Uparta miłość t.II r.12 [3]

– Henio zaś wgramolił się na krzesło obok dziadka i dyskretnie pokazywał na choinkę.

– – Co mój chłopaczek chciał? Co dać, to? – i dziadek zerwał parę ostatnich cukierków i dał wnusiowi. Adam z surową miną pogroził obu palcem, zerkną na zegarek i rzekł

– Ja was kochani przeproszę na jakąś godzinkę i zajrzę do wujostwa, może i Waldka spotkam; nie pamiętam, kiedy go ostatnio widziałem.

– – Przyjechał na Święta, chyba jeszcze jest – odpowiedziała mama sprzątając ze stołu. Nie minęła jeszcze godzinka, jak Adam wrócił i nie rozbierając się gdzieś wyszedł. Mirka wyjrzała na ganek – mąż siedział na skrzynce z drewnem i palił papierosa.

– Co tak siedzisz po ciemku na tym zimnie? Przykucnęła obok i zapytała :

- Coś z Waldkiem? U wujostwa jakiś kłopot?

– – Waldka od wczoraj nie ma, pojechał z kolegami w góry, tam wszystko w porządku. Chodź na kolana, bo przemarzniesz. – zgasił papierosa i otulił żonę swoim płaszczem. Chwilę siedzieli przytuleni w milczeniu. – Bardzo miło się gwarzyło, wujek skarżył się na kierownictwo – Jerzy porywczy i niesłowny, Ludmiła podstępna i złośliwa, ale jakoś się dogadują i bylibyśmy jeszcze pogadali, ale przyszła Weronika z dziećmi. Chłopcy bardzo żywi i hałaśliwi. Poszliśmy z wujkiem do pokoju, ale i tam nie było spokoju.

A najdziwniejsze jest to, że moja ciocia – pedantka i miłośniczka porządku, była wyraźnie rada gościom i tej wizycie. Wujek tylko wzdychał. No to się zwinąłem.

W nocy będzie tęgi mróz, pod nogami już ślisko, a przed nami daleka droga. Tak myślę, co z tym Szmkiem: źle będzie jak go weźmiemy i źle, jak zostawimy. Najlepiej, jakby się zabrali całą rodziną. Do tego jutro idę na nockę. Mam tylko nadzieję, że pacjenci, którzy wyszli przed Świętami na przepustkę, jeszcze nie wrócili i będzie spokój.

– Ano tak, za nami Święta pełne wrażeń, ale męczące.

Nie było chwili spokoju. Wiesz co, mama pościeliła w małym pokoju. Weź Henia i połóż się. Spróbuję coś zaradzić w sprawie pogodzenia zwaśnionych.

I narzuciwszy na ramiona ojca waciaka, Mirka pobiegła do sąsiadów. Grzelakowa właśnie wróciła z obory i kończyła spóźnią kolację, Brygidka szykowała do spania Anulkę i kilkuletniego naburmuszonego chłopczyka. Obie popatrzyły na gościa ze zdziwieniem, bez entuzjazmu.

– To Helci? Podobny. – zapytała zdawkowo Mirka .

– Ano Helci. Chciał zostać u babci, a teraz popłakuje, widać tęskni za swoimi. Przez chwilę trwało kłopotliwe milczenie.

– Przyszłam, bo Szymek chciałby, byście się wszyscy razem jutro zabrali z nami do Białośliwia. On się bardzo gryzie i żałuje, że zepsuł wszystkim Święta. Pragnie przyjść, ale się boi. Brygidka odgarnęła włosy z czoła i patrzyła ufnym spojrzeniem, gotowa przyjąć to dobro, które słyszała.

Grzelakowa wstała, wytarła stół przed Mirką i zapraszała

– – Bardzo nam się udał placek, taki przekładaniec. Spróbujesz?

– Nie, my po kolacji, tak tylko wpadłam na chwilę.

– To weźmiesz do domu, u was ma kto jeść. Nałożyła ciasta na talerz i podała sąsiadce.

– Przyjdzie rano, pomoże w pakowaniu, pozanosi torby do samochodu, tak przed obiadem ruszymy. Dobrze?

– E, my wszystko spakujemy, a on niech przyjdzie, jak najbardziej! Uradowane odprowadziły Mirkę na podwórko. Przed negocjatorką był następny problem: Szymek. Gdy poszła do niego na górę , już spał. Włączyła lampkę , siadła na stołeczku i ostrożnie zaczęła.

– Rozmawiałam z Brygidką, ona chce, byście wszyscy razem zabrali się z nami do domu. Szymek przetarł zaspane oczy i czekał na dalszy ciąg.