Uparta miłośc t.III r.7[2]

- Teraz wytrzymała pół godziny, za tydzień popracuje godzinkę - daj jej czas - mitygowała mama.

- Za tydzień Adama mają wypisać ze szpitala, wtedy zawieziemy ją do tego dobrego ośrodka monarowskiego w Lesznie. Przecież niepodobna pilnować ją, jak dziecko - ja muszę iść do pracy!

Następnego dnia pani dyrektor urzędowala już od siódmej. Tak postanowiła ustawić godziny pracy, by od południa być z córką. Mama Lisowa uwijała się w kuchni przy porządkach, pakowaniu, no i pożegnalnym obiedzie. Po powrocie córka obiecała odwieźć ją na pociąg. Jagusia wstała, jak na nią wyjątkowo wcześnie; nakarmiła kota, podzióbała podaną pod nos jajecznicę i wróciła do siebie.

Pani Lusia, trochę niespokojna, poszła zobaczyć, co robi. Wnuczka leżała z głową wtuloną w poduszkę i gorzko płakała.

- Jaguniu, gołąbeczko moja, co się stała? Czemu płaczesz? - babcia siadła obok na tapczanie.

- Bo to wszystko jest bez sensu!- wyszlochała

- Znaczy, co?

- Moje życie! Jestem do niczego- nic nie znaczę, nic nie potrafię. Nikomu nie jestem potrzebna! Nie chcę jechać, do jakiegoś tam ośrodka, chcę być w domu, z mamą, ale ona mnie tu nie chce. Namawia, żebym jechała. Ja wiem dlaczego, ale tego się już nie zmieni, co się stało.

- Dziecinko moja kochana - babcia delikatnie gładziła dziewczynę po głowie - słyszałaś, żeby matka chciała źle dla swego dziecka? A jeszcze taka kochająca, jak twoja?

- Tak, babciu, ale ja robiłam bardzo złe rzeczy! Przez to mało nie umarłam i przez to jestem taka brzydka!

- Dziecko, skoro Pan Bóg zostawił cię jeszcze na tej ziemi, widocznie ma jakiś plan na twoje życie. Pewnie postawi przed tobą różne zadnia; a do tego potrzebne jest zdrowie i siły. Myślę,że i uroda powróci, ze zdwojoną mocą, uśmiechnęła się pani Lusia. Jagusia usiadła i przytuliła się do babci.,

- Myślisz, że to wszystko może być darowane, wybaczone? - szepnęła

- Może być. Cały czas jeszcze księża siedzą w konfesjonałach, bo to okres wielkanocny. Idż, wyspowiadaj się, zaraz na sercu będzie lżej.

- No coś try babciu - z taką gębą?. Kiedyś pójdę, ale jeszcze nie teraz.

- Kochanie moje, poleż pośpij jeszcze z godzinkę i przychodź na pyszny obiadek.

Schodząc na dół po schodach, pomyślała: - No, wrzód pękł, teraz będzie się duszyczka goić. Daj Boże tylko, by mądrzy ludzie byli przy tym i pomagali.Zamierzała o wszystkim opowiedzieć córce, ale Jagusia się uparła i razem pojechały na stację. Gdy już było słychać nadjeżdżający pociąg, wnuczka przytuliła się do babci i szepnęła

- Kocham cię, babciu. Jesteś bardzo mądra.