Sułtanka Faize roz 22 " Co ona ci zrobiła ? "

Anbare była bardzo zaniepokojona stanem swej matki. Nigdy wcześniej nie widziała, żeby zachowywała się w ten sposób.

-Za pozwoleniem - powiedziała cicho. Nie czekała na odpowiedż, wyszła prędko.

Po drodze spotkała swą służącą i oddała jej Osmana. Popędziła szukać sułtanki Gulnihal.

Nie mogła jej znależć. Nie było jej ani w komnacie, ani na tarasie. Sprawdziła nawet czy nie ma jej w kuchni i pralni.

Szła korytarzem na piętrze faworyt. Nagle w jednej z nich, najbardziej zapomnianej usłyszała szlochanie. Weszła do niej. Była to dawna komnata sułtanki. Znajdowały się tam jej stare stroje oraz jej obraz. Zastała sułtankę siedzącą na podłodze. Miała podkurczone nogi. Położyła głowę na kolanach, a jej kruczoczarne , długie włosy rozsypały się na nich bezwładnie.

Sułtanka płakała.

Anbare podbiegła do niej.

-Matko... co ci ona zrobiła, ile ten pałac skrywa jeszcze tajemnic ? - zapytała Anbare, patrząc na nią ze smutkiem.

Sułtanka podniosła głowę, spoglądając na nią ze łzami w oczach. Nie odpowiedziała, zacisnęła usta. Patrzyła tępo na obraz, wtedy była tak szczęśliwa i młoda nieświadoma jak wiele cierpienia przed nią, a teraz ?, wszystko się skończyło, pozostał tylko smutek.

-Na pewno chcesz to wiedzieć -

powiedziała.

Anbare przytaknęła.

- Wiele lat temu ... byłam matką księcia ... Ahmeda ... - do jej oczu znów napłynęły łzy. Westchnęła ciężko, drżąc.

-Gizem... ta wiedżma... nie oszczędziła nawet niemowlęcia, to było powodem tego że została wygnana- wyjąkała.

Brunetka popatrzyła na swą matkę. Przytuliła ją. Sama była matką i zdawała sobie sprawę jaki ból by przeżywała gdyby...

Nie chciała dopuścić takiej myśli. Gulnihal ścisnęła mocniej

córkę, tak bardzo cieszyła się że ma ją przy sobie. Uspokoiła się.