Uparta miłość t.II r. 19 [3]

19 [3]

Po obiedzie Mirka siedziała z braćmi w małym pokoju przy cieście i herbatce; wypytywała, jak idzie nauka. Co prawda bywało, ze będąc na zjazdach w swojej uczelni, wpadała do Pawełka, do internatu, ale zawsze na chwilkę, by zostawić parę groszy, czy coś do jedzenia. Piotrek, dumny, jak paw, chwalił się bardzo dobrymi ocenami W zawodówce mechanicznej uczył się tego, co faktycznie go zajmowało. Bracia powyrastali spoważnieli, nabrali ogłady. Z dumą patrzyła na pięknych ułożonych młodzieńców. Miłą pogawędkę przerwała mama. Przywoływała córkę gestami, dając jakieś znaki. W kuchni czekała pani Melania Łukowska.

- Sama jesteś, Adama nie ma? Czekaliśmy na was od lata żeśmy ! - zaczęła mało delikatnie

- Właśnie się do was wybierałam -bąknęła zmieszana Mirka.

No nie wiem, czy byśmy się doczekali - przerwała pani Mela sadowiąc się przy stole. - Nic mi tu , Lusia, nie stawiaj - zwróciła się do Lisowej - Nie przyszłam w gościnę, tylko porozmawiać. Walduś napisał taki dziwny list.Donosi, ze na Święta nie przyjedzie, ale czyni starania, żebyśmy przyjechali w lutym do niego. No i że Adam nam pewnie o wszystkim opowiedział i ze pewnie się domyślamy. A tu ani Adam, ani ty, nie kwapicie się, by z nami pogadać, choć z gościny, to jak najbardziej, dwa tygodnie żeście korzystali!

- Ale przecież rodzice Zalewscy wzięli zdjęcia i mieli... - Mirka plątała się zawstydzona w wyjaśnieniach. Pani Mela wyjęła zdjęcia i rzuciła na stół

- Co to za ludzie, powiedz

mi? Kto to jest ta dziewczyna, sympatia Waldka? - pokazywała Katie, żonę brata Jean.

- To jest synowa tych

starszych państwa, żona brata Jean.

- A to co za kobieta, szefowa mego syna?

- Nie. To jest Jean, właśnie z nią Waldek bardzo się zaprzyjaźnił.

-Myślę, że to po prostu dobra znajoma, a nie przyjaciółka - rzekła ciotka autorytatywnie.

- A to dziecko czyje?

Mirka spuściła głowę i zamierzała powiedzieć, że nie wie, ale przemogła się i drżącym palcem pokazała

- To właśnie tej pani. Pokazywała niedokładnie, Mela mogła pomyśleć, że chodzi o Katie. A że nie dopytywała, to i Mirka nie śpieszyła się, by doprecyzować.

-Powiedz mi dziewczyno, kto pakował te rzeczy dla nas?

- Myślę, ze, Waldek. W każdym razie myśmy nic nie przepakowywali; Jak było podpisane, tak, żeśmy przekazali

- Przecież to wszystko jest kupione bez głowy. Ja żadnej spódnicy nie dopnę, bluzki za ciasne. A męskie koszule wszystkie za obszerne. Dwie szyje takie, jak Pawła można by kołnierzem objąć! Czy ten chłopak nie pamiętał, że ojciec od dawna jest na diecie? I ja mam z tym wszystkim zrobić?

- Może bym ci, Melu coś przerobiła, dopasowała? - pośpieszyła z pomocą Lisowa , równie speszona, jak córka. - Co tam się kłopotać, przerabiać! Jak nie pasuje wam, to dajcie choćby Weronice, jej się wszystko przyda - uciął ostro tato, który z pokoju przysłuchiwał się rozmowie i w końcu nie wytrzymał. Pani Mela, widząc, że się zagalopowała, poczęła się żegnać. Na koniec zaprosiła Mirkę do siebie.