Uparta miłość t.II r. 30[5]

- Opowiadałam ci nieraz, że siostra mojego, świętej pamięci teścia, mieszka z rodziną w Kanadzie, w Montrealu. To bardzo dobrzy ludzie, przez wiele lat pomagali i Staszkow i Bogdanowi, gdy rodzice pomarli. No wiec nasza Alika dołączyła do jakiegoś zespołu rockowego, jeżdżą po Stanach i koncertują dla Polonii. Byli blisko granicy z Kanadą, ktoś ją podwiózł i odwiedziła ciocię. Tam się bardzo żaliła, ze ma dziecko z wodogłowiem, że jedyna szansa to bardzo kosztowna operacja; no i tamci dali jej pokaźną sumę pieniędzy.

- Jak to dali? Tak lekką rączką, obcej osobie, dali forsę?

- Jak to obcej? Jest dowód, jest paszport. Jest nazwisko - Dalszewska Alina. Zdjęcia ze ślubu i puźniejsze też Bogdan wysyłał. Nie obcej dali, tylko swojej. A ona forsę wzięła i poszła w siną dal. Tamci byli ciekawi, co z dzieckiem i napisali do Bogdana, ale on zmienił adres i nie było odpowiedz, no to napisali do nas.

- Trzeba było płacić za operację?

-Oczywiście, ogromne pieniądze. Trochę miał oszczędności, trochę koledzy - marynarze dorzucili i wybrnął.Mały kocha Bogusia, a on życie by za małego oddał. Niezbadane są wyroki boże. Pamiętasz, jak nie mogłyśmy pojąć postępowania Liliany, mówiłyśmy, ze to szczyt podłości. W porównaniu z Aliną, to ona była aniołem.; tu dopiero jest trudne do pojęcia wynaturzenie! - Renia na pożegnanie zapewniła Mirkę, że wszystko się ułoży, by była dobrej myśli.Okazała się dobrą wróżką.

Na początku października, wpierw przyszło zawiadomienie o śmierci i pogrzebie wuja Michaela ; a po tygodniu zjawił się Adam! Niepozorny, w wytartej kurteczce, ż niewielką walizeczką, stał u wylotu bramy i patrzył na dom. Henio czyścił skrzynki na balkonie , mimo zapadającego zmroku rozpoznał ojca. Zbiegł na dół i oznajmił nowinę mamie i siostrze, które biedziły się nad zadaniami z matematyki.Wybiegli bez tchu! Spotkali się w połowie drogi; tak szczęśliwi i przepełnieni emocjami, że przez zaciśnięte gardła wydobywał się tylko szept.

- Jesteś, jesteś nareszcie.

Po euforii pierwszych dni, Mirka stwierdziła, ze mąż zhardział , spoważniał , stał się małomówny. Adam zaś konstatował, że równie godna miłości była ta Mirka, co zawsze wiedziała, co powiedzieć, co zrobić; jak i ta obecna- nieco zagubiona, bezradna, za to jak nigdy - oddana.Bywało, ze zcałowujac łzy z jej twarzy, doznawał takiego ogromu czułość i wzruszenia, ze brakowało tchu w piersiach.

Przywiózł tyle pieniędzy, ze mogliby kupić domek w Poznaniu. Udało się przewieźć, gdyż były dobrze ukryte; w podwójnych bokach podniszczonej walizki, pozaszywane w ubraniu. Postanowili, ze pieniądze ukryją i przez najbliższe miesiące, będą żyli tak, jakby ich nie mieli. Wkrótce okazało się, ze tak się nie da, że kapitał trzeba naruszyć. Dla Adama nie było pracy, w szpitalu na Długiej brakowało wolnych etatów. W Rostowie, oprócz doktora Pyrkowskiego, pracowało jeszcze dwie lekarki. Gdziekolwiek się udał - wszędzie była ta sama odpowiedź: może za jakiś czas, na razie nie potrzebujemy.Przy okazji tych wędrówek, spotkał księdza Janusza, z którym się zaprzyjaźnił, gdy ten przychodził z kapłańską posługą do szpitala Przemienienia Pańskiego.Ksiądz zajmował się teraz organizowaniem pomocy dla rodzin internowanych.Uświadomił doktorowi, jaka jest skala potrzeb.