Uparta miłość t.II r. 30[1]

Adam, bywając często u doktora Floriana, poznał sympatycznego pana w średnim wieku.Pracował on w wydawnictwie Editions Ouest - France, jako tłumacz; a pochodził ze Szczecina. Mieli wiele do wspominania i chętnie się spotykali. Pan Leszek Nowak ongiś angażował się bardzo w działalność polityczną i byłby trafił za kratki, gdyby nie wyjechał.Teraz doszedł do wniosku, że władza zajęta wewnętrznymi rozgrywkami, walcząca o przetrwanie, przestała się takimi drobnymi płotami interesować. Postanowił pojechać do Polski na jakiś czas; a jakby się udało zabrać żonę i syna do Francji, byłby pełen sukces. Adam dał mu zarobione dotąd pieniądze i upominki dla rodziny, A Mirka z dziećmi i Piotrkiem czekali na lotnisku w Warszawie w umówionym miejscu, żeby przesyłkę odebrać. Adam napisał w liście, ze mają czekać na wielkim parkingu przed budynkami lotniska.Poszli na główny, szeroki hol, by pokazać dzieciom lotnisko i sprawdzić godzinę przylotu samolotu. A potem, spacerując po ogromnym placu, gęsto zastawionym samochodami, zastanawiali się, czy ten Radar w ręku wystarczy, by się rozpoznali.

Większość pasażerów, którzy wysypali się z wyjścia, zabrały taksówki; tylko nieliczni szli na przystanki tramwajowe. Elegancki pan, w beżowym prochowcu, dojrzał ich z daleka; podbiegł, chwycił Mirkę w ramiona i szepnął: Pani Zalewska, tak? Zmykamy stąd , bo mam stróżów za sobą!

- No to wsiadajmy do auta.

Nie, nie, schodami w dół i na przystanek. Mirka oszołomiona sytuacją , chwyciła dzieci za ręce i podążyła za panem Leszkiem. Skryci za wiatą przystanku, wmieszani w tłum wsiadających, wysiadających, oczekujących, mieli chwilę na rozmowę.

- Ktoś pana śledzi?

Od samego dworca Train a grande vitesse przy Palaos de Chaillot. Mam trochę prasy niekoniecznie legalnej, mam forsę dla pani i jeszcze jednego przyjaciela. Gdybym się dostał na komisariat, bod byle pretekstem - wszystko diabli by wzięli.

Wyjął z walizki zawiniątko, kazał szybko schować, cmoknął ją w policzek i ulotnił się tak szybko, że można by pomyśleć, ze był zjawą.

Mirka była bardzo rada, ze wyprawa się udało bez kłopotu, ze mąż o niej myśli i że ma pieniądze na wszystko cokolwiek zaplanuje. Choć byli na nogach od wczesnego,chłodnego, sierpniowego ranka, mieli jeszcze ochotę , by zobaczyć , gdzie jest ta wymarzona szkoła. Piotrek zdał maturę i złożył dokumenty na SGGW na kierunek rolniczy - najmniej oblegany; za parę dni miały być egzaminy. Obawiali się, że teraz, pod wieczór nie będzie możliwości, by się kogoś wypytać, gdzie co jest . Tymczasem na miejscu okazało się, że jest gwarno i ludno, trwala bowiem sesja poprawkowa i na alejkach kampusu spotykało się wiele mniejszych i większych grup młodych ludzi. W barze szybkiej obsługi udało im się porozmawiać z paroma sympatycznymi dziewczynami, które chętnie udzieliły wszelkich informacji. Nawet narysowały Piotrkowi mapkę, by nie błądził, gdy przyjedzie+ W drodze powrotnej rozmawiali o spotkaniu z tym swoistym kurierem

- Poważny, wzbudzający zaufanie człowiek, tylko ta insynuacja, że jest śledzony...

-Uważam, ze mówił prawdę. W więzieniu byli polityczni; mieli ciężkie życie chłopaki, bo tam był wzmożony rygor. Nikomu nie było wolno nawet zbliżyć się do nich. Koniecznie chcieli zrobić z nich groźnych przestępców. Taki mamy system - albo tak żyjesz, jak ci każą, albo jesteś wrogiem naszej ojczyzny - śmiał się Piotrek

-Przed północą dotarli do domu, pełni wrażeń, zadowoleni.