiezieniu na stację, a jak przyszło co do czego, doktorowi coś nagle wypadło. Bondosowie , w upał maszerowali na dworzec bardzo niekontenci.

– Józuś nie pędź tak, już całą bluzkę mam na plecach mokrą – biadoliła ciocia Jadwinia doganiając męża.

– Żebym ja się, cholera, za moje dobre serce doczekał takiego podziękowania, O, nie! Już on długo u nas miejsca nie zagrzeje!~- sapał równie zmęczony i zdenerwowany wujek.

– O to, to. Tak i ja pomyślałam, już wtedy, gdy ta nadęta Zalewska brząkała mi przed nosem tą swoją porcelaną. Tylko, co powiemy Mirusi?